Σημεία επαφής μεταξύ Επιστήμης και πνευματικότητας

Ο Αριστοτέλης είχε χωρίσει τους φιλοσόφους σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Αυτούς  που μελετούν το «πώς» του Σύμπαντος και εκείνους που μελετούν το «γιατί». Με άλλα λόγια φυσική και η μεταφυσική. Φυσικά οι επιστήμονες οι οποίοι έχουν πνευματικές ανησυχίες ερευνούν το «γιατί», αλλά αυτό δεν το κάνουν στο επιστημονικό τους Εργαστήριο, αλλά μελετώντας μέσα τους με τη διαδικασία του V.I.T.R.I.O.L.

Θα μπορούσαμε, εάν είχαμε απέναντί μας έναν αρνητή του «γιατί» (διότι υπάρχουν και αυτοί) να του πούμε: «Οπαδέ του “πώς”, κοίταξε μέσα σου και θα βρείς την αίσθηση ότι το όν σου είναι ένα από μόνο του και γιαυτό παντελώς διακριτό  από οποιαδήποτε λειτουργία του σώματος. Τώρα παρακολούθησε και το γεγονός ότι αυτό το ένα είναι αόρατο, και γιαυτό πρέπει να επιζήσει σε όλη του την πληρότητα όταν το σώμα θα γίνει σκόνη. Αυτό το μυστηριώδες μέρος του όντος σου, αυτή η σκεπτόμενη μονάδα, προορίζεται για μία αθανασία σε ένα άλλο Σύμπαν».

Η επιστήμη κάνει τη επίγεια υλική ζωή μας καλύτερη και ανετότερη. Οφείλει την ύπαρξη και εξέλιξή της στην ανθρώπινη διάνοια. Η πνευματικότητα μας βοηθά να ξεπεράσουμε τις απαιτήσεις της υλικής ζωής και να διεισδύσουμε στον λεπτό και αόρατο κόσμο που είναι η πηγή μας.

Η πνευματικότητα δεν εναντιώνεται στην επιστήμη, ούτε η επιστήμη στην πνευματικότητα. Η διαμάχη που βλέπουμε πολλές φορές να υπάρχει μεταξύ τους είναι ψευδεπίγραφη. Ο Μυημένος δεν πρέπει να πέφτει σε αυτήν την παγίδα. Δύο πράγματα για να είναι ενάντια μεταξύ τους πρέπει κατ’αρχήν να είναι ανταγωνιστικά. Δεν είναι ανταγωνιστικά δύο πράγματα που το καθένα εργάζεται για διαφορετικά πράγματα ακόμη και επί του ιδίου αντικειμένου, όπως ο άνθρωπος.

Από τη πρώτη στιγμή της γήϊνης και υλικής του υπόστασης, δηλαδή μετά την «πτώση» του, ο άνθρωπος ακροβατεί πάνω στο δίπολο ύλη-πνεύμα. Σήμερα αυτό το δίπολο εκφράζεται από το δίπολο Επιστήμη και Πνευματικότητα. Εάν ο άνθρωπος ήταν μόνον από ύλη θα είχε αποφύγει αυτή τη διαμάχη. Όμως αποτελείται από υλικό σώμα, πνεύμα και ψυχή.

Η ψυχή είναι το όχημα που επιστρέφει το πνεύμα στον πνευματικό κόσμο. Εφόσον ο άνθρωπος έχει εντός του τη θεία σπίθα, προκειμένου μέσω αυτής να επιστρέψει στην πρώτη του κατοικία, θα το κατορθώσει αφού περάσει τη δοκιμασία αυτής της διαμάχης, αφού κατορθώσει να διαχειρισθεί το υλικό του μέρος χωρίς να διαταράξει την αποκατάσταση της θείας του σπίθας.

Αυτή είναι η υπέρτατη δοκιμασία που περνάει κάθε άνθρωπος που υποψιάζεται την ύπαρξη του πνευματικού του μέρους και αυτή τη μάχη δίδει καθημερινά, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι.

Ο Μυημένος, έχει ένα επιπλέον όπλο στη μάχη του αυτή. Τη Γνώση.

Πού βρίσκεται όμως η δυσκολία σε αυτή τη καθημερινή του μάχη?

Γιατί δεν είναι ορατά τα σημεία που πρέπει να ασχοληθεί με την ύλη και ορατά τα σημεία που πρέπει να ασχοληθεί με το πνεύμα?

Πόση σχέση έχουν μεταξύ τους?

Μία πρώτη προσέγγιση θα μπορούσε να είναι ότι η πνευματικότητα ασχολείται με τα αόρατα και η επιστήμη με τα ορατά. Η πρόοδος της επιστήμης έχει δώσει μερικές φορές την ψευδαίσθηση ότι ακουμπάει αόρατα πράγματα. Αυτό είναι μία ψευδαίσθηση πάνω στην οποία βασίζεται η σημερινή σύγχυση του ανθρώπου.

1^ο παράδειγμα: Η Κβαντική Φυσική έχει αποδείξει ότι η ανθρώπινη παρατήρηση (που είναι αόρατη) επηρεάζει το υλικό αποτέλεσμα ενός πειράματος (που είναι ορατό). Όμως εδώ είναι η παγίδα. Η Επιστήμη δεν έχει βρεί τί ακριβώς είναι η ανθρώπινη παρατήρηση. Δεν έχει βρεί από τί αποτελείται, σε τί συνίσταται, τί είδους ενέργεια εκπέμπει, δεν μπορεί να την μελετήσει ούτε να την μετρήσει. Συμπεραίνει τη δράση της εκ του αποτελέσματος. Βλέπει μόνον το διαφορετικό αποτέλεσμα επειδή υπάρχει ανθρώπινη παρατήρηση. Την οποία ανθρώπινη παρατήρηση όμως αδυνατεί πλήρως να επαληθεύσει εργαστηριακά αφού απλούστατα δεν ανήκει στον ορατό κόσμο. Βλέπει το αποτέλεσμα και συμπεραίνει ότι υπάρχει. Το μόνο που μπορεί να κάνει, για να επανεξετάσει το πείραμα, είναι να απομακρύνει ή όχι την παρατήρηση. Άρα δηλώνει αδυναμία να εξετάσει τον φορέα της αλλαγής του αποτελέσματος. Και είναι απόλυτα λογικό αυτό, αφού η ανθρώπινη παρατήρηση δεν μετριέται.

2^ο παράδειγμα: Αγαπάμε κάποιον άνθρωπο. Μπορούμε να το αποδείξουμε? Είναι αυτονόητο ότι δεν μπορούμε. Βλέπουμε και διαπιστώνουμε τα αποτελέσματα της αγάπης μας. Όχι την ίδια την αγάπη. Σκεφτόμαστε κάποιον συνάνθρωπό μας, τον φροντίζουμε, χαιρόμαστε με τη χαρά του και λυπούμαστε με τη λύπη του, όμως αυτά είναι τα ορατά αποτελέσματα της αγάπης μας και όχι η ίδια η αγάπη. Άρα η ύπαρξη της αγάπης αλλά και κάθε συναισθήματος δεν αποδεικνύεται. Ανήκει σε έναν άλλο κόσμο. Τον κόσμο της πνευματικότητας. Από τα αποτελέσματα θα καταλάβουμε εάν κάποιο συναίσθημα είναι αγάπη ή μίσος. Όχι από το ίδιο το συναίσθημα διότι δεν μετριέται. Τα συναισθήματα ανήκουν στον αόρατο κόσμο και η επιστήμη δεν μπορεί να τα ακουμπήσει με τους όρους της. Βλέπει μόνον το αποτέλεσμα της ύπαρξης και δράσης τους. Όμως ακόμη και αυτό είναι σχετικό. Μπορεί να αγαπάμε έναν άνθρωπο προς τον οποίο αδυνατούμε να  εκδηλώσουμε την  αγάπη μας, είτε διότι είναι μακρυά, είτε διότι δεν ανταποκρίνεται στην επιθυμία μας για επικοινωνία είτε διότι δεν ζεί πλέον.

3^ο παράδειγμα: Ακούμε κάποια μουσική και διαπιστώνουμε ότι μας αρέσει. Μπορούμε να το αποδείξουμε? Είναι αυτονόητο ότι δεν μπορούμε. Έχουμε μόνον τα ορατά αποτελέσματα που είναι η συνεχόμενη επιθυμία μας να ακούμε τη μουσική που μας αρέσει. Και πάλι η επιστήμη δεν μπορεί να βρεί εάν μας αρέσει κάποιο κομμάτι ή όχι. Μπορεί μόνο να μετρήσει πόσες φορές το ακούσαμε και να το συγκρίνει με το πόσες φορές ακούσαμε άλλα μουσικά κομμάτια. Όμως και αυτό είναι σχετικό. Μπορεί να αγαπάμε κάποιο μουσικό κομμάτι το οποίο δεν έχουμε πρακτικά τη δυνατότητα να ακούσουμε.

Νοιώθοντας την αδυναμία μέτρησης των συναισθημάτων, η επιστήμη μετρά αποτελέσματα. Και επειδή και τα αποτελέσματα είναι σχετικά οφείλουμε να συμπεράνουμε ότι ούτε αυτά μπορούν να καταστούν μετρητές της «αόρατης» σχέσης μας με ο,τιδήποτε, διότι απλούστατα η σχέση μας αυτή δεν μετριέται με επιστημονικούς όρους.

Η επιστήμη λέει πως ό,τι υπάρχει πρέπει και να αποδεικνύεται. Το ρήμα «υπάρχει» όμως αφορά τα πράγματα με τα οποία ασχολείται η επιστήμη. Η πνευματικότητα έχεις άλλους όρους ύπαρξης και λειτουργίας. Ο Μυημένος δεν έχει αποδείξεις για τη σχέση του με το Θεό. Τη σχέση του με το Θεό την αισθάνεται εντός του, δεν μπορεί να την μετρήσει, ούτε να την μεταβιβάσει. Δεν είναι επιστημονική ανακάλυψη αλλά αλλαγή καθεστώτος συνείδησης. Η Μύηση δεν μπορεί να μετρηθεί επιστημονικά.

Οι Αστρονόμοι υποστηρίζουν ότι δεν μπορούν να μετρήσουν επιδράσεις των Αστερισμών. Ούτε βρήκαν τρόπο με τον οποίο ο Ζωδιακός κύκλος επηρεάζει τη ζωή μας. Και βέβαια πώς θα βρούν κάποια απόδειξη για το εάν η ημέρα της νέας Σελήνης είναι μέρα αναστολής μυητικών εργασιών. Ψάχνουν να μετρήσουν πράγματα που δεν ανήκουν στην κατηγορία των μετρήσιμων. Ο Ζωδιακός υπάρχει. Όπως υπάρχει και το Ηλιοστάσιο και η Ισημερία. Δεν μετρώνται. Το αποτέλεσμά τους μόνον μετριέται από την αλλαγή διάρκειας φωτός και σκότους.

Η διαμάχη ύλης και πνεύματος, επιστήμης και πνευματικότητας υπάρχει μόνον στο μυαλό εκείνων που σκέφτονται με προκαταλήψεις. Η επιστήμη έχει το δικό της πεδίο δράσης και είναι πολύτιμη γιαυτό. Η πνευματικότητα έχει και εκείνη το δικό της πεδίο και είναι επίσης πολύτιμη και αυτή.

Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει και χωρίς επιστήμη. Θα ζήσει ίσως λιγότερα χρόνια, πιο δύσκολα και με λιγότερες ανέσεις. Όπως γινόταν στους πρώτους ανθρώπους. Χωρίς πνευματικότητα όμως είναι χαμένος στην αιωνιότητα.

Χωρίς επιστήμη θα υποβαθμίσει το υλικό του μέρος.

Χωρίς πνευματικότητα θα υποβαθμίσει το πνευματικό του μέρος.

Η επιστήμη γεννήθηκε από την ευφυῒα του ανθρώπου. Η πνευματικότητα υπάρχει πριν τη γέννησή του.

Οι Μυημένοι πηγαίνουμε στις συνεδριάσεις μας και το μόνο που μας μένει δεν είναι ούτε η ομιλία, ούτε η επαφή μας με τους Αδελφούς μας αλλά ο κραδασμός. Όχι ο μετρήσιμος κραδασμός κάποιου μηχανήματος που θα έψαχναν οι Επιστήμονες αλλά ο κραδασμός που «κατεβαίνει» από την πηγή της δημιουργίας μας, μέσω του Τυπικού, του λειτουργού του Τυπικού και της θέλησής μας. Ακόμη και η ομιλία έχει «αόρατη» επίδραση επάνω μας, και ο επιστήμονας δεν μπορεί να την μετρήσει. Διαφορετικά εκλαμβάνεται μία ομιλία εντός των ιερών εργασιών και διαφορετικά σε βέβηλο περιβάλλον. Αυτό όμως ανήκει στην πνευματικότητα και όχι στην επιστήμη.

Θα παρομοίαζα τη διαμάχη πνευματικότητας και επιστήμης με την περίπτωση ενός βιβλίου. Το βιβλίο για να τυπωθεί, να διανεμηθεί και να φτάσει στα χέρια μας απαιτεί την επιστήμη. Το περιεχόμενό του όμως απαιτεί πνευματικότητα.

Μοιάζουν όλα αυτά με την ιστορία μιας αρχαίας πρωτόγονης φυλής που κάποια στιγμή ήρθε σε επαφή με έναν φωτογράφο. Μόλις είδαν το αποτέλεσμα της φωτογράφησής τους πάνω σε χαρτί, προσκύνησαν το Φωτογράφο νομίζοντας ότι είναι ο Θεός, ενώ εκείνος έκλαιγε απογοητευμένος διότι η φωτογραφία ήταν θαμπή. Πάνω στο ίδιο κομμάτι χαρτί ο επιστήμονας (φωτογράφος) και τα μέλη της φυλής έβλεπαν διαφορετικά πράγματα. Και έβλεπαν διαφορετικά πράγματα διότι απλούστατα προσέγγιζαν το ίδιο θέμα από άλλη οπτική. Άρα δεν υπήρχε διαφωνία αλλά διαφορετικός στόχος παρατήρησης.

Μία ορχήστρα με πολλούς μουσικούς παίζει μία συμφωνία. Κάθε μουσικός έχει την παρτιτούρα μπροστά του. Ξέρει τί θα παίξει. Ακριβώς και με λεπτομέρεια. Απαιτούνται και σωστά φτιαγμένα όργανα, καλά κουρδισμένα. Η επιστήμη λειτούργησε για να τυπωθούν οι παρτιτούρες και οι μουσικοί να έχουν τα μέσα που θα τους βοηθήσουν να μάθουν τις νότες και ό,τι άλλο χρειάζεται. Έχουν επίσης μελετήσει το μουσικό κομμάτι με τα μέσα αναπαραγωγής που έχει εφεύρει η επιστήμη. Όμως απαιτείται επιπλέον ο διευθυντής ορχήστρας ο οποίος θα μελετήσει τη συμφωνία, προκειμένου να ανακαλύψει και να  έρθει σε επαφή με τα συναισθήματα που ενέπνευσαν τον συνθέτη του έργου και θα προσπαθήσει να μεταδώσει αυτά τα συναισθήματα στους μουσικούς προκειμένου αυτοί να μην εκτελέσουν απλά το έργο παίζοντας τις νότες που διαβάζουν στην παρτιτούρα τους, αλλά ζώντας πραγματικά εκείνο το αόρατο συναίσθημα που ένοιωσε ο συνθέτης. Το ίδιο έργο μπορεί να εκτελεσθεί χιλιάδες φορές. Κάθε φορά όμως θα είναι διαφορετική διότι υπάρχει διαφορά στον τρόπο που θα εκτελεσθεί, ασχέτως του γεγονότος ότι σε όλες τις εκτελέσεις και οι νότες και οι χρόνοι ήσαν τέλεια.

Η επιστήμη και η πνευματικότητα συνδέονται μόνον στο αντικείμενο της έρευνάς τους. Τον άνθρωπο. Τον προσεγγίζουν από άλλη οπτική. Αυτή η άλλη οπτική είναι ορατή μόνον σε όποιους γνωρίζουν ότι υπάρχει αόρατος κόσμος με άλλους νόμους και άλλους κανόνες και ότι η επαφή τους με αυτόν τον κόσμο δεν γίνεται με ορατά μέσα αλλά μόνον με αόρατα.

Η επιστήμη και η πνευματικότητα οφείλουν να συνεργάζονται όπως συνεργάζεται ο ζωγράφος με τον παρασκευαστή χρωμάτων. Όπως ο βιρτουόζος του βιολιού με τον κατασκευαστή του βιολιού. Όπως ο χτίστης με τον Αρχιτέκτονα.

Ο Μυημένος γνωρίζει την ύπαρξη του αόρατου κόσμου. Γνωρίζει ότι το αόρατο προσεγγίζεται μόνον ενορατικά και δεν περιμένει να αποδείξει την ύπαρξη του Εγρηγορότος σε κάποιο εργαστήριο.

Ο Μυημένος δεν περιμένει ορατές αποδείξεις όταν διαλογίζεται. Περιμένει αποτελέσματα στα κίνητρα των πράξεών του, των σκέψεών του και τελικώς των λόγων του εάν οι διαλογισμοί του ήσαν ειλικρινείς. Και αυτό όμως ίσως να αποδειχθεί εκ των αποτελεσμάτων μόνον στην επίγεια ζωή του.

Αν σήμερα η διάκριση επιστήμης και πνευματικότητας δεν είναι ορατή σε όλους είναι διότι η διαίρεση, ο ανταγωνισμός και η χωριστικότητα κυριαρχούν στην ανθρώπινη σκέψη με αποτέλεσμα και ο επιστήμων και ο πνευματικός να διεκδικούν πολλές φορές την αποκλειστικότητα ο καθένας για λογαριασμό της δικής του ιδιότητας. Όμως και τα δύο έχουν την αξία τους και ο Μυημένος οφείλει, αφήνοντας κατά μέρος τη διαίρεση, να βρεί τον τρόπο που θα συνεργασθούν, χωρίς όμως το ένα να παρεμβάλλεται μέσα στο άλλο.

Η επιστήμη και η πνευματικότητα οφείλουν να ενώνουν τους ανθρώπους και όχι να τους χωρίζουν. Οι εχθροί της Μύησης καλλιεργούν την διαμάχη τους, διότι γνωρίζουν και φοβούνται την αξία της συμφιλιωτικής τους δράσης.

Ο Μυημένος δεν έχει κάποιο χαρτί με επιστημονικές οδηγίες χρήσης που να του λέει τί να κάνει κάθε φορά. Ακούει ενορατικά την αόρατη και άλαλη φωνή της συνείδησής του, η οποία είναι η αντανάκλαση του Θεού μέσα μας.

Κι αν βρεθεί κάποτε μηχάνημα να μετρήσει τη συνείδηση, τότε θα’μαστε σίγουροι ότι κάνει λάθος, διότι η συνείδησή μας είναι ο Θεός και δεν υπόκειται σε μετρήσεις.