Τεκτονισμός και Πυθαγόρας

Η Δημιουργία του Σύμπαντος, η Αστρονομία, η Μουσική, η Αριθμητική, αλλά και άλλες επιστήμες οφείλουν πολλά στην παρουσία του Μεγάλου Μύστη Πυθαγόρα.

Ο Πυθαγόρας, γεννήθηκε τον 6^ο π.Χ. αιώνα και από πολύ νέος μπήκε στα Ιερατεία της Αιγύπτου, όπου μετά από 22 χρόνια μαθητείας έφθασε στον ανώτατο βαθμό. Η κατάκτηση της Αιγύπτου από τους Πέρσες έφερε τον Πυθαγόρα για άλλα 12 χρόνια στην Περσέπολη όπου μαθήτευσε στα εκεί ιερατεία. Φεύγοντας από την Περσία πήγε στην κάτω Ιταλία όπου ίδρυσε στον Κρότωνα το «Ομακοείο». Εκεί η διδασκαλία γινόταν με μεγάλες προφυλάξεις, η δε μύηση είχε πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τη μύηση στο σημερινό Τεκτονισμό.  Κατά την Παράδοση, πολλά στοιχεία του Τεκτονικού Τυπικού έχουν τη ρίζα τους σε εκείνες τις μυήσεις.

Μετά το θάνατό του, η σχολή του πυρπολήθηκε, οι δε Μαθητές του δολοφονήθηκαν από έναν όχλο παρακινούμενο από τον απορριφθέντα Μαθητή του Κύλωνα. Η εκδίκηση της ΑΝΤΙ-μύησης, σε όλο της το μεγαλείο…

Η αναγκαία μυστικότητα της διδασκαλίας αλλά κυρίως η δολοφονία των Μαθητών του, μας στέρησε από τα γραπτά του κείμενα. Σύμφωνα με την Παράδοση ο Πλάτων κατάφερε και αγόρασε χειρόγραφα από εναπομείναντες Μαθητές του, από τα οποία δημιούργησε τη δική του Διδασκαλία. Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα η Δημιουργία του Σύμπαντος βασίσθηκε στους αριθμούς. Οι αριθμοί δεν έχουν την αυστηρά μαθηματική/υπολογιστική σημασία που τους αποδίδει ο σύγχρονος άνθρωπος. Αποτέλεσαν τη βάση της Δημιουργίας και της εξέλιξης. Αυτό που εμείς σήμερα θεωρούμε ως μαθηματική αρμονία με τους νόμους της, είναι απλά η υλική έκφραση της Συμπαντικής αρμονίας. Η βάση της αρμονίας βρισκόταν στη ονομαζόμενη «χρυσή τομή», τον αριθμό 1,618. Ο σύγχρονος άνθρωπος απλά έχει χρησιμοποιήσει, ανυποψίαστα ίσως, την αρμονία των αριθμών για να βελτιώσει τον τρόπο ζωής και εξέλιξής του με την εφαρμογή των μαθηματικών σε κάθε πτυχή της επιστήμης.

Ένα παραλληλόγραμμο το οποίο έχει αναλογίες πλευρών με βάση τον αριθμό 1,618  είναι το αρμονικότερο για το ανθρώπινο μάτι σχήμα. Τι είναι όμως ο αριθμός αυτός? Ο αριθμός αυτός δεν δίδει απλά αρμονικά σχήματα στη γεωμετρία. Όλα τα κοχύλια είναι δημιουργημένα με βάση αυτή την αναλογία. Είναι ο αριθμός ο οποίος πολλαπλασιαζόμενος με τον εαυτόν του δίδει και πάλι τον εαυτόν του συν την μονάδα. Το 1202, ο Φιμπονάτσι δημοσίευσε ένα βιβλίο στο οποίο υπολόγιζε τον αναπαραγωγικό κύκλο σε ζευγάρια κουνελιών, ο οποίος φαίνεται να ακολουθούσε μία αλληλουχία αριθμών στην οποία κάθε αριθμός προκύπτει από το άθροισμα των δύο προηγουμένων. Αν κάθε αριθμός της διαιρεθεί με τον προηγούμενο, προκύπτει το πηλίκον 1,618 – ο αριθμός της χρυσής τομής. Οι μαθηματικοί διαπίστωσαν ότι οι αριθμοί του Φιμπονάτσι υπάρχουν στη φύση: στη διάταξη των σπόρων του ηλιοτροπίου, στις σπείρες στο κέλυφος των σαλιγκαριών, στη διάταξη των φύλλων των φυτών ώστε να δέχονται όσο γίνεται περισσότερο ηλιακό φως. Οι μαθηματικοί ανακάλυψαν τον αριθμό 1,618 στις πυραμίδες, σε ζωγραφικούς πίνακες, ακόμη και στη μουσική. Τον ανακάλυψαν στον Μότσαρτ και στον Μπετόβεν, αν και δεν γνωρίζουμε αν η ύπαρξή του στη μουσική τους ήταν αυθόρμητη ή ηθελημένη. Αν ήταν αυθόρμητη τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αρμονία του σύμπαντος μίλησε στο αυτί του συνθέτη. Αν ήταν ηθελημένη, τότε αφού το μουσικό αποτέλεσμα μας απασχολεί ακόμη θετικά, τότε έχουμε πάλι την ίδια «συνομιλία» της αρμονίας του σύμπαντος με τον συνθέτη…

Η χρυσή τομή, η οποία επομένως λειτουργεί αρμονικά στη ύπαρξη της ζωής, στο ανθρώπινο μάτι, στις λειτουργίες της φύσης, «μεταφέρει» την αρμονία του σύμπαντος στο υλικό πεδίο. Η μαθηματική επιστήμη με τους υπολογισμούς της έχει επαληθεύσει τη μαγεία που κρύβεται πίσω από τους αριθμούς, ανυποψίαστη πολλές φορές για την αξία τους. Η μαγεία του αριθμού 9 ο οποίος πολλαπλασιαζόμενος με οποιονδήποτε μας δίδει ως αποτέλεσμα τον εαυτόν του [αν προσθέσουμε τα ψηφία του αποτελέσματος] μας δίδει ένα μικρό μόνον παράδειγμα της μαθηματικής αρμονίας.

Στο ψηφίο του αριθμού Εννέα βλέπουμε τον άνδρα όρθιο, [η κάθετη γραμμή] το δε Θείο Θηλυκό [ο κύκλος] που ήταν πάντοτε μέρος του εαυτού, τώρα το βλέπουμε να δρα σε τέλεια αρμονία μαζί του. Ο άνδρας υπακούει στις συμβουλές του θείου θηλυκού, διότι αυτό αντιπροσωπεύει τη Θεία Σοφία, που είναι ένας από τους στύλους του Σύμπαντος.

Η ιερά Τετρακτύς του Πυθαγόρα αποτέλεσε σημείο αναφοράς αλλά και στοιχείο μελέτης για τους Εσωτεριστές όλων των εποχών.

Αποτυπώνει τα 4 βασίλεια της δημιουργίας [ορυκτό, φυτικό, ζωϊκό και ανθρώπινο] με τον αριθμό των χαρακτηριστικών του.

• Ορυκτό βασίλειο. Έχει μόνον μία ιδιότητα. Μεταβάλλει τον όγκο του.
• Φυτικό βασίλειο. Έχει την ιδιότητα του ορυκτού συν το ότι πολλαπλασιάζεται.
• Ζωϊκό βασίλειο. Έχει τις ιδιότητες του φυτικού συν το ότι μετακινείται με τη θέλησή του.
• Ανθρώπινο βασίλειο. Έχει τις ιδιότητες του ζωϊκού συν το ότι έχει σκέψη και συνειδητότητα.

Αν προσθέσουμε τους αριθμούς των χαρακτηριστικών και των τεσσάρων βασιλείων θα μας δώσει τον αριθμό 10 ο οποίος αριθμοσοφικά [προσθέτοντας τα ψηφία του] μας δίδει την μονάδα, την έκφραση της θείας πηγής από την οποία προήλθαν όλα. Η Μονάδα εμπεριέχει κάθε δύναμη και είναι η πρώτη αιτία όλων των πραγμάτων. Η Μονάδα περιέχει Νόμο και τάξη, κανείς δε αριθμός δεν θα μπορούσε να υπάρξει δίχως αυτήν. Στεκόμαστε σε τάξη μέσα στην Στοά μας, για να εναρμονισθούμε με την Τάξη και την αρμονία του Σύμπαντος. Τίποτε δεν παράγεται από τη Μονάδα, που να μη συνδέεται κατά κάποιον τρόπον με αυτήν, και να μην έχει την ικανότητα να επιστρέψει σ’ αυτή ξανά. Οποιαδήποτε δυσαρμονία και καταστροφή εμφανίζεται στη φύση, ή στον άνθρωπο, συμβαίνει γιατί αυτές οι συνθήκες προκαλούνται από την εσφαλμένη εφαρμογή του θείου σχεδίου. Από την «αταξία». Το φάρμακο έγκειται στο να επιστρέψουμε στην αρμονία της Μονάδας μέσω της δράσεως του Νόμου. H Μονάδα έχει μόνον δύο τρόπους προόδου: Το να εκκινεί από τον εαυτό της και το να επιστρέφει στο Κέντρο της.

Η δεκάδα ως άθροισμα της Τετρακτύος αντιπροσωπεύει όλη τη Δημιουργία. Μετά τον αριθμό 10 όλοι οι αριθμοί επαναλαμβάνονται. Ο ζωδιακός κύκλος εντός του Ναού είναι η έκφραση των 12 ιεραρχιών της δημιουργίας. Ο αριθμός 12, πολλαπλασιαζόμενος με τον εαυτόν του μας δίδει 144 δηλαδή 9, δηλ. τον αριθμό που συμβολίζει τον περιορισμό. [ένα ψηφίο πριν την τελειότητα του 10].

Εδώ στην παρούσα κατάσταση της πτώσης που βρισκόμαστε, ενσαρκωμένοι βάσει του Νόμου της Δημιουργίας και τις αστρολογικές επιρροές, είμαστε σε περιορισμό τον οποίο οφείλουμε να ξεπεράσουμε, δια μέσου της μύησής μας και της εφαρμογής των αρχών της μύησης στο ζωή μας.

Η Margaret Peeke μας λέγει ότι «Τα ψηφία είναι σύμβολα των Αριθμών. Οι Αριθμοί είναι σύμβολα Αιώνιων Αρχών. Οι Αρχές είναι αμετάβλητες ιδιότητες που ανήκουν στο Ον. Δεν μπορούν να εξασθενήσουν ή να ενδυναμωθούν στην αληθινή τους φύση, αλλά περιλαμβάνουν πάντοτε την αρχική τους ουσία».

Άρα ο κάθε αριθμός δεν είναι παρά ένα σύμβολο που ενσωματώνει εντός του κάποιο μέρος της Γνώσης του Σύμπαντος. Όπως ο γνώμων συμβολίζει την υλική δημιουργία, ο διαβήτης το σύμπαν και το Θεό, το ξίφος τη δύναμη, η σφύρα την αποφασιστικότητα κ.ο.κ. έτσι και κάθε ψηφίο 1,2,3, κλπ συμβολίζει μία κατάσταση ή ιδιότητα την οποία ο μελετητής οφείλει να μελετήσει και που αποκαλείται «αριθμός». 10 ψηφία ή σύμβολα αριθμών ολοκληρώνουν τη δημιουργία όπως 10 είναι οι Σεφίρες του Καββαλιστικού δένδρου, του οποίου απεικόνιση είναι ο Τεκτονικός Ναός που συνεδριάζουμε. Ο Ναός μας όμως είναι και αναπαράσταση του ανθρωπίνου σώματος. Και εδώ έχουμε τον αριθμό 10, διότι ο Τέκτων οφείλει να αφυπνίσει, πέραν των 5 εξωτερικών αισθήσεών του, τις αντίστοιχες 5 εσωτερικές του αισθήσεις.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι τα ψηφία είναι ορατά, διότι ανήκουν στον Υλικό Κόσμο. Είναι σύμβολα των Αριθμών, που είναι πάντοτε αόρατοι και ανήκουν στον Κόσμο των Ιδεών του Πλάτωνα.

Ο γνώμων που βρίσκεται πάνω στο ιερό βιβλίο στον βωμό που βρίσκεται στο κέντρο του Ναού μας, έχει τις πλευρές του σχεδιασμένες έτσι ώστε να αποτυπώνεται το Πυθαγόρειο θεώρημα. Το Πυθαγόρειο θεώρημα μας λέγει ότι στα ορθογώνια τρίγωνα, το τετράγωνο της υποτείνουσας είναι ίσο με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο άλλων καθέτων πλευρών του.

Ας αναρωτηθούμε: Αυτή η μαθηματική επαλήθευση, αυτός ο αριθμητικός υπολογισμός είναι απλά μία υπολογιστική σύμπτωση που ανακαλύψαμε, ή κάτι περισσότερο? Αν πάνω στο ορθογώνιο τρίγωνο δούμε τις σκέψεις και τις αποφάσεις μας τότε θα δούμε το εξής: Κάθε μία από τις δύο κάθετες πλευρές ας είναι οι δύο αντικρουόμενες σκέψεις μας προκειμένου να αποφασίσουμε κάτι. Κάθετες πλευρές, άρα κάθετες ή αντικρουόμενες αυτές οι σκέψεις μας  μεταξύ τους. Επεξεργαζόμενες, [δηλαδή το τετράγωνό τους] θα μας δώσουν την υποτείνουσα, η οποία θα είναι η τελική μας επιλογή, όμως ως άθροισμα. Δηλαδή η απόφασή μας, για να είναι ορθή και τέλεια, ή αλλιώς «σε τάξη», οφείλει να εμπεριέχει το ορθό μέτρο μεταξύ των 2 αρχικών σκέψεών μας. «Παν μέτρον άριστον».

Στην Μεγάλη Πυραμίδα, που δεν ήταν απλά τάφος των Φαραώ, αλλά χώρος πολύ υψηλών μυήσεων, η ονομαζόμενη «αίθουσα του Βασιληά» βρίσκεται σε σημείο υπολογισμένο με βάση τον αριθμό 1,618.  Η σύγχρονη επιστήμη έχει αποδείξει ότι εάν κατασκευάσουμε μία πυραμίδα σήμερα με αυτές τις αναλογίες και τοποθετήσουμε ένα φυτό ή κάποια τροφή στο σημείο που αναλογικά προκύπτει με την «αίθουσα του βασιληά», το φυτό ή η τροφή θα διατηρηθούν αναλλοίωτα για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Το βασικότερο δόγμα των Πυθαγόρειων ήταν ότι ο άνθρωπος οφείλει δια της συμπεριφοράς του να συμβάλλει στο Θείο σχέδιο, απαλλασσόμενος από τον κύκλο των γεννήσεων προκειμένου να εργασθεί σε άλλα επίπεδα, ανώτερα του ανθρωπίνου. Η περιβόητη σιγή κατά τα πρώτα έτη της μαθητείας στη σχολή του, είναι η πηγή της σιγής των Μαθητών στον Τεκτονισμό. Η σιγή είναι η αλχημική εκείνη διαδικασία που επιτρέπει να γίνουμε υποδοχείς της γνώσης, αντί να εκπέμπουμε την ατέλειά μας. Η γυμναστική ήταν επίσης απαραίτητη διότι το σώμα όφειλε να είναι υγιές για να καταστεί και ο νους υγιής.

Τέλος η ονομαζόμενη «μουσική των σφαιρών» ήταν η μουσική που εξέπεμπε το σύμπαν, και η οποία ακούγεται με μη βιολογικό τρόπο. Ο Πυθαγόρας σχεδίασε το περίφημο μονόχορδό του, πάνω στο οποίο βασίζεται η αφή της επτάφωτης λυχνίας το Τυπικό του Τύπου μας.

Με τις ίδιες αναλογίες, και με βάση τον αριθμό 1,618 είναι σχεδιασμένη και η μουσική κλίμακα σήμερα. Το ανθρώπινο αυτί ξεχωρίζει τις μουσικές νότες και μεταφέρει την αρμονία τους στον εγκέφαλό μας, ακριβώς επειδή έχουν διαστήματα μεταξύ τους με βάση τον αριθμό 1,618.

Συμπερασματικά, ο Τέκτων και η Τεκτονίδα, οφείλουν τιθέμενοι σε τάξη να εναρμονισθούν με τη συμπαντική αρμονία που εκπέμπεται από κάθε πτυχή της δημιουργίας και την οποία ο Πυθαγόρας ανακάλυψε και μας μετέδωσε. Αυτή η εναρμόνιση θα φέρει και το επιθυμητό αποτέλεσμα που αποτυπώνεται και στο Τεκτονικό ρητό «Τάξη εκ του Χάους» ή αλλιώς «Ordo ab Chao»