Η Ιστορία της Ανθρωπότητας δεν είναι μόνον η ιστορία του Ανθρώπινου γένους. Το Ανθρώπινο γένος είναι αποτέλεσμα πολύ προγενέστερης ιστορικά ύπαρξης οντοτήτων, και η γνώση αυτής της διαδρομής αποτελεί τον κολοφώνα της ανθρώπινης αναζήτησης. Η πρώτη εμφάνιση του Ανθρώπου, η πορεία του, ο σκοπός της ύπαρξής του και ο προορισμός του είναι μία ιστορία η οποία ήταν γνωστή μόνον σε επιλεγμένες φωτισμένες προσωπικότητες, καλύφθηκε από πέπλο μυστικότητας και γινόταν γνωστή σε επίσης επιλεγμένους μυημένους μαθητές τους.
Μετά την απειθαρχία των πρώτων Οντοτήτων που εκπορεύθηκαν από τον Θεό και οι οποίες αποστάτησαν καταχραζόμενες το Θείο Θέλημα, και μετά και την μεταγενέστερη «Πτώση» του ανθρώπινου γένους με την παράβαση του πρώτου Ανθρώπου του Αδάμ, ο άνθρωπος καταδικάσθηκε μεν σε υλική ζωή, διατήρησε όμως τη Θεία σπίθα εντός του την οποία προσπάθησε και προσπαθεί μέχρι σήμερα να αφυπνίσει, αναζητώντας εκείνη την πρωταρχική κατάσταση που ήταν πλήρης πνευματικότητας, μέσω της απαράμιλλης διαδικασίας της Μύησης[1].
Η διαδικασία της Μύησης λειτουργεί με βάση το νόμο της αναλογίας και ενώ συμβαίνει εδώ κάτω, αφυπνίζει ανώτερες λειτουργίες στο άνω. Αυτό εξασφαλίζεται κυρίως από την αυθεντικότητα Τυπικού και Μυητή σε συνδυασμό με τη δεκτικότητα του μυούμενου.
Η διαδρομή της πτώσης, ως απώλειας της πνευματικής ισχύος του ανθρώπου, αποτυπώθηκε από τον Πλάτωνα, την Blavatsky[2], τον E.Swedemborg[3] κ.α. ως μία μετάβαση από την εποχή του χρυσού, σε εκείνη του αργύρου, μετέπειτα του χαλκού, τέλος δε στην (σημερινή) του σιδήρου.
Διάφοροι Μύστες απεσταλμένοι (Ορφέας, Πλάτων, Μωϋσής, Πυθαγόρας, Ερμής ο Τρισμέγιστος, Βούδας, Χριστός κ.α.) έδειξαν τον δρόμο της επανόδου στην εποχή του χρυσού. Έτσι έχουμε την πρώτη εμφάνιση της μύησης. Έτσι δημιουργήθηκαν τα Αρχαία Μυστήρια (Ελευσίνια, Καβείρια, Χαλδαϊκά, Μιθραϊκά, Αιγυπτιακά κλπ) για να προσφέρουν αυτήν την μύηση μέσω συμβόλων, αλληγοριών και μύθων. Η μύηση οδηγεί στην αποκάλυψη εκείνης της δομής του ανθρώπου (η οποία προϋπάρχει εντός του) και που θα γίνει η κινητήρια δύναμη για την ίδια του τη σωτηρία.
Βλέπουμε ότι η ανθρωπότητα έχει ένα παρελθόν (γνωστό σε λίγους επιλεγμένους), ένα παρόν (το οποίο διαμορφώνεται από όλους) και ένα μέλλον το οποίο θα εξαρτηθεί κυρίως από το έργο και τη συνέχεια εκείνων που ανέλαβαν να διαμορφώσουν τις συνθήκες που απαιτούνται για την επάνοδο του ανθρώπου στην πρότερη πνευματική του κατάσταση.
Το παρελθόν της ανθρωπότητας δεν είναι γνωστό στη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων. Έχει κυρίως ξεχαστεί, ενώ παραμένει γνωστό σε λίγες επιλεγμένες προσωπικότητες. Αυτοί προερχόντουσαν και προέρχονται από ένα Μυητικό περιβάλλον διαμορφωμένο σε «κύκλους» των οποίων αυτές οι προσωπικότητες ήσαν καταπιστευματοδόχοι και κουστωδοί. Με γνώσεις άγνωστες στην υπόλοιπη ανθρώπινη φυλή, με επιμονή στην αποστολή τους την οποία εκτελούσαν συνειδητά και εν γνώσει της αποστολής τους αυτής, ίδρυσαν και διέδωσαν μεγάλα Μυητικά Κινήματα με σκοπό την εξέλιξη της Ανθρωπότητας. Κάποιοι βοηθοί και μαθητές τους έδρασαν και δρουν μέχρι σήμερα με τον ίδιο τρόπο, χωρίς όμως πάντοτε να είναι ενσυνείδητοι της αποστολής της οποίας είναι υπηρέτες, συμβάλλοντας όμως βεβαίως καθοριστικά στο έργο των Διδασκάλων τους. Αυτό συμβαίνει μέχρι και τις ημέρες μας και θα συμβαίνει μέχρι το τέλος του χρόνου[4]…
Τα ρεύματα αυτά που έχουν καταγραφεί αλλά όχι μόνον αυτά, μπορούμε να τα δούμε στα Αρχαία Μυστήρια, τον Γνωστικισμό[5], τον Ερμητισμό[6], τα Ιερατικά Κολέγια Αιγυπτίων, το ρεύμα της Αλεξανδρινής Γνώσης, τούς γιούς της Χήρας ή Μανιχαϊστές, των οποίων εξέλιξη υπήρξαν αργότερα οι «Καθαροί»[7], τους μύθους του Μέρλιν, τους Αλβηγινούς, τις Συντεχνίες χάρτου[8], τους Ιππότες Ναΐτες με τον Jacques de Molay[9], τα Βυζαντινά Σωματεία, τους οπαδούς του Καρόλου Μεγάλου Αυτοκράτορα της Ρώμης, το Τάγμα του Σκολύμου της Σκωτίας, τους Τροβαδούρους ή Βάρδους[10], τους Οπαδούς του Ταλιέζιν, τον Κύκλο του Αρθρούρου και των Ιπποτών της Στρογγυλής τραπέζης, τους Παυλικανούς, τον κύκλο των μελετητών του Dante Allighieri, τον κύκλο του Αγίου Δισκοπότηρου[11], το Τάγμα της Περικνημίδας, τους οπαδούς του Ιωάννη του Πρεσβύτερου, το κίνημα ευρωπαϊκού ιλλουμινισμού[12] με πρωτοπόρους τον Jakob Böhme[13], Martines de Pasqually[14] κ.α. ως αντιτασσόμενο στον υλισμό των Εγκυκλοπαιδιστών, τους Ροδόσταυρους[15], το Τάγμα των «Αδελφών της Ανατολής», το Τάγμα των «Ροδοσταύρων της Ανατολής» ή «R+C d’O», τους Καββαλιστές R+C», τους Εσωτεριστές Καλλιτέχνες με πρωτοπόρο τον J. Peladan, τους Αλχημιστές, τον Παραδοσιακό Τεκτονισμό, τον Μαρτινισμό και πολλά άλλα τα οποία δεν είναι δυνατόν να παρατεθούν.
Πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η ύπαρξη όλων αυτών των ρευμάτων ή κινημάτων ή κύκλων, εξασφαλιζόταν με την ύπαρξη ανάλογων «οργανισμών» στο αόρατο πεδίο, οι οποίοι φρόντιζαν πάντοτε για την επίγεια έκφρασή τους, την διάδοσή τους και την επίβλεψη της αποστολής τους μέχρι το πέρας τους. Εδώ μπορούμε να ψηλαφίσουμε έστω και ελάχιστα την σημασία της λειτουργίας των Εγρηγορότων ως αόρατων οντοτήτων, και των Τύπων[16] ως μέσων επικοινωνίας του άνω με το κάτω.
Πρέπει να διευκρινήσουμε ότι οι Θρησκείες περιείχαν ανέκαθεν στις διδασκαλίες τους το εσωτερικό μέρος που προορίζονταν για λίγους. Όμως στο πέρασμα των αιώνων, αυτή η διαδρομή εγκαταλείφθηκε και οι Θρησκείες (στο επίγειο μέρος λειτουργίας τους) αφιερώθηκαν περισσότερο σε μία απλοποίηση των διδασκαλιών τους (απαραίτητη ίσως σε μία εποχή όπου η μόρφωση και η γνώση ήταν προνόμιο λίγων) στην οποία όμως απλοποίηση κατείχαν θέση μόνον οι επιλογές του τί είναι καλό ή κακό, χωρίς περαιτέρω εμβάθυνση στην προέλευση και κυρίως τον προορισμό του ανθρώπου. Βεβαίως όλη αυτή η απλοποίηση γοήτευε ανέκαθεν τους επίγειους εκφραστές των Θρησκειών οι οποίοι έτσι καθιστούσαν τους εαυτούς τους μέρος της πολιτικής εξουσίας, παρασύροντας σε αυτή τη διαδικασία και την επίγεια έκφραση του θρησκευτικού θεσμού που υπηρετούσαν, αδικώντας τον συνειδητά ή ασυνείδητα. Ωστόσο η Αποστολική διαδοχή παρέμεινε ευτυχώς αναλλοίωτη και μάλιστα η διαδοχή «κατά την τάξη Μελχισεδέκ[17]».
Στο μεταξύ οι Μύστες των κύκλων και ρευμάτων που κατείχαν τη Γνώση, συγκέντρωσαν γύρω τους επιλεγμένους Μαθητές, σε περιορισμένο αριθμό και τους δίδασκαν την ύπαρξη της Γνώσης που σήμερα ονομάζουμε «Εσωτερική Παράδοση[18]». Δημιούργησαν τους Μυητικούς Οργανισμούς, καθιστώντας τους Μαθητές τους, καταπιστευματοδόχους της εσώτερης ιστορίας της Ανθρωπότητας για την αληθή φύση του ανθρώπου και του προορισμού του, μέσω των συμβόλων των οποίων οι κλείδες μεταδόθηκαν από τις απαρχές της ανθρώπινης ιστορίας. Έτσι οι Μαθητές αυτοί κατέστησαν και αυτοί συνεργάτες για την απελευθέρωση του ανθρώπινου πνεύματος και την επιστροφή της ανθρωπότητας στην πρό της πτώσης της κατάσταση.
Θα πρέπει να πούμε ότι για λόγους που δεν είναι του παρόντος, η αποστολή αυτή άνθισε και μεγαλούργησε στις Μεσογειακές χώρες, χρησιμοποιώντας την Ιουδαιοχριστιανική Παράδοση. Το Βυζάντιο υπήρξε τόπος άνθισης των οργανώσεων αυτών. Η άλωση της Κωνσταντινούπολης δημιούργησε ένα κενό[19], το οποίο γρήγορα αναπληρώθηκε από το ρεύμα ιλλουμινισμού της Ευρώπης με το μυστικο-θεοσοφικό σύστημα που εκεί αναπτύχθηκε. Να σημειώσουμε ότι αιώνες αργότερα, η επανάσταση του 1821 δεν ήταν άσχετη με τα σχέδια του αοράτου…..
Η έλευση του Ενσαρκωμένου Λόγου ήταν το αποκορύφωμα της αλλαγής πορείας της ανθρωπότητας από εποχή του νόμου σε εποχή της αγάπης και αυτό δεν μπορούσε παρά να δώσει εξέχουσα και ηγετική, μεταξύ των υπολοίπων Μυστών, θέση στον Ιησού Χριστό.
Το ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΓΟ το οποίο νοείται ως έργο της προσωπικής μεταστοιχείωσης του Ανθρώπινου όντος σε Ον όπου κυριαρχεί το «είναι» αντί του «φαίνεσθαι», συνέχισε έτσι ακόμη πιο δυνατά την παρουσία του στο ανθρώπινο είδος.
Με αυτά τα ιδανικά εκπορεύθηκαν τον Μεσαίωνα γνώστες της «Βασιλικής» αυτής τέχνης, οι οποίοι έκρυψαν την γνώση αυτή χρησιμοποιώντας μύθους και σύμβολα που αφυπνίζουν αρχέτυπες αξίες που ενυπάρχουν ήδη μέσα στο ανθρώπινο Ον και ζητούν την αφύπνισή τους.
Το σύνολο της Γνώσης η οποία διατηρήθηκε αναλλοίωτη και μεταδίδεται αδιάκοπα στις μέρες μας από επιλεγμένες Μυητικές Οργανώσεις που δεν μπήκαν στον πειρασμό να αλλοιώσουν τη λειτουργία τους, έμεινε να ονομάζεται με τον όρο «Δυτικός Εσωτερισμός», ο οποίος ακολουθεί πιστά τον Ερμητισμό και τον Γνωστικισμό, αν και αυτά τα δύο είναι ταυτόσημα.
Ο Ανατολικός Εσωτερισμός, ακολουθεί έναν άλλο (με ίδιους σκοπούς) διαφορετικό και σεβαστό δρόμο ο οποίος ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων εκείνων.
Η αρχαία Γνώση (η οποία διατηρήθηκε ως «Ερμητισμός» και ως “Γνωστικισμός”), κατέφθασε έως τις ημέρες μας στον Δυτικό Εσωτερισμό σε τρείς κλάδους:
- Τεκτονισμός (στην Παραδοσιακή του μορφή)
- Μαρτινισμός
- Ροδοσταυρισμός (Μόνον ως ιδιότητα που κατακτάται στο τέλος της Τεκτονικής και κυρίως της Μαρτινιστικής πορείας και ουδέποτε ως Τάγμα καθότι οι Ροδόσταυροι του παρελθόντος ουδέποτε άφησαν Τυπικά ή ξεχωριστές διδασκαλίες. Ο αληθής Ροδόσταυρος σύμφωνα με τον Heinrich Khunrath[20] είναι ένας θεραπευτής στο απέραντο νοσοκομείο του κόσμου. Η ανάληψη τού αρχέγονου πνευματικού λειτουργήματος του ανθρώπου – δια της ορθής χρήσεως τού Λόγου, αυτού του πανίσχυρου πνευματικού οργάνου δράσεως – θα μπορούσε να νοηθεί ως «Ροδοσταυρισμός». Με άλλα λόγια, ο αληθής και ορθώς νοούμενος Ροδοσταυρισμός θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η κατάληξη ή η πραγμάτωση του Τεκτονισμού και του Μαρτινισμού. Στα Ροδοσταυρικά Μανιφέστα τού 1611 αναφέρεται ρητώς ότι «έργο μας είναι η θεραπεία ασθενών, και μάλιστα δωρεάν». Όπως έγραψε και ο Gastone Ventura[21]: «…Γι’ αυτόν το λόγο δεν υπήρξε ποτέ Τάγμα Ροδοσταύρων. Εάν Ροδόσταυροι είναι οι επιτυχόντες την «μυητική πραγμάτωση» και την «μυητική επανενσωμάτωση», αυτοί δεν έχουν ανάγκη να συνταχθούν σε ανθρώπινα Τάγματα ή Αδελφότητες. Αντίθετα δυστυχώς υπάρχουν οργανώσεις και Τάγματα Ροδοσταυρικά των οποίων οι συμμετέχοντες δεν έχουν καμία σχέση με τους Ροδόσταυρους της Παράδοσης»).
Όσον αφορά τον Τεκτονισμό, αν και δεν διατήρησε πάντοτε την παραδοσιακή του λειτουργία, ως φορέας/κάτοχος της αρχαίας Γνώσης την οποία όφειλε να μεταδώσει, ωστόσο σε λίγες αριθμητικά Οργανώσεις τα Τυπικά τους, και ο τρόπος λειτουργίας και μετάδοσης της μύησης διατηρήθηκαν αναλλοίωτα. Πάνω από 30 Τεκτονικοί Τύποι καταγράφηκαν μέχρι σήμερα στην Ανθρωπότητα και το έργο όλων είναι σεβαστό. Ο Τεκτονισμός δια μέσου των συμβόλων του επιχειρεί να οδηγήσει τον άνθρωπο να οικοδομήσει τον Προσωπικό του Ναό, ως αναπαράσταση του Παγκόσμιου Τέλειου Ναού. Έτσι θα καταστεί άνθρωπος άξιος και κάτοχος των δικαιωμάτων τα οποία του δόθηκαν από την εκπόρευση του.
Όσον αφορά τον Μαρτινισμό, Το 1750 ο Jacques de Livron Joachim de la Tour de la Case Martines de Pasqually ίδρυσε το Τάγμα των Τεκτόνων Ιπποτών Εκλεκτών Ιερέων του Σύμπαντος (Ordre des Chevaliers Maçons Elus Cohen deI’ Univers), το οποίο κατά κάποιο τρόπο κάλυψε ένα σύστημα που στο μεταξύ είχε δημιουργήσει ο E.Swedenborg το 1720. Ο Μαθητής του Louis Claude de Saint Martin[22], μετά τον θάνατο του Διδασκάλου του και προσεγγίζοντας το έργο του Γερμανού Μυστικιστή Jacob Böhme, δημιούργησε το δικό του μυητικό σύστημα, σύμφωνα με το οποίο ο άνθρωπος, εκπορευθείς από τον Θεό, αλλά ευρισκόμενος εν πτώσει, οφείλει να πραγματοποιήσει την συμφιλίωσή του με τον Θεό, με σκοπό την τελική του αποκατάσταση στα πρωταρχικά του δικαιώματα, τα οποία κατείχε πριν την πτώση. Αυτό κίνημα ονομάσθηκε αργότερα Μαρτινισμός, και εδραιώθηκε[23] από τους Gerard Encausse (Papus)[24] και Augustin Chabosseau[25].
Θα πρέπει να πούμε ότι οι Μύστες αυτοί έδρασαν ως καταπιστευματοδόχοι της Παράδοσης. Κατείχαν μία ιδιαίτερη ικανότητα επικοινωνίας με παρελθόντες Μύστες και λειτουργούσαν στην πλειονότητα των περιπτώσεων συνειδητά ως απεσταλμένοι. Υπήρξαν και υπάρχουν περιπτώσεις φωτισμένων που δρούσαν και δρούν εν ανγοία της αποστολής που έχουν «κληθεί» να διακονήσουν, μετέχοντας σε ένα θείο σχέδιο το οποίο ξεδιπλώνεται σταδιακά και σταθερά και στο οποίο συμμετέχουν με το έργο τους.
Ας λάβουμε υπόψη επιπλέον ότι ενίοτε βλέπουμε να διαταράσσεται η λειτουργία κάποιου αυθεντικού Μυητικού Οργανισμού. Και δεν εννοούμε τους Οργανισμούς εκείνους που ούτως ή άλλως γεννήθηκαν για να εξυπηρετήσουν ματαιοδοξίες και ιδιοτροπίες κάποιων. Εννοούμε αυθεντικούς Μυητικούς Οργανισμούς με μυητική διαδοχή από Μύστες. Η διαταραχή αυτή, πρέπει να γνωρίζουμε, ενδυναμώνει τη λειτουργία τους, διότι ξεκαθαρίζει τον οργανισμό από εκείνους που απέτυχαν στον σκοπό τους, παρότι συμμετείχαν σε αυτόν. Ξεχωρίζοντας τους Μυητικούς Οργανισμούς πρέπει να λάβουμε υπόψη το Εγρηγορός κάτω από το οποίο λειτουργούν. Και δεν είναι ίδια όλα τα Εγρηγορότα. Υπάρχουν πνευματικά Εγρηγορότα τα οποία είναι ζώσες αόρατες οντότητες που εκφράζονται μέσω αυθεντικών Μυητικών Οργανισμών, και άλλα που είναι απλά κελύφη των οποίων η ζωή διαρκεί όσο και η ύπαρξη των επίγειων συνδέσμων τους.
Κάθε μυημένος πρέπει να γνωρίζει ότι μέρος της ελπίδας της ανθρωπότητας εναπόκειται στον ίδιον. Εξαιτίας αυτού δεν έχει δικαίωμα να αποτύχει. Κατέχει μία δύναμη και πρέπει να την χρησιμοποιήσει. Άλλωστε στους πανάρχαιους εσωτερικούς κανόνες ισχύει ότι ο λειτουργός οφείλει πρώτος εκείνος να είναι αγνός και καθαρός. Διαφορετικά το αρνητικό αποτέλεσμα επιστρέφει εναντίον του[26].
Επιπλέον ο μυημένος γνωρίζει ότι πολεμά χωρίς ελπίδα αναγνώρισης ή ανταμοιβής, διότι η αναγνώριση και η ανταμοιβή ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, και σε αυτόν θα μείνουν.
Ο Εσωτερισμός είναι μεν ένας πνευματικός θεσμός αλλά οι οργανώσεις που τον υπηρετούν λειτουργούν στο βέβηλο περιβάλλον των αδυναμιών και των εγωϊστικών προκλήσεων του πεπτωκότος Ανθρώπου. Είναι φυσικό, οι οργανώσεις αυτές λοιπόν, σε αντίθεση με οργανισμούς που έχουν ως αντικείμενό τους απτά, μετρήσιμα και ορατά πράγματα, να διαθέτουν στα μέλη τους πολλούς πειρασμούς εγωϊστικής ή άλλης αρνητικής συμπεριφοράς.
Ο Εσωτερισμός εμπνέεται από τον αόρατο κόσμο, λειτουργεί όμως στον ορατό. Ο επικεφαλής που θα θελήσει να διατηρήσει ανέπαφη την παραδοσιακότητα, την μυητικότητα και την αυθεντικότητα των διδασκαλιών του, αλλά και την ορθή λειτουργία του, οφείλει να ασπασθεί και διατηρήσει τους κανόνες από τους οποίους διέπονται τα Εγρηγορότα που είναι: «κάθε θαλασσοταραχή που διέρχεται ένα Τάγμα, ενδυναμώνει, τελικά, το Εγρηγορός».
Η ταυτότητα ή αυθεντικότητα διαδοχής ενός Μυητικού Οργανισμού καταδεικνύεται από τη σύνδεση με το Εγρηγορός του. Η σύνδεση με το Εγρηγορός εξασφαλίζεται όταν τηρούνται: 1) οι πρωταρχικοί κανονισμοί του, και 2) τα πρωταρχικά Τυπικά του.
Κάθε προσαρμογή ή επινόηση θα είναι πάντα ανθρώπινη. Κάθε μύηση όμως συνδέεται στενότατα με την Παράδοση και αποτελείται από γεγονότα τα οποία δεν δύνανται να είναι επινοημένα. Μεταδόθηκε εδώ και αμνημόνευτους χρόνους αδιάσπαστα στις ουσιώδεις γραμμές της και στους θεμελιώδεις κανόνες της. Μέσα της παρεισφρύει ένα «μη ανθρώπινο» στοιχείο, απαρτιζόμενο από μία πνευματική επιρροή η οποία, πραγματοποιεί τη σύνδεση με τη Θεία τάξη. Προκειμένου, όμως, να συμβεί αυτό, είναι απαραίτητο και υποχρεωτικό να πραγματοποιηθεί σύμφωνα με τους Παραδοσιακούς κανόνες.
Ευχόμαστε στην Ανθρωπότητα να βρεί το μονοπάτι εκείνο που θα την κάνει να μην έχει ανάγκη πλέον την μύηση, διότι θα την έχει προσπεράσει με την συμπεριφορά της…
[1] “Ασυνήθιστη Ισχύς Θεϊκής Επιρροής που ακτινοβολεί από τα χέρια, δημιουργεί Ιερέα ή Μύστη και κοινωνεί κατανόηση και δυνατότητα κατοχής της Γνώσης”. Λουδοβίκος Κλαύδιος του Αγίου Μαρτίνου.
[2] H Helena Petrovna Blavatsky (Елена Петровна Блаватская· 12 Αυγούστου 1831 – 8 Μαΐου 1891), γνωστή και αναφερόμενη συχνά και ως Μαντάμ Μπλαβάτσκυ ήταν Ρωσίδα αποκρυφίστρια, φιλόσοφος και συγγραφέας, ιδρύτρια της Θεοσοφικής Εταιρείας το 1875. Απέκτησε διεθνώς ακολούθους ως η ηγέτιδα θεωρητικός της Θεοσοφίας.
[3] Emmanuel Swedenborg. Γεννήθηκε στην Στοκχόλμη το 1688 και πέθανε στο Λονδίνο το 1772. Ήταν μηχανικός στην υπηρεσία του Καρόλου του ΧΙΙ της Σουηδίας. Εφηύρε την μηχανική αντλία υδραργύρου. Επιβεβαίωσε την ηλιακή πηγή των πλανητών πριν από τον Buffon. Αστρολόγος και Αστρονόμος διεθνούς φήμης, επονομάσθηκε και μάντης. Ενδιαφέρθηκε για την Θεοσοφία αφήνοντας πολυάριθμα γραπτά γύρω από το θέμα αυτό. Το 1720 ίδρυσε έναν Μυητικό Οργανισμό δέκα βαθμών, περιλαμβανομένων των βαθμών του ΕλευθεροΤεκτονισμού, των άλλων βαθμών των Στοών Σκωτικής προέλευσης προερχομένων από τους «Αποδεδεγμένους» Ιππότες και των βαθμών των επονομαζομένων Ιλλουμινιστικών προερχομένων από τις Αλχημιστικές και Ροδοσταυρικές Οργανώσεις των συνδεδεμένων με το Σεβάσμιο Τάγμα του Χρυσού R+C (Andrea Valentino). Έγραψε και δημοσίευσε 18 θεολογικά έργα, από τα οποία το πιο γνωστό ήταν το Heaven and Hell ή Περί ουρανού και των θαυμαστών αυτού πραγμάτων, η ερμηνεία της Αποκάλυψης του Ιωάννη, το Βιβλίο των Ονείρων, και πλήθος από μη δημοσιευμένα θεολογικά έργα.
[4] Χρόνος κατά την απαρχή της δημιουργίας δεν υπήρχε. Η ανάγκη αποκατάστασης της «πτώσης» γέννησε το χρόνο. (το λάθος έπρεπε να διορθωθεί σε μεταγενέστερη στιγμή…) Ο χρόνος θα εκλείψει και πάλι όταν η ανθρωπότητα επανακερδίσει την χαμένη της πνευματικότητα.
[5] Φιλοσοφικό-θρησκευτικό σύστημα. Ο Ερμητισμός θεωρείται προΧριστιανικός Γνωστικισμός. Ο Γνωστικισμός, ως κάτοχος της αρχαίας Σοφίας και Γνώσης διαδόθηκε από πολλές ομάδες (σέχτες), έλαβε όμως κάποια στιγμή Αποστολική διαδοχή και σήμερα κυριαρχεί ως Χριστιανικός Γνωστικισμός.
[6] Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος είναι ο Αιγυπτιακός Ερμής ή πιο σωστά η γέννηση από την ένωση μεταξύ του αιγυπτιακού Θωτ, θεού της Σοφίας, και του Θεού Ερμή της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας. Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος ήταν ένας Δάσκαλος, ένας Μύστης ενσαρκωμένος, ένας νομοθέτης, όπως επίσης ένα Αρχέτυπο για την εσωτερική φιλοσοφική παράδοση. Ένας μέγας Διδάσκαλος, που προσπάθησε να μεταφέρει εσωτερικές διδασκαλίες διαχρονικές για τον άνθρωπο που θέλει να ερευνά και να κάνει ένα βήμα προς τον εσωτερικό του εαυτό, να ξεκινήσει μια διαδικασία αυτογνωσίας, να γίνει καλύτερος και χρήσιμος στην κοινωνία. Ως Ερμητικές επιστήμες θεωρούμε την Αλχημεία, την Αστρολογία, την Καμπαλά και τα Taro.
[7] «Καθαροί» ή «Αλβιγηνοί» ήταν το όνομα που δόθηκε σε μια θρησκευτική σέκτα με Χριστιανικές ρίζες, η οποία βασίσθηκε σε στοιχεία Γνωστικισμού. Εμφανίστηκαν αρχικά κοντά στην Τουλούζ και εικάζεται ότι ήταν φυσική συνέχεια των Παυλικιανών της Αρμενίας και των Βογόμιλων της Βουλγαρίας, όπως επίσης φαίνεται ότι επηρεάστηκαν και από τον Μανιχαϊσμό.
[8] Έκρυβαν με διάφορους τρόπους μέσα στις εκτυπώσεις της εποχής, σημαντικά κείμενα που θεωρούντο απαγορευμένα από την επίσημη Εκκλησία. Στον περίφημο «Σμαράγδινο Πίνακα» αποτυπώνεται όλη η Αρχαία Σοφία σε 10 φράσεις. Ο δε «Ρουμπινένιος Πίνακας» (αγνώστου συγγραφέα) που ανακαλύφθηκε και δόθηκε στην ανθρωπότητα από τον Gastone Ventura συμπληρώνει το όλο έργο της ανθρώπινης αναζήτησης.
[9] Τελευταίος Μεγάλος Διδάσκαλος των Ναϊτών Ιπποτών. Κάηκε στη πυρά με διαταγή του Φίλιππου Δ’ Ωραίου και του Πάπα Κλήμη Ε’. Έμεινε στην ιστορία η περίφημη φράση του τη στιγμή της τελευταίας του πνοής: «Αυτήν την στιγμή πoυ καίγoμαι στην πυρά, σας εγκαλώ Πάπα Κλήμη και Φίλιππε Ωραίε, εντός 40 ημερών από σήμερα, να εμφανισθείτε ενώπιoν τoυ Δικαστηρίoυ τoυ Υπέρτατoυ Δημιoυργoύ, Μεγάλoυ Δικαστή όλων μας! Κύριε, δείξε τo Έλεός Σoυ σε μένα και απόδωσε Δικαιoσύνη». Η κλήτευση… παρήγαγε τα ανάλoγα απoτελέσματά της… O Φίλιππoς Δ’ o Ωραίoς και o Πάπας Κλήμης Ε’, έδωσαν λόγo μπρoστά στoν Υπέρτατo Δικαστή όλων μας εντός του χρόνου της επίκλησης του J.d.Molay.
[10] Μέσα στα έργα τους έκρυβαν απόκρυφα κείμενα Γνώσης, απαγορευμένα από την επίσημη Εκκλησία.
[11] Το Άγιο Δισκοπότηρο ή Graal αποτελεί μία πολύ σημαντική αλληγορία στον Εσωτερισμό.
[12] Καμμία σχέση με τους ILLUMINATI του Johann Adam Weishaupt που ήταν πολιτικο-κοινωνικό κίνημα και οι οποίοι επεδίωκαν την ανατροπή του κοινωνικού κατεστημένου της εποχής.
[13] Ο Jakob Böhme ο επονομαζόμενος «Τεύτων Φιλόσοφος» ή «Θεόσοφος του Γκαίρλιτζ» γεννήθηκε στις 8/3/1575 και απεβίωσε στις 17/11/1624. Ήταν Γερμανός Θεολόγος, Μυστικιστής και Φιλόσοφος. Θεωρείται αυθεντικός διανοητής στα πλαίσια της Λουθηρανικής παράδοσης. Το πρώτο του γραπτό έργο «Αυγή» [Aurora] προκάλεσε τη φυλάκισή του. Ο Jacob Böhme με τα γραπτά του δημιούργησε ένα ολόκληρο κίνημα σκέψης. Σε αυτό το κίνημα συναντάμε τους J.G.Gichtel, Kirchberger, Heinrich Khunrath, V.Weigel, W.Law, K.v.Eckartshausen, E.Swedenborg, Θ.Καΐρη και άλλους. Το κίνημα αυτό ονομάσθηκε «Ιλλουμινισμός» επειδή έχει ως στόχο τη Φώτιση (Illumination). Από τον Jacob Böhme και το κίνημά του ο Louis Claude de Saint Martin εμπνεύσθηκε και προέβαλε το δικό του Μυητικό σύστημα, σε συνδυασμό με τις ιδέες του Διδασκάλου του Martines de Pasqually.
[14] Jacques de Livron Joachim de la Tour de la Case Martines de Pasqually ή Martines de Pasqually (1727-1774). Καθολικός βαπτισμένος και καθηγητής της καθολικής θρησκείας. Σύμφωνα με τον Robert Amadou, ο πατέρας του, αβέβαιου ονόματος, γεννήθηκε στην Alicante (Ισπανία) το 1671 και ήταν Εβραίος παντρεμένος με μία καθολική Susanne Dumas de Rainau, στο Bordeaux («L’ initiation», 1952, sel. 168,169). Θεωρείται ο κατ’εξοχήν πατέρας της σύγχρονης Θεουργίας. Το έργο του επηρέασε τον μαθητή του Louis Claude de Saint Martin, θεμελιωτή αργότερα του Μαρτινισμού.
[15] Διάφοροι κύκλοι μελετητών και αναζητητών της Εσώτερης Αλήθειας, προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα κίνημα που θα δημιουργούσε την γενική μεταρρύθμιση του κόσμου και θα έδινε νέα πνευματική ώθηση στη σκέψη της ανθρωπότητας. Επρόκειτο για μία καθαρή και αγνή μορφή Ιλλουμινισμο, που σημαίνει «Φώτιση». Η «δημόσια» εμφάνιση των πρώτων Ροδοσταύρων συνέβη το 1614 περίπου, όταν κυκλοφόρησε το μανιφέστο «Fama Fraternitatis». Λίγο αργότερα ακολούθησε το «Confessio Fraternitatis R+C» ή «Ομολογία της Αδελφότητας των Ροδοσταύρων». Σε αυτά τα κείμενα, οι συγγραφείς τους μιλούσαν για μία μεταρρύθμιση ολόκληρου του κόσμου, τη σύνθεση όλων των Γνήσιων Φιλοσοφικών ρευμάτων για την άνθιση μιας νέας εποχής πνευματικής επανάστασης. Το 1616 έκανε την εμφάνισή του άλλο ένα βιβλίο με τίτλο «Οι Χυμικοί Γάμοι του Κρίστιαν Ροζενκρόϋτς».
[16] Τύπος είναι κάθε πράξη που συνδέει το κάτω με το άνω. Η έννοια του Τύπου δεν αφορά μόνον τον Τεκτονισμό, αλλά κάθε Μυητικό Οργανισμό.
[17] Η Ιερωσύνη αποδίδεται «κατά τάξη Μελχισεδέκ». Ο βασιλιάς Μελχισεδέκ αναφέρεται στη Γένεση σαν «απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μήτε αρχήν ημερών μήτε ζωής τέλος έχων, αφωμοιωμένος δε τω Υιώ του Θεού, μένει ιερεύς στο διηνεκές (Εβρ. 7,3). Είναι τύπος του Χριστού, που είναι αμήτωρ σαν Θεός, απάτωρ σαν άνθρωπος, άναρχος και αθάνατος, ιερεύς αιώνιος. Ο τρόπος που αναφέρεται στη Γραφή μια φορά μόνο, χωρίς πρόλογο, και δεν ξαναμνημονεύεται, τον κάνει τύπο του Ιησού Χριστού. Μελχισεδέκ· Μελχί είναι ο βασιλεύς και σεδέκ η δικαιοσύνη. Ο Παύλος τον αποκαλεί «βασιλεύς δικαιοσύνης και βασιλεύς Σαλήμ (η μετέπειτα Ιερουσαλήμ), ό έστι βασιλεύς ειρήνης» (Εβρ. 7,2). Σαλήμ σημαίνει ειρήνη. Συνεπώς ο Μελχισεδέκ είναι βασιλιάς δίκαιος (δίνει την δικαίωση) και ειρηνικός και τέλειος να ιερατεύει.
[18] Με τον όρο «Παράδοση» στον Εσωτερισμό νοούμε την πεποίθηση της ύπαρξης της θεϊκής σπίθας εντός του ανθρώπου και της θεϊκής του καταγωγής.
[19] Ο Αυτοκράτορας ήταν και καταπιστευματοδόχος της Γνώσης
[20] Heinrich Khunrath. 1560-1605. Γερμανός γιατρός, Aλχημιστής και Καμπαλιστής.
[21] Gastone Ventura. 1906-1981. Aντιναύαρχος του Ιταλικού Ναυτικού. Διετέλεσε δημοσιογράφος, συγγραφέας, κριτικός, αλλά κυρίως μεταφυσικός ερευνητής βαθειάς τιμιότητας. Κατηύθυνε τις μελέτες του στην ιστορικο-παραδοσιακή έρευνα. Τέκτων (Μεγάλος Ιεροφάντης Α.·.Α.·.Α.·.Τ.·.Misraim Memphis 1966-1981) και Μαρτινιστής (Μεγ.Διδάσκαλος του ΜΤ. 1967-1981)
[22] Ο Louis Claude de Saint Martin, επονομαζόμενος Άγνωστος Φιλόσοφος, γεννήθηκε στην Αμπουάζ, στις 18/1/1743. Ήταν Δικηγόρος. Μαθητής των «Elus Cohen» του Martines de Pasqually, αποστασιοποιήθηκε αργότερα από τις διδασκαλίες του και επηρεασμένος από τις διδασκαλίες του Jakob Böhme, ίδρυσε το δικό του Μυητικό σύστημα, το οποίο πολύ αργότερα θεμελιώθηκε ως Μαρτινιστικό Τάγμα από τους Gerard Encausse (Papus) και Augustin Chaboseau.
[23] Οι Gerard Encausse (Papus) και Augustin Chaboseau αλληλοαναγνωρίσθηκαν ως μυημένοι από διαδόχους του Louis Claude de Saint Martin και to 1890 ίδρυσαν το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο του Μαρτινιστικού Τάγματος. Ιδρυτικά μέλη του υπήρξαν οι: Gerard Encausse (Papus), Augustin Chaboseau. Stanislas de Guaita, Lucien Chamuel, Yvon Le Loup (Paul Sédir), Paul Adam, Maurice Barrés, Josephin Péladan, Julien Lejay, Montière, Charles Barlet και Jacques Burget.
[24] Ο Gerard Anaclet Vincent Encausse, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου του 1865, στην Κορόνι της Ισπανίας, από Γάλλο πατέρα και Ισπανίδα μητέρα. Υπήρξε επίσης, εξαιρετικός ιατροφιλόσοφος, γιατρός και θεραπευτής, σωμάτων και ψυχών, εφαρμόζοντας όλες τις μεθόδους της ιατρικής (αλλοπαθητική, ομοιοπαθητική, ενεργειακή, πνευματική κλπ), αναλόγως της περιπτώσεως και του επιπέδου του προβλήματος. Το 1914 ξεκίνησε ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος, κατά τον οποίο αφιερώθηκε στην περίθαλψη των ασθενών του πολέμου. Δύο χρόνια μετά την έκρηξη του πολέμου, το 1916, αποσαρκώθηκε σε ηλικία 51 ετών, όρθιος ως στρατιώτης, κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός του προς την Πατρίδα του, αφού προσβλήθηκε από φυματίωση, λόγω των κακουχιών στο μέτωπο, όπου υπηρετούσε ως Αρχίατρος στα στρατιωτικά κινητά νοσοκομεία.
[25] Augustin Chaboseau. (1868-1946). Τέκτων και Μαρτινιστής. Μετά τον θάνατο του Papus, μαζί με άλλους Μαρτινιστές, ίδρυσε το «Παραδοσιακό Μαρτινιστικό Τάγμα», του οποίου Τάγματος ο τίτλος έγινε, δυστυχώς, αργότερα αντικείμενο σφετερισμού από άλλη Οργάνωση…
[26] Σε υψηλές Μυητικές Τέχνες όπως η Θεουργία και η Ιερουργία ισχύουν τα εξής: Η άσκηση της Θεουργίας προϋποθέτει ήθος, αγνότητα και πνευματικότητα από πλευράς του Θεουργού, διαφορετικά ακυρώνεται το έργο του και καθίσταται επικίνδυνη για τον ίδιο τον Θεουργό. Η άσκηση της Ιερουργίας δεν προϋποθέτει αγνότητα, ήθος και πνευματικότητα από την πλευρά του Ιερουργού, όμως ή έλλειψή τους καθίσταται επικίνδυνη για τον Ιερουργό, όπως και στην περίπτωση της Θεουργίας.
