Η Εκκλησία της Γνώσης προσφέρει σε εκείνους που αισθάνονται την ανάγκη της μύησης, εκκλησιαστικές και εσωτερικές καθιερώσεις που προκύπτουν από τις πολλαπλές γραμμές της Αποστολικής διαδοχής και από τα διάφορα Παραδοσιακά Μυητικά ρεύματα που νομίμως συγχωνεύθηκαν στην Ιεραρχία της, έτσι ώστε στη Δύση να είναι το μοναδικό εσωτεριστικό πλαίσιο που προσφέρει μια μύηση ιερατική, αποσπασμένη από οποιαδήποτε ομολογία.

Στην Ροδοσταυρική Εκκλησία Αρχαίου και Γνωστικού Τύπου (Ekklesia R+C Ritus Antiqui et Gnostici) μπορούν να χειροτονηθούν και Ιέρειες. Και στην περίπτωση αυτή (της Ιέρειας) ισχύει το γεγονός ότι ο Ναός είναι το δεκτικό-θηλυκό στοιχείο και ο/η Ιερέας/εια το αρσενικό στοιχείο. Η Γυναίκα Ιέρεια δεν αναλαμβάνει κάποιο χαρακτηριστικό που δεν κατέχει καθότι «αναγνωρίζει» στην ύπαρξή της το τμήμα που της λείπει και το οποίο της ανήκει στο θείο επίπεδο, αναγνωρίζοντάς το στο ανδρικό μέρος του κόσμου. Είναι κάτι παρόμοιο με  τον άνδρα Ιερέα ο οποίος βρίσκει και αναγνωρίζει το θηλυκό του μέρος όταν σηκώνει τα χέρια του ψηλά σε σχήμα κυπέλου υποδοχέα το οποίο είναι καθαρά σύμβολο θηλυκό. Το σημαντικό είναι ότι κατά την κρίσιμη μαγική και ανέγγιχτη στιγμή εκτέλεσης του Τύπου ευχαριστίας, ο Ιερέας και η Ιέρεια δεν λειτουργούν ως είδος αλλά ως μοναδική και οντολογική θεότητα. Ο Μελχισεδέκ, ο Βασιλιάς της Σαλήμ, ο πρωταρχικός μας Ιερέας δεν είχε φύλο, ακριβώς όπως ο πρώτος Αδάμ.

Χρησιμοποιούμε τον όρο «Εκκλησία» με την Ελληνική της έννοια δηλαδή ως Συνέλευση. Είναι δε ισοδύναμη με τον αραβικό όρο «Quhal», που υποδηλώνει την συγκέντρωση σε ενιαίο σώμα. Ορίσθηκε και από τον Ιησού με τη φράση του: «όπου υπάρχουν δύο ή επιπλέον πρόσωπα που συγκεντρώνονται στο όνομά μου, ανάμεσά τους είμαι κι εγώ». Αξίωμα της Εκκλησίας είναι να λειτουργεί ως Κοινότητα, έτσι ώστε η συνέλευση να παραμείνει ένα δυναμικό Εγρηγορός, φυλασσόμενο λειτουργικά από τους Υπουργούς του, σε αναμονή του επαναπροσδιορισμού του από την Συνέλευση. Για να εγγυηθεί η λειτουργική του ικανότητα το Εγρηγορός επωφελείται μίας αλύσου ψυχών οι οποίες οικοδομούν, διά του πνευματικού τους καθεστώτος, τον δίαυλο ακτινοβολίας θεϊκών δυνάμεων.

Η συμμετοχή στη Εκκλησία, περιορίζεται συνεπώς σε μέλη επιλεγμένα και δεν ανοίγει σε ετερογενές κοινό. Πρακτικά η Εκκλησία της Γνώσης συντίθεται όχι μόνον από Μυημένους, χειροτονημένους και καθιερωμένους  αλλά και για όλους όσους επιθυμούν την επανένταξη του ανθρώπου, ή την αιώνια Γνώση, διότι όλα της τα μέλη συμμετέχουν στην επικοινωνία με τους ανώτερους κόσμους, διαμέσου των θεουργικών πράξεων (εξορκισμοί, βαπτίσματα και πνευματικές ενώσεις).

Όταν χρησιμοποιούμε τους όρους Γνώση και Γνωστικισμός δεν αναφερόμαστε σε κάτι το αφηρημένο και ξένο προς τη ζωή μας.

Ως Γνώση θεωρούμε την βιωματική και ενσυνείδητη πληροφόρηση του εαυτού και του πεπρωμένου, έξω από κάθε συγκεκριμένη προδιαγραφή, έξω από όλες τις συγκρούσεις.

Ως Γνωστικισμό θεωρούμε εκείνη την ιδιαίτερη ψυχική συμπεριφορά που τείνει να μεταφράσει τη Γνώση σε μια εμπειρία ζωής, ως τρόπο πραγματοποίησης της ανθρώπινης ενότητας.

Όσον αφορά τους Γνωστικούς των πρώτων αιώνων της εποχής μας υπάρχουν διάφορες αντίθετες μεταξύ τους απόψεις. Απόψεις περί ασκητών ή διεφθαρμένων, αλλά όσο μας αφορά απορρίπτουμε τις κατηγοριοποιήσεις και την ετικετοποίηση. Σύμφωνα με την δική μας προσέγγιση πρόκειται για μία ιδιαίτερη έκφραση της Γνώσης, η οποία ισχύει για εκείνους, ενώ για μας μόνον μερικώς.

Ο Γνωστικισμός μπορεί να θεωρηθεί ως η εσωτερική σοφία του εσώτερου ζωντανού πυρήνα του ανθρώπου, στις πρωταρχικές αυθεντικές αποκαλύψεις όλων των μεγάλων θρησκειών.

Από τον Ελληνικό όρο «ΓΝΩΣΙΣ» δηλαδή ανοιχτός στην γνώση. Ορισμός που παραπέμπει στο άνοιγμα της αναζήτησης σε κάθε τομέα της ανθρώπινης σκέψης, σε κάθε θρησκευτική, φιλοσοφική ή επιστημονική υπόθεση που αποτελεί ορίζοντα της συνολικής γνώσης των ΑΛΗΘΩΝ πραγμάτων της κοσμικής ύπαρξης.

Ο Ερμητισμός, έχει θεωρηθεί ως ένας προ-Χριστιανικός Γνωστικισμός. Ο Γνωστικισμός συνδυάστηκε με το Νεοπλατωνισμό, στον οποίο διδάσκονται οι ίδιες Αλήθειες και από τον οποίο έλαβε το Ελληνικό του όνομα «Γνώσις». 
Η «Γνώση» από την αρχαιότητα ήδη εκφράστηκε με ποικίλες μορφές σε διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς. Γνωστικοί βρίσκονται επίσης και σε μυστικιστικές σχολές του Ιουδαϊσμού και του Ισλάμ. Και όπως οι Χριστιανοί Γνωστικοί, και αυτοί συχνά καταδικάστηκαν ως αιρετικοί από τους κρατούντες την εξουσία της δικής τους θρησκείας.

Κάθε μορφή Εσωτερικότητας, ανεξάρτητα από την τελική της έκφραση ανάλογα με τον τόπο και τον χρόνο, έχει ως τυπικό χαρακτηριστικό της να αναπτύσσεται από μία αισθαντική προσήλωση προκειμένου να ανυψωθεί σκαλί-σκαλί, σύμβολο-σύμβολο, στα ύψη της Γνώσης. Και όταν προσεγγίσει τελικά αυτή την κορυφή, κάθε Μυητικό Τάγμα δεν μπορεί παρά να μετασχηματισθεί, όποια και εάν ήταν η διαδικασία πραγματοποίησης, σε μία Εκκλησία (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου) όχι τελείων αλλά τελειοποιήσιμων, οι οποίοι θα γίνουν διά της εργασίας τους ένα εργαλείο επίκλησης προς το Φως, το Πνεύμα, το οποίο αναδυόμενο προς τα Άνω γίνεται εντός του ανθρώπου σπέρμα μετασχηματισμού προκειμένου να καταστεί κυβικός λίθος για την οικοδόμηση του μεγαλειώδους Ναού τη Ανθρωπότητας.

www.gnostic.com.gr

Η «πτώση» (ως γεγονός έκπτωσης από την πνευματικότητα) δεν καταγράφηκε ιστορικά με τον τρόπο που το εννοούμε σήμερα, διότι:

1. Έγινε σταδιακά, διήρκεσε πάρα πολλά χρόνια, και αυτό δεν θα επέτρεπε (σε όποιον θα ήθελε να το καταγράψει) να αποτυπώσει με κάποιο τρόπο κάποιο μεμονωμένο γεγονός.
2. Δεδομένου ότι έγινε σταδιακά, είναι φυσικό να μην έγινε αντιληπτό ως «μεμονωμένο γεγονός» άμεσα.
3. Οι ιστορικές καταγραφές γεγονότων ήσαν σχεδόν ανύπαρκτες. Η μοναδική «μεταφορά γεγονότων» λάμβανε χώρα προφορικά από γενιά σε γενιά.

Καταγράφηκε όμως στην συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας, ως μία απροσδιόριστη έλλειψη φωτός, ειδικά σε φωτισμένους συνανθρώπους μας.

Αυτό που ενέπνευσε συνανθρώπους μας να ασχοληθούν με την «αποκατάσταση» της πνευματικής υπόστασης του ανθρώπινου όντος, ήταν το γεγονός ότι:

1. Είτε ήσαν απεσταλμένοι (όπως π.χ. Χριστός, Κρίσνα, Πλάτων αλλά και πάρα πολλοί άλλοι για τους οποίους θα έπρεπε να ασχοληθούμε με την στενή ιστορική έννοια για να τους καταγράψουμε, αλλά δεν είναι του παρόντος).
2. Είτε εμπνεύσθηκαν τη δράση τους από αόρατους Διδασκάλους, αναχωρήσαντες από αυτό το πεδίο ύπαρξης και οι οποίοι εργάσθηκαν και εργάζονται ακόμη για την «αποκατάσταση» της ανθρωπότητας.

Όπως γίνεται άμεσα αντιληπτό η περίπτωση a) δεν αναιρεί την περίπτωση b) και τανάπαλιν.

Ιστορικά θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με τα γεγονότα που οι Διδάσκαλοι του παρελθόντος καταπιστευματοδόχοι της Παράδοσης μας μετέφεραν σχετικά με την επονομαζόμενη «πτώση», τα απείθαρχα πνεύματα που εκπορεύθηκαν αρχικά από τον Θεό, αποστάτησαν καταχραζόμενα το Θείο Θέλημα. Τότε ο Θεός εκπόρευσε τον Αδάμ-Κάδμον ως πράξη δεύτερης ευκαιρίας προκειμένου να αποκατασταθεί η προηγηθείσα πτωτική κατάσταση. Ο Αδάμ-Κάδμον ως αντιπρόσωπος του Θεού-Δημιουργού είχε αναλάβει την επικοινωνία με τα αγαθά πνεύματα, αλλά παράλληλα και την δεσποτεία επί των ακαθάρτων και αποστατών πνευμάτων. Η αποστολή του ήταν να «διορθώσει» την αποστασία που είχε προηγηθεί της εκπόρευσής του, συγκρατώντας την αρνητική τους δράση. Αυτή η εκπόρευση του Αδάμ έγινε ουσιαστικά κατά το αιώνιο υπόδειγμα που είναι πάντα παρόν στην Θεία Σκέψη. Διότι η Θεία Σκέψη επιδιώκει την αποκατάσταση. Ο Αδάμ δια του Λόγου του θα δημιουργούσε ένδοξες Θείες μορφές όμοιες με τον ίδιο σύμφωνα με το Θέλημα του Θεού, όταν ο χρόνος δεν θα είχε πλέον λόγο ύπαρξης. Ο Αδάμ όμως εξέπεσε κι εκείνος υποπίπτοντας στο λάθος της υποταγής του στα απείθαρχα πνεύματα που είχαν αποστατήσει. Η αποπομπή του από τον Παράδεισο ήταν το αποτέλεσμα της δικής του πτώσης. Έπεσε από τότε στους περιορισμούς της ύλης, αναγκασμένος να τρέφεται με ύλη ιδρώνοντας για την κατάκτησή της.

Να λάβουμε υπόψη ότι ο χρόνος εμφανίσθηκε και έλαβε ύπαρξη από την ανάγκη αποκατάστασης της κατάχρησης των απείθαρχων πνευμάτων. Από τη στιγμή που έγινε η αποστασία, έπρεπε σε μεταγενέστερο χρόνο να γίνει και η διόρθωση.

Οι Μύστες, απεσταλμένοι καταπιστευματοδόχοι της «Παράδοσης» ενέπνευσαν Διδασκάλους ενσαρκωμένους στο γήϊνο πεδίο προκειμένου να διδάξουν, να αποκαταστήσουν, να εμπνεύσουν, να καθοδηγήσουν και γενικά να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες που θα επιτρέψουν στον Άνθρωπο να καταστεί Κύριος-Βασιλέας δηλαδή Βασιλέας της υλικής του φύσης. Θα την κυβερνά και ΔΕΝ θα κυβερνάται από αυτήν. Θα την ορίζει σύμφωνα με την μυημένη του υπόσταση και όχι την βέβηλη.

(Σε ένα επόμενο στάδιο ο Κύριος-Βασιλέας ίσως καταστεί Προφήτης, ως τέκνο του Φωτός, Μύστης της Αλήθειας του Υπέρτατου Κτίστη των Κόσμων και Ιερεύς ως λειτουργός του Θελήματος του Υπέρτατου Κτίστη των Κόσμων).

Για τους Διδασκάλους αυτούς (των περιπτώσεων a & b), Μύστες της ανθρωπότητας, το έργο τους και την πορεία τους, μπορούμε να ανατρέξουμε στο βιβλίο «Οι Μεγάλοι Μύστες» του Εδουάρδου Συρέ, όπου περιγράφεται η ζωή και το έργο των:

Ράμα, Κρίσνα, Ερμής ο Τρισμέγιστος, Μυωσής, Ορφέας, Πυθαγόρας, Πλάτων, Ιησούς.

Θα πρέπει να έχουμε υπόψη όμως ότι: Ο κάθε ένας από αυτούς έδρασε σύμφωνα με:

• Την εποχή στην οποία δρούσε.
• Την συλλογική αντίληψη της ανθρωπότητας όπως εκείνη την χρονική στιγμή υφίστατο.
• Το επίπεδο της ανθρωπότητας στην συγκεκριμένη εποχή.
• Τον συγκεκριμένο κάθε φορά λαό στον οποίο απευθυνόταν με τις ιδιαιτερότητές του.
• Τις συνθήκες μετάδοσης της διδασκαλίας την συγκεκριμένη εποχή.

Δεν θα πρέπει δηλαδή να κρίνουμε το έργο του Κρίσνα (για παράδειγμα) με σημερινούς όρους, ούτε με όρους Δυτικού ανθρώπου, διότι δεν δρούσε ούτε στον 21ο αιώνα, ούτε στην Δυτική Ευρώπη…..!

Από αυτό που άφησαν, που δίδαξαν και που ενέπνευσαν στους Μαθητές τους, οφείλουμε να κρατήσουμε ότι οδήγησαν την ανθρωπότητα να αναζητά την αποκατάστασή της στα επίπεδα πνευματικότητας που κατείχε από τη δημιουργία της. Εμείς οφείλουμε να το κάνουμε πράξη στις σημερινές κάθε φορά συνθήκες.

Από αυτήν την προαιώνια αναζήτηση προέκυψαν τα Αρχαία Μυστήρια. Πολύ αργότερα οι οργανώσεις των αιώνων της πρώτης χιλιετίας. Αργότερα οι οργανώσεις του Μεσαίωνα (Αλχημιστές κλπ), για να φθάσουμε στα σημερινά Τάγματα του Δυτικού Εσωτερισμού, ονομαζόμενα «Τάγματα του Λόγου», εξαιτίας του ότι μέσω αυτών ο άνθρωπος αναζητά να ξαναβρεί τον Ορθό Λόγο ως έκφραση, εκπομπή και κραδασμό του Θείου Λόγου και της Θείας του ύπαρξης η οποία «ενυπάρχει εντός του» και την οποία θα αποκαταστήσει ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ.

Ο Λόγος, προκειμένου να καταστεί Ορθός, πρέπει να εκπέμπει, να συμβαδίζει και να κραδαίνεται ως ΘΕΙΟΣ.

Ο Ροδοσταυρισμός είναι ένας “σχετικά” σύγχρονος Εσωτεριστικός θεσμός ο οποίος αντλεί το έργο του και τις διδασκαλίες του από:

• τον Ερμητισμό και
• την ανεξάντλητη Δυτική εσωτερική παράδοση, τις αξίες, τις γνώσεις και τα ιδανικά, με τα οποία προσδοκά, να ανοίξει τον δρόμο για την Μυητική πραγμάτωση.

Δεν είναι θρησκευτική ούτε πολιτική οργάνωση, αλλά ο θεματοφύλακας της Μυσταγωγικής Παράδοσης. Ως θεσμός εισήγαγε τις βασικές του αρχές στους πρόδρομους του Ελευθεροτεκτονισμού, ασχέτως του εάν ο τελευταίος δεν διατήρησε σε όλα τα Τάγματα και όσο θα έπρεπε σε όλες του τις μορφές, τον Μυσταγωγικό του χαρακτήρα. Σήμερα υπάρχουν λίγοι δυστυχώς Τεκτονικοί Οργανισμοί οι οποίοι διατηρούν τις βασικές αρχές της Μυσταγωγικής Παράδοσης.

Επηρέασε δε τους βασικούς εμπνευστές του Μαρτινισμού.

Η Εταιρία των «Αγνώστων Φιλοσόφων» ή αλλιώς «Εταιρία των Κοσμοπολιτών» και οι «Εκλεκτοί Κοέν» (Ιππότες Εκλεκτοί Ιερείς του Σύμπαντος) του Μαρτίνες ντε Πασκουαλλύ διατήρησαν τις Ροδοσταυρικές δοξασίες και από αυτές τις οργανώσεις προήλθε αργότερα ο «Μαρτινισμός». Έτσι συνοπτικά, ο Παραδοσιακός Τεκτονισμός και ο Μαρτινισμός διατηρούν τις Ροδοσταυρικές Δοξασίες.

Ο διορισμός του Marco Egidio Allegri (Flamelicus) ως Κυρίαρχου Μεγάλου Διδασκάλου του Μαρτινιστικού Τάγματος του προερχομένου από την απευθείας διαδοχή του Gerard Encausse (Papus), έγινε από το Ύπατο Συμβούλιό του μαζί με εννέα Αδελφούς του Αληθούς Χρυσού Ρόδου+Σταυρού και αντιπροσώπους από την Ιταλία, στις 27 Δεκεμβρίου του 1945.

Στόχος του Ροδοσταυρισμού είναι η περαιτέρω εξέλιξη της ανθρωπότητας μέσα από την ανάπτυξη όλων των δυνατοτήτων του κάθε ατόμου. Σκοπός του είναι να δώσει τη δυνατότητα σε κάθε άνθρωπο να ζήσει σε αρμονία με τις δημιουργικές, κοσμικές δυνάμεις επιτυγχάνοντας υγεία, ευτυχία και γαλήνη.

Όπως αναφέρει ο Gastone Ventura στο βιβλίο του “Όλοι οι άνθρωποι του Μαρτινισμού” : «Εάν Ροδόσταυροι είναι οι επιτυχόντες την «μυητική πραγμάτωση» και την «μυητική επανενσωμάτωση», αυτοί δεν έχουν ανάγκη να συνταχθούν σε ανθρώπινα Τάγματα ή Αδελφότητες.»

Τάγματα που έφεραν τον τίτλο του Rose+Croix, εμφανίσθηκαν κατά τον 14ο αιώνα, ως κληρονόμοι (σύμφωνα με τον Αλχημιστή Michael Maier [1568–1622]) Κολεγίων Πυθαγορείων, Αιγυπτίων, Ινδουϊστών, Ευμολπιδών της Ελευσίνας, Βραχμάνων, Μάγων της Περσίας, Γυμνοσοφιστών της Αιθιοπίας και Αράβων. Στην Φλωρεντία κατά τον 17ο αιώνα υπήρξε ένα «Τάγμα των Μάγων», αποσχισμένο τους Αδελφούς R+C κατά τον 15ο αιώνα.

Σύμφωνα με τον Jean-Pierre Giudicelli de Cressac Bachelerie, Γάλλοι Ναΐτες που κατέφυγαν διωκόμενοι στην Αγγλία, όταν επέστρεψαν μέσω της νήσου Mull, ίδρυσαν στις 3 Δεκεμβρίου 1316 το Τάγμα των «Πρεσβυτέρων Αδελφών του Rose+Croix» ή «FAR+C». Πολλές άλλες αναφορές έχουν καταγραφεί για Τάγματα Ροδοσταύρων, τις οποίες δεν μπορούμε σε μία συνοπτική περιγραφή όπως αυτή, να αναφέρουμε.

Στο Βυζάντιο έχουμε αναφορές για Ροδοσταυρική παρουσία και μυητική δραστηριότητα, κατά την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και ενωρίτερα. Το Τάγμα των «Αδελφών της Ανατολής» υπήρξε μυητικό Τάγμα που συστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1090 υπό την αιγίδα του Αυτοκράτορα Αλεξίου Κομνηνού. Από το Τάγμα αυτό προήλθε μία μυστική και μυστικιστική Αδελφότητα, το Τάγμα των «Αγνώστων Φιλοσόφων». Στην γενεαλογία αυτού του Τάγματος είχαν προηγηθεί ο Ερρίκος Κούνρατ (συγγραφέας του «Αμφιθεάτρου της Αιώνιας Σοφίας»), ο Ερρίκος Σήθων ο κοσμοπολίτης, ο μαθητής του Σεντιβόγκιους, ο δούκας Σαξώνιος Κομνηνός και ο Ιάκωβος Μπαίμε. Σε αυτήν την Αδελφότητα, μυήθηκε ο Louis Claude de Saint Martin.  Την ίδια εποχή συναντάμε το Τάγμα των «Ροδοσταύρων της Ανατολής» ή R+C d’O.

Η καταγωγή των «Ροδοσταύρων της Ανατολής» χάνεται μέσα στην αχλύ των μύθων. Η Παράδοση τοποθετεί την ίδρυση αυτής της Αδελφότητας στην Κωνσταντινούπολη κατά τον ενδέκατο αιώνα (1090) υπό την αιγίδα του Αυτοκράτορα Αλεξίου Κομνηνού (1048-1118), ως πρώτος δε Imperator τους αναφέρεται ο Μιχαήλ Ψελλός (1018-1096). Κατά μία άλλη εκδοχή, λιγότερο πιθανή, η ίδρυσή τους τοποθετείται δύο αιώνες νωρίτερα, ο δε Μιχαήλ Ψελλός δεν είναι ο γνωστός λόγιος, αλλά ο επονομαζόμενος Ψελλός ο Πρεσβύτερος ή ψευδο-Ψελλός, μαθητής του Πατριάρχη Φωτίου και διδάσκαλος του Λέοντος Στ’ του Σοφού.

Η “δημόσια” εμφάνιση των πρώτων Ροδοσταύρων συνέβη το 1614 περίπου, όταν κυκλοφόρησε το μανιφέστο «Fama Fraternitatis», μιας άγνωστης μέχρι τότε Αδελφότητας του Ρόδου και του Σταυρού. Λίγο αργότερα ακολούθησε ένα άλλο μανιφέστο με τίτλο «Confessio Fraternitatis R+C» ή «Ομολογία της Αδελφότητας των Ροδοσταύρων». Σε αυτά τα κείμενα, οι συγγραφείς τους μιλούσαν για μία μεταρρύθμιση ολόκληρου του κόσμου, τη σύνθεση όλων των Γνήσιων Φιλοσοφικών ρευμάτων για την άνθιση μιας νέας εποχής πνευματικής επανάστασης. Το 1616 έκανε την εμφάνισή του άλλο ένα βιβλίο ανώνυμου συγγραφέα με τίτλο «Οι Χυμικοί Γάμοι του Κρίστιαν Ροζενκρόϋτς». Θεωρήθηκε ότι ανήκε στον Βαλεντίν Αντρέα ο οποίος βάσισε το έργο του στον γάμο του Φρειδερίκου του Ε’ Πρίγκηπα τη Ρηνανίας με την Ελισάβετ Στιούαρτ κόρη του Ιάκωβου του Α’ της Αγγλίας. Οι αλλαγές που συνέβησαν στην Ευρώπη της εποχής εκείνης συνέβαλαν στην διαμόρφωση του περιβάλλοντος που ενέπνευσε τον Διαφωτισμό. Στον Διαφωτισμό συντάχθηκαν αργότερα οι Ροδόσταυροι, οι Αλχημιστές κ.α.

Αργότερα ιδρύθηκε το Αόρατο Κολέγιο των Ροδοσταύρων, το οποίο πήρε επίσημη μορφή και αποτέλεσε τον πρόδρομο της σημερινής Βασιλικής Εταιρίας του Λονδίνου. Τέθηκε υπό την αιγίδα του Ιάκωβου του Α’ της Αγγλίας. Τότε όμως, αποτελούσε τον πρώτο οίκο ελεύθερης επιστήμης, κάτι που αργότερα χάθηκε, αφού εγκαταλείφθηκε ο Εσωτεριστικός του προσανατολισμός. Μετά τον πρώτο της πρόεδρό του, τον Τέκτονα και Αλχημιστή Ρόμπερτ Μόρεϋ, ανέλαβε ο Ισαάκ Νεύτων.

Στην ονοματολογία των βαθμών των ενωμένων Τύπων Misraim και Memphis, ο βαθμός του Ιππότη του Ξίφους 8^ο 11^ο ο οποίος περιλαμβάνει το «πέρασμα δια των υδάτων», σημαντικό σταθμό της πορείας του Μυημένου στον Δυτικό Εσωτερισμό, είναι «Ροδοσταυρικό Περιστύλιο». Περιλαμβάνεται δε στον βαθμό της Τέλειας Αιγυπτίας Διδασκάλισσας, 4^ο και τελευταίο βαθμό του Γυναικείου Τύπου του Misraim και Memphis.

H Ερμητική Παράδοση βρήκε σάρκα και οστά συμβάλλοντας στην εξέλιξη του Δυτικού κόσμου. Όπως κάποιοι σύγχρονοι Εσωτεριστές έγραψαν: «ο Ροδοσταυρισμός είναι μία έκρηξη της πανάρχαιης Εσωτερικής Παράδοσης»

Σήμερα ο Ροδοσταυρισμός και η Ροδοσταυρική κοσμοθεωρία ενυπάρχουν στους υψηλούς βαθμούς του Παραδοσιακού Τεκτονισμού και του Μαρτινισμού.