Οι Μυστηριώδεις Διδάσκαλοι του παρελθόντος, καταπιστευματοδόχοι της Παράδοσης (με την ουσιαστική έννοια της λέξης) και των κλειδιών της Μυητικής πραγμάτωσης, της επανενσωμάτωσης, της αναγέννησης και της συμφιλίωσης του Ανθρώπου, υποκίνησαν τον Jacques de Livron Joachim de la Tour de las Casas Martinez de Pasqually, τον Jacob Böhme αλλά και άλλους, από τους οποίους ο Louis Claude de Saint Martin εμπνεύσθηκε το δικό του σύστημα της μίας και μοναδικής μύησης μέσω της οποίας ο Άνθρωπος αποκαθιστά σταδιακά τις εξουσίες εκείνες οι οποίες θα του επιτρέψουν να αποκατασταθεί στο Βασίλειο που κατείχε αλλά από το οποίο εξέπεσε.

To 1890 oι Gerard Encausse (Papus) και Augustin Chaboseau, αφού αλληλοαναγνωρίσθηκαν ως Μυημένοι από τον Louis Claude de Saint Martin μέσω μυητικής διαδοχής στην πιο πάνω ατραπό, ίδρυσαν μαζί με άλλους Μυηθέντες και ζηλωτές της Μύησης, το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο του Μαρτινιστικού Τάγματος, επιθυμώντας να θέσουν σε μία ελάχιστη οργανωτική βάση την ατραπό της ατομικής και συλλογικής αναγέννησης και της Μυητικής πραγμάτωσης μέσω της Μαρτινιστικής Μύησης.

Έτσι γεννήθηκε το πρώτο Μαρτινιστικό Τάγμα, το οποίο εξακολουθεί μέχρι σήμερα, μέσω των διαδόχων τους, να μεταδίδει αδιάκοπα εκείνη την πρώτη Μύηση του Louis Claude de Saint Martin.

Το 1888 ο Μαρκήσιος Stanislas de Guaita είχε δημιουργήσει στο Παρίσι το Καββαλιστικό Τάγμα του Ρόδου και Σταυρού, στο Ύπατο Συμβούλιο του οποίου συμπεριέλαβε, μεταξύ των 12 μελών του, τους Gerard Encausse (Papus), Josephin Peladan, Augustin Chabouseau, Marc Haven, Yvon le Loup (Sedir) και τον ηγούμενο Alta.

Ο Μαρτινισμός απευθύνεται σε εκείνες ή εκείνους που επιθυμούν με την συμμετοχή τους  να θέσουν τον εαυτόν τους, μέσα από μία διαδικασία φώτισης και αυτοβελτίωσης, σε πειθαρχία με τον Ανώτερο εαυτό. Επικεντρώνεται σε μία οδό αποκλειστικά εσωτερική που απαρτίζεται από συγκέντρωση, διαλογισμό και προσευχή, προκειμένου να ανυψώσει τη σκέψη πέρα από τις συνθήκες των αισθήσεων και της υλικότητας, υποχρεώνοντας έτσι τον αναζητητή να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες που θα επιτρέψουν να εκδηλωθεί το θείο, ως σπινθήρας της εσωτερικότητάς του.

Ο Μαρτινιστής προσπαθεί να κυριαρχήσει στις σκέψεις του δημιουργώντας μία ήρεμη διάνοια η οποία ευνοεί την κάθοδο του Παρακλήτου (Αγίου Πνεύματος) με τη βοήθεια του μυητικού συνδέσμου ο οποίος πραγματοποιείται από τον Μυητή, το προστατευτικό Εγρηγορός και την Απόκρυφη Μυητική Άλυσο.

Ο  Louis-Claude de Saint-Martin είχε διαχωρίσει τους ανθρώπους στις πιο κάτω κατηγορίες:

• Άνθρωπος του Ρεύματος (ο οποίος άγεται και φέρεται από τις καταστάσεις και ισορροπίες της καθημερινής ζωής).
• Άνθρωπος της Επιθυμίας (ο οποίος διαισθάνεται την θεία φύση εντός της ανθρώπινης φύσης).
• Νέος Άνθρωπος (πρόκειται για τον αναγεννημένο άνθρωπο).
• Άνθρωπος Πνεύμα (ο αποκατεστημένος άνθρωπος ως θείος λειτουργός.

Το βιβλίο διατίθεται ηλεκτρονικά εδώ: www.martinismos.gr