Και τώρα τί;
Το 2020 και η πρωτόγνωρη κατάσταση που ζήσαμε, και της οποίας οι προεκτάσεις δεν ολοκληρώθηκαν, μας τρόμαξε. Η κοινωνική αλλά και για πολλούς και η επαγγελματική ζωή μπήκε σε παρένθεση. Δυστυχώς, όπως και πολλές άλλες πρωτόγνωρες καταστάσεις, δημιούργησε διαφορετικά ρεύματα σκέψης. Η ανάγκη παρακολούθησης του φαινομένου ανέδειξε πρωτίστως τον τρόπο που βλέπουμε τη δική μας ζωή γενικότερα. Πάντοτε όμως κάθε ανθρώπινη αντίδραση δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά μόνον μία προέκταση του εγώ μας….
Ο φοβικός όσο και ο αμφισβητίας ενέργησαν προεκτείνοντας τον εαυτόν τους. Αλλά και ο ζων στην ψευδαίσθηση της απυρόβλητης συμπεριφοράς το ίδιο, καθώς όμως και ο αντιρρησίας της κοινωνικής και ατομικής ευθύνης.
Η ατομική μας απομόνωση που είχε προλάβει να επιβληθεί με την κακή χρήση της απαραίτητης κατά τα άλλα τεχνολογίας, έσπασε ξαφνικά. Ο άνθρωπος βρέθηκε ξαφνικά μαζί με εκείνον με τον οποίο απλά ήταν σε διαχειριστική και διεκπεραιωτική συνύπαρξη. Οι εκρήξεις δεν άργησαν να φανούν αφού εξαντλήθηκαν ξαφνικά όλες οι άμυνες που ο άνθρωπος είχε χτίσει στην «οθόνη του».
Και ξαφνικά ο στίχος του Καβάφη «και τώρα τί θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους» (από το ποίημά του «Περιμένοντας τους Βαρβάρους») απέκτησε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Τα όρια των ιδεολογικών προτύπων της μεταπολεμικής ανθρωπότητας γκρεμίσθηκαν σχεδόν, αφού μπήκε πλέον στο προσκήνιο η σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Θα πρέπει να το παραδεχθούμε. Άλλη ανθρωπότητα μας δόθηκε να διαχειρισθούμε και άλλη διαμορφώσαμε. Τα πάντα λειτουργούσαν στην υπηρεσία του ανθρώπου, αλλά χωρίς τον Άνθρωπο. Διότι ο Άνθρωπος δεν είναι μόνος σε αυτόν τον πλανήτη. Μπορεί να κυριαρχεί των υπολοίπων 3 βασιλείων της Φύσης, αλλά για να κυριαρχήσεις κάπου πρέπει να υπάρχουν και τα κυριαρχούμενα… Ο άνθρωπος τα υποδούλωσε ανεγξέλεκτα, διότι απλά «έτσι ήθελε».
Ο ορθολογισμός βρέθηκε σε έλλειμμα και η διαχείρηση της κρίσης πέρασε σε αμφισβήτηση. Ο αμφισβήτηση όμως τόνωνε το εγώ, από το οποίο άρχισαν να λείπουν οι απολαύσεις της κυριαρχίας…
Ξεχνάμε ότι εδώ και δεκαετίες έχουμε έλλειψη αντιρρήσεων. Από τον Μάη του ’68, το κίνημα των χίππυς, την σεξουαλική χειραφέτηση και μετά ο άνθρωπος ψάχνει σε τί θα αντισταθεί….
Επρεπε π.χ. να έρθει ο Covid για να ψηφιοποιηθούμε? Να απαλλάξουμε τον εαυτόν μας από άχρηστες ώρες διαχείρησης γραφειοκρατικών καταστάσεων. Αφού εμείς οι ίδιοι ανακαλύψαμε την πληροφορική γιατί την αφήσαμε να υπάρχει στο περιθώριο αντί να την υποτάξουμε? Αφού έτσι κερδίζουμε χρόνο για αξιοποίηση εκεί που ο καθένας νομίζει…
Ας λάβουμε υπόψη ότι εκτός από τον Covid μεταλλάσσεται και η παραβατικότητα… Και αυτό είναι ακόμη πιο επικίνδυνο.
Υπάρχει ελπίδα:
Αν αξιοποιήσουμε στο έπακρο αυτό που εμείς οι ίδιοι ανακαλύψαμε και αφιερώσουμε τον κερδισμένο χρόνο δημιουργικά
Αν αναδείξουμε την προσωπική σχέση όχι σε project προς διαχείρηση αλλά σε προνόμιο και ευτυχία
Αν αναλογισθούμε ότι όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα, είναι και πρέπει να είναι κατάκτηση και σηκώσουμε ψηλά το βλέμμα σαν τα πετεινά με ευγνωμοσύνη.
Αν σταματήσουμε να χτίζουμε στο αστρικό πύργους φόβου που μετά θέλουν συντήρηση και διατροφή.
Αν μάθουμε να τολμάμε γιατί καλύτερα να μετανοιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες.
Ο Μυημένος ξέρει, αλλά πρέπει και να εκκινήσει τις μηχανές του.