Περί “πτώσης” και “επανόδου”
Η «πτώση» (ως γεγονός έκπτωσης από την πνευματικότητα) δεν καταγράφηκε ιστορικά με τον τρόπο που το εννοούμε σήμερα, διότι:
- Έγινε σταδιακά, διήρκεσε πάρα πολλά χρόνια, και αυτό δεν θα επέτρεπε (σε όποιον θα ήθελε να το καταγράψει) να αποτυπώσει με κάποιο τρόπο κάποιο μεμονωμένο γεγονός.
- Δεδομένου ότι έγινε σταδιακά, είναι φυσικό να μην έγινε αντιληπτό ως «μεμονωμένο γεγονός» άμεσα.
- Οι ιστορικές καταγραφές γεγονότων ήσαν σχεδόν ανύπαρκτες. Η μοναδική «μεταφορά γεγονότων» λάμβανε χώρα προφορικά από γενιά σε γενιά.
Καταγράφηκε όμως στην συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας, ως μία απροσδιόριστη έλλειψη φωτός, ειδικά σε φωτισμένους συνανθρώπους μας.
Αυτό που ενέπνευσε συνανθρώπους μας να ασχοληθούν με την «αποκατάσταση» της πνευματικής υπόστασης του ανθρώπινου όντος, ήταν το γεγονός ότι:
- Είτε ήσαν απεσταλμένοι (όπως π.χ. Χριστός, Κρίσνα, Πλάτων αλλά και πάρα πολλοί άλλοι για τους οποίους θα έπρεπε να ασχοληθούμε με την στενή ιστορική έννοια για να τους καταγράψουμε, αλλά δεν είναι του παρόντος).
- Είτε εμπνεύσθηκαν τη δράση τους από αόρατους Διδασκάλους, αναχωρήσαντες από αυτό το πεδίο ύπαρξης και οι οποίοι εργάσθηκαν και εργάζονται ακόμη για την «αποκατάσταση» της ανθρωπότητας.
Όπως γίνεται άμεσα αντιληπτό η περίπτωση a) δεν αναιρεί την περίπτωση b) και τανάπαλιν.
Ιστορικά θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με τα γεγονότα που οι Διδάσκαλοι του παρελθόντος καταπιστευματοδόχοι της Παράδοσης μας μετέφεραν σχετικά με την επονομαζόμενη «πτώση», τα απείθαρχα πνεύματα που εκπορεύθηκαν αρχικά από τον Θεό, αποστάτησαν καταχραζόμενα το Θείο Θέλημα. Τότε ο Θεός εκπόρευσε τον Αδάμ-Κάδμον ως πράξη δεύτερης ευκαιρίας προκειμένου να αποκατασταθεί η προηγηθείσα πτωτική κατάσταση. Ο Αδάμ-Κάδμον ως αντιπρόσωπος του Θεού-Δημιουργού είχε αναλάβει την επικοινωνία με τα αγαθά πνεύματα, αλλά παράλληλα και την δεσποτεία επί των ακαθάρτων και αποστατών πνευμάτων. Η αποστολή του ήταν να «διορθώσει» την αποστασία που είχε προηγηθεί της εκπόρευσής του, συγκρατώντας την αρνητική τους δράση. Αυτή η εκπόρευση του Αδάμ έγινε ουσιαστικά κατά το αιώνιο υπόδειγμα που είναι πάντα παρόν στην Θεία Σκέψη. Διότι η Θεία Σκέψη επιδιώκει την αποκατάσταση. Ο Αδάμ δια του Λόγου του θα δημιουργούσε ένδοξες Θείες μορφές όμοιες με τον ίδιο σύμφωνα με το Θέλημα του Θεού, όταν ο χρόνος δεν θα είχε πλέον λόγο ύπαρξης. Ο Αδάμ όμως εξέπεσε κι εκείνος υποπίπτοντας στο λάθος της υποταγής του στα απείθαρχα πνεύματα που είχαν αποστατήσει. Η αποπομπή του από τον Παράδεισο ήταν το αποτέλεσμα της δικής του πτώσης. Έπεσε από τότε στους περιορισμούς της ύλης, αναγκασμένος να τρέφεται με ύλη ιδρώνοντας για την κατάκτησή της.
Να λάβουμε υπόψη ότι ο χρόνος εμφανίσθηκε και έλαβε ύπαρξη από την ανάγκη αποκατάστασης της κατάχρησης των απείθαρχων πνευμάτων. Από τη στιγμή που έγινε η αποστασία, έπρεπε σε μεταγενέστερο χρόνο να γίνει και η διόρθωση.
Οι Μύστες, απεσταλμένοι καταπιστευματοδόχοι της «Παράδοσης» ενέπνευσαν Διδασκάλους ενσαρκωμένους στο γήϊνο πεδίο προκειμένου να διδάξουν, να αποκαταστήσουν, να εμπνεύσουν, να καθοδηγήσουν και γενικά να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες που θα επιτρέψουν στον Άνθρωπο να καταστεί Κύριος-Βασιλέας δηλαδή Βασιλέας της υλικής του φύσης. Θα την κυβερνά και ΔΕΝ θα κυβερνάται από αυτήν. Θα την ορίζει σύμφωνα με την μυημένη του υπόσταση και όχι την βέβηλη.
(Σε ένα επόμενο στάδιο ο Κύριος-Βασιλέας ίσως καταστεί Προφήτης, ως τέκνο του Φωτός, Μύστης της Αλήθειας του Υπέρτατου Κτίστη των Κόσμων και Ιερεύς ως λειτουργός του Θελήματος του Υπέρτατου Κτίστη των Κόσμων).
Για τους Διδασκάλους αυτούς (των περιπτώσεων a & b), Μύστες της ανθρωπότητας, το έργο τους και την πορεία τους, μπορούμε να ανατρέξουμε στο βιβλίο «Οι Μεγάλοι Μύστες» του Εδουάρδου Συρέ, όπου περιγράφεται η ζωή και το έργο των:
Ράμα, Κρίσνα, Ερμής ο Τρισμέγιστος, Μυωσής, Ορφέας, Πυθαγόρας, Πλάτων, Ιησούς.
Θα πρέπει να έχουμε υπόψη όμως ότι: Ο κάθε ένας από αυτούς έδρασε σύμφωνα με:
- Την εποχή στην οποία δρούσε.
- Την συλλογική αντίληψη της ανθρωπότητας όπως εκείνη την χρονική στιγμή υφίστατο.
- Το επίπεδο της ανθρωπότητας στην συγκεκριμένη εποχή.
- Τον συγκεκριμένο κάθε φορά λαό στον οποίο απευθυνόταν με τις ιδιαιτερότητές του.
- Τις συνθήκες μετάδοσης της διδασκαλίας την συγκεκριμένη εποχή.
Δεν θα πρέπει δηλαδή να κρίνουμε το έργο του Κρίσνα (για παράδειγμα) με σημερινούς όρους, ούτε με όρους Δυτικού ανθρώπου, διότι δεν δρούσε ούτε στον 21ο αιώνα, ούτε στην Δυτική Ευρώπη…..!
Από αυτό που άφησαν, που δίδαξαν και που ενέπνευσαν στους Μαθητές τους, οφείλουμε να κρατήσουμε ότι οδήγησαν την ανθρωπότητα να αναζητά την αποκατάστασή της στα επίπεδα πνευματικότητας που κατείχε από τη δημιουργία της. Εμείς οφείλουμε να το κάνουμε πράξη στις σημερινές κάθε φορά συνθήκες.
Από αυτήν την προαιώνια αναζήτηση προέκυψαν τα Αρχαία Μυστήρια. Πολύ αργότερα οι οργανώσεις των αιώνων της πρώτης χιλιετίας. Αργότερα οι οργανώσεις του Μεσαίωνα (Αλχημιστές κλπ), για να φθάσουμε στα σημερινά Τάγματα του Δυτικού Εσωτερισμού, ονομαζόμενα «Τάγματα του Λόγου», εξαιτίας του ότι μέσω αυτών ο άνθρωπος αναζητά να ξαναβρεί τον Ορθό Λόγο ως έκφραση, εκπομπή και κραδασμό του Θείου Λόγου και της Θείας του ύπαρξης η οποία «ενυπάρχει εντός του» και την οποία θα αποκαταστήσει ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ.
Ο Λόγος, προκειμένου να καταστεί Ορθός, πρέπει να εκπέμπει, να συμβαδίζει και να κραδαίνεται ως ΘΕΙΟΣ.