Περί Ιπποσύνης

Η Ιπποτική αριστοκρατία ήταν ιερή με την έννοια της ηρωϊκής αριστοκρατίας, όπως υπήρχαν παλιότερα οι Ιερείς-Βασιλείς, κάτοχοι των Μυητικών Τύπων των οποίων τον κραδασμό σήμερα επιζητούμε μέσω της μύησης. Η μέγιστη επιθυμία του Ιππότη-πολεμιστή ήταν να πεθάνει θριαμβευτής (Mors triumphalis), γεγονός που οδηγούσε στην αθανασία.

Η δράση του Ιππότη ήταν προσανατολισμένη στην αναζήτηση της αλήθειας.  «Για τον Θεό που δεν ψεύδεται» ήταν η ρήση που ακολουθούσαν.

Ο Ιππότης ένοιωθε σε κάθε αγώνα του οτι ήταν ο εκπρόσωπος της θείας κρίσης.

Πολλά ακόμη ρητά και αποφθέγματα έχουν μείνει έως τις ημέρες μας για την ηρωϊκή αυτή τάξη, όπως «Οποιος φοβάται τον θάνατο περισσότερο από την ατίμωση, δεν έχει δικαίωμα στην υπεροχή» και «θεωρείται καλύτερο να πεθάνεις, από να μείνεις στη ζωή με ατίμωση».

Ανάμεσά τους βέβαια, εξέχουσα θέση κατέχει το «Non nobis, Domine, non nobis sed Nomini Tuo da gloriam». Δηλαδή «Όχι σ΄ εμάς Κύριε, όχι σ΄ εμάς, αλλά στ΄ Όνομά Σου πρόσφερε τη δόξα», που ήταν η πολεμική ιαχή των Ιπποτών του Τάγματος του Ναού, την απώλεια/διάλυση του οποίου ο Τεκτονισμός τιμά σε περισσότερους του ενός βαθμούς και σε περισσότερους τους ενός Τύπους.

Είναι άλλωστε γνωστό οτι η παγκόσμια και διαχρονική προκατάληψη για την Παρασκευή και 13, προέρχεται από την εκείνη την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου του 1307, κατά την οποία συνελήφθησαν οι επικεφαλής του Τάγματος του Ναού με διαταγή του Φιλίππου Δ’ τoυ Ωραίου, ο οποίος εποφθαλμιούσε τα πλούτη τους, με την υποστήριξη του Πάπα Κλήμη τoυ Ε’.

Εχει μείνει ως θρύλος, όμως είναι πραγματικό γεγονός, οτι ο Jacques de Molay την στιγμή του μαρτυρίου του στην πυρά, φώναξε: «αυτήν την στιγμή που πεθαίνω στην πυρά, σε εγκαλώ Πάπα Κλήμη, εντός σαράντα ημερών, καθώς και εσένα Φίλιππε Ωραίε εντός ενός έτους, να παρουσιασθείτε ενώπιον του Δικαστηρίου του Υπέρτατου Δικαστή όλων μας. Ελεος Κύριε. Ας αποδοθεί Δικαιοσύνη. Ας κοπάσουν οι καμπάνες».

Η πρόσκληση αυτή  πραγματοποιήθηκε ! Και οι δύο έδωσαν λόγο για τις πράξεις τους στον Υπέρτατο Κτίστη των Κόσμων, στους προβλεπόμενους χρόνους. Τα δε σώματά τους, βεβηλώθηκαν και κάηκαν από τους Καλβινιστές και τους Ιακωβίνους αντίστοιχα. Από τότε η Παρασκευή και 13 φορτίσθηκε με κάτι το αρνητικό.

Η ένταξη στην Ιπποσύνη των καιρών εκείνων, ήταν συνδυασμένη με νηστείες, αγρυπνία ένοπλη, συχνούς καθαρμούς με λουτρό (νούς υγιής εν σώματι υγιή), μετάνοιες, προσευχές κ.α. Πολλές φορές εκφυλίσθηκε, ή αλλοιώθηκε ο Ιπποτικός χαρακτήρας, προκειμένου να εξυπηρετήσει γήϊνους σκοπούς ηγεμόνων, φεουδαρχών κλπ. Το πνεύμα όμως παρέμεινε αναλλοίωτο, για εκείνους τους λίγους που γνώριζαν οτι Ιπποσύνη ισοδυναμεί με την αξία ενός Τύπου. Ιπποσύνη είναι Τύπος, είναι κραδασμός, είναι αρχέτυπο.

Share: