Η Δημιουργία του Σύμπαντος, η Αστρονομία, η Μουσική, η Αριθμητική, αλλά και άλλες επιστήμες οφείλουν πολλά στην παρουσία του Μεγάλου Μύστη Πυθαγόρα.

Ο Πυθαγόρας, γεννήθηκε τον 6^ο π.Χ. αιώνα και από πολύ νέος μπήκε στα Ιερατεία της Αιγύπτου, όπου μετά από 22 χρόνια μαθητείας έφθασε στον ανώτατο βαθμό. Η κατάκτηση της Αιγύπτου από τους Πέρσες έφερε τον Πυθαγόρα για άλλα 12 χρόνια στην Περσέπολη όπου μαθήτευσε στα εκεί ιερατεία. Φεύγοντας από την Περσία πήγε στην κάτω Ιταλία όπου ίδρυσε στον Κρότωνα το «Ομακοείο». Εκεί η διδασκαλία γινόταν με μεγάλες προφυλάξεις, η δε μύηση είχε πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τη μύηση στο σημερινό Τεκτονισμό.  Κατά την Παράδοση, πολλά στοιχεία του Τεκτονικού Τυπικού έχουν τη ρίζα τους σε εκείνες τις μυήσεις.

Μετά το θάνατό του, η σχολή του πυρπολήθηκε, οι δε Μαθητές του δολοφονήθηκαν από έναν όχλο παρακινούμενο από τον απορριφθέντα Μαθητή του Κύλωνα. Η εκδίκηση της ΑΝΤΙ-μύησης, σε όλο της το μεγαλείο…

Η αναγκαία μυστικότητα της διδασκαλίας αλλά κυρίως η δολοφονία των Μαθητών του, μας στέρησε από τα γραπτά του κείμενα. Σύμφωνα με την Παράδοση ο Πλάτων κατάφερε και αγόρασε χειρόγραφα από εναπομείναντες Μαθητές του, από τα οποία δημιούργησε τη δική του Διδασκαλία. Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα η Δημιουργία του Σύμπαντος βασίσθηκε στους αριθμούς. Οι αριθμοί δεν έχουν την αυστηρά μαθηματική/υπολογιστική σημασία που τους αποδίδει ο σύγχρονος άνθρωπος. Αποτέλεσαν τη βάση της Δημιουργίας και της εξέλιξης. Αυτό που εμείς σήμερα θεωρούμε ως μαθηματική αρμονία με τους νόμους της, είναι απλά η υλική έκφραση της Συμπαντικής αρμονίας. Η βάση της αρμονίας βρισκόταν στη ονομαζόμενη «χρυσή τομή», τον αριθμό 1,618. Ο σύγχρονος άνθρωπος απλά έχει χρησιμοποιήσει, ανυποψίαστα ίσως, την αρμονία των αριθμών για να βελτιώσει τον τρόπο ζωής και εξέλιξής του με την εφαρμογή των μαθηματικών σε κάθε πτυχή της επιστήμης.

Ένα παραλληλόγραμμο το οποίο έχει αναλογίες πλευρών με βάση τον αριθμό 1,618  είναι το αρμονικότερο για το ανθρώπινο μάτι σχήμα. Τι είναι όμως ο αριθμός αυτός? Ο αριθμός αυτός δεν δίδει απλά αρμονικά σχήματα στη γεωμετρία. Όλα τα κοχύλια είναι δημιουργημένα με βάση αυτή την αναλογία. Είναι ο αριθμός ο οποίος πολλαπλασιαζόμενος με τον εαυτόν του δίδει και πάλι τον εαυτόν του συν την μονάδα. Το 1202, ο Φιμπονάτσι δημοσίευσε ένα βιβλίο στο οποίο υπολόγιζε τον αναπαραγωγικό κύκλο σε ζευγάρια κουνελιών, ο οποίος φαίνεται να ακολουθούσε μία αλληλουχία αριθμών στην οποία κάθε αριθμός προκύπτει από το άθροισμα των δύο προηγουμένων. Αν κάθε αριθμός της διαιρεθεί με τον προηγούμενο, προκύπτει το πηλίκον 1,618 – ο αριθμός της χρυσής τομής. Οι μαθηματικοί διαπίστωσαν ότι οι αριθμοί του Φιμπονάτσι υπάρχουν στη φύση: στη διάταξη των σπόρων του ηλιοτροπίου, στις σπείρες στο κέλυφος των σαλιγκαριών, στη διάταξη των φύλλων των φυτών ώστε να δέχονται όσο γίνεται περισσότερο ηλιακό φως. Οι μαθηματικοί ανακάλυψαν τον αριθμό 1,618 στις πυραμίδες, σε ζωγραφικούς πίνακες, ακόμη και στη μουσική. Τον ανακάλυψαν στον Μότσαρτ και στον Μπετόβεν, αν και δεν γνωρίζουμε αν η ύπαρξή του στη μουσική τους ήταν αυθόρμητη ή ηθελημένη. Αν ήταν αυθόρμητη τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αρμονία του σύμπαντος μίλησε στο αυτί του συνθέτη. Αν ήταν ηθελημένη, τότε αφού το μουσικό αποτέλεσμα μας απασχολεί ακόμη θετικά, τότε έχουμε πάλι την ίδια «συνομιλία» της αρμονίας του σύμπαντος με τον συνθέτη…

Η χρυσή τομή, η οποία επομένως λειτουργεί αρμονικά στη ύπαρξη της ζωής, στο ανθρώπινο μάτι, στις λειτουργίες της φύσης, «μεταφέρει» την αρμονία του σύμπαντος στο υλικό πεδίο. Η μαθηματική επιστήμη με τους υπολογισμούς της έχει επαληθεύσει τη μαγεία που κρύβεται πίσω από τους αριθμούς, ανυποψίαστη πολλές φορές για την αξία τους. Η μαγεία του αριθμού 9 ο οποίος πολλαπλασιαζόμενος με οποιονδήποτε μας δίδει ως αποτέλεσμα τον εαυτόν του [αν προσθέσουμε τα ψηφία του αποτελέσματος] μας δίδει ένα μικρό μόνον παράδειγμα της μαθηματικής αρμονίας.

Στο ψηφίο του αριθμού Εννέα βλέπουμε τον άνδρα όρθιο, [η κάθετη γραμμή] το δε Θείο Θηλυκό [ο κύκλος] που ήταν πάντοτε μέρος του εαυτού, τώρα το βλέπουμε να δρα σε τέλεια αρμονία μαζί του. Ο άνδρας υπακούει στις συμβουλές του θείου θηλυκού, διότι αυτό αντιπροσωπεύει τη Θεία Σοφία, που είναι ένας από τους στύλους του Σύμπαντος.

Η ιερά Τετρακτύς του Πυθαγόρα αποτέλεσε σημείο αναφοράς αλλά και στοιχείο μελέτης για τους Εσωτεριστές όλων των εποχών.

Αποτυπώνει τα 4 βασίλεια της δημιουργίας [ορυκτό, φυτικό, ζωϊκό και ανθρώπινο] με τον αριθμό των χαρακτηριστικών του.

• Ορυκτό βασίλειο. Έχει μόνον μία ιδιότητα. Μεταβάλλει τον όγκο του.
• Φυτικό βασίλειο. Έχει την ιδιότητα του ορυκτού συν το ότι πολλαπλασιάζεται.
• Ζωϊκό βασίλειο. Έχει τις ιδιότητες του φυτικού συν το ότι μετακινείται με τη θέλησή του.
• Ανθρώπινο βασίλειο. Έχει τις ιδιότητες του ζωϊκού συν το ότι έχει σκέψη και συνειδητότητα.

Αν προσθέσουμε τους αριθμούς των χαρακτηριστικών και των τεσσάρων βασιλείων θα μας δώσει τον αριθμό 10 ο οποίος αριθμοσοφικά [προσθέτοντας τα ψηφία του] μας δίδει την μονάδα, την έκφραση της θείας πηγής από την οποία προήλθαν όλα. Η Μονάδα εμπεριέχει κάθε δύναμη και είναι η πρώτη αιτία όλων των πραγμάτων. Η Μονάδα περιέχει Νόμο και τάξη, κανείς δε αριθμός δεν θα μπορούσε να υπάρξει δίχως αυτήν. Στεκόμαστε σε τάξη μέσα στην Στοά μας, για να εναρμονισθούμε με την Τάξη και την αρμονία του Σύμπαντος. Τίποτε δεν παράγεται από τη Μονάδα, που να μη συνδέεται κατά κάποιον τρόπον με αυτήν, και να μην έχει την ικανότητα να επιστρέψει σ’ αυτή ξανά. Οποιαδήποτε δυσαρμονία και καταστροφή εμφανίζεται στη φύση, ή στον άνθρωπο, συμβαίνει γιατί αυτές οι συνθήκες προκαλούνται από την εσφαλμένη εφαρμογή του θείου σχεδίου. Από την «αταξία». Το φάρμακο έγκειται στο να επιστρέψουμε στην αρμονία της Μονάδας μέσω της δράσεως του Νόμου. H Μονάδα έχει μόνον δύο τρόπους προόδου: Το να εκκινεί από τον εαυτό της και το να επιστρέφει στο Κέντρο της.

Η δεκάδα ως άθροισμα της Τετρακτύος αντιπροσωπεύει όλη τη Δημιουργία. Μετά τον αριθμό 10 όλοι οι αριθμοί επαναλαμβάνονται. Ο ζωδιακός κύκλος εντός του Ναού είναι η έκφραση των 12 ιεραρχιών της δημιουργίας. Ο αριθμός 12, πολλαπλασιαζόμενος με τον εαυτόν του μας δίδει 144 δηλαδή 9, δηλ. τον αριθμό που συμβολίζει τον περιορισμό. [ένα ψηφίο πριν την τελειότητα του 10].

Εδώ στην παρούσα κατάσταση της πτώσης που βρισκόμαστε, ενσαρκωμένοι βάσει του Νόμου της Δημιουργίας και τις αστρολογικές επιρροές, είμαστε σε περιορισμό τον οποίο οφείλουμε να ξεπεράσουμε, δια μέσου της μύησής μας και της εφαρμογής των αρχών της μύησης στο ζωή μας.

Η Margaret Peeke μας λέγει ότι «Τα ψηφία είναι σύμβολα των Αριθμών. Οι Αριθμοί είναι σύμβολα Αιώνιων Αρχών. Οι Αρχές είναι αμετάβλητες ιδιότητες που ανήκουν στο Ον. Δεν μπορούν να εξασθενήσουν ή να ενδυναμωθούν στην αληθινή τους φύση, αλλά περιλαμβάνουν πάντοτε την αρχική τους ουσία».

Άρα ο κάθε αριθμός δεν είναι παρά ένα σύμβολο που ενσωματώνει εντός του κάποιο μέρος της Γνώσης του Σύμπαντος. Όπως ο γνώμων συμβολίζει την υλική δημιουργία, ο διαβήτης το σύμπαν και το Θεό, το ξίφος τη δύναμη, η σφύρα την αποφασιστικότητα κ.ο.κ. έτσι και κάθε ψηφίο 1,2,3, κλπ συμβολίζει μία κατάσταση ή ιδιότητα την οποία ο μελετητής οφείλει να μελετήσει και που αποκαλείται «αριθμός». 10 ψηφία ή σύμβολα αριθμών ολοκληρώνουν τη δημιουργία όπως 10 είναι οι Σεφίρες του Καββαλιστικού δένδρου, του οποίου απεικόνιση είναι ο Τεκτονικός Ναός που συνεδριάζουμε. Ο Ναός μας όμως είναι και αναπαράσταση του ανθρωπίνου σώματος. Και εδώ έχουμε τον αριθμό 10, διότι ο Τέκτων οφείλει να αφυπνίσει, πέραν των 5 εξωτερικών αισθήσεών του, τις αντίστοιχες 5 εσωτερικές του αισθήσεις.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι τα ψηφία είναι ορατά, διότι ανήκουν στον Υλικό Κόσμο. Είναι σύμβολα των Αριθμών, που είναι πάντοτε αόρατοι και ανήκουν στον Κόσμο των Ιδεών του Πλάτωνα.

Ο γνώμων που βρίσκεται πάνω στο ιερό βιβλίο στον βωμό που βρίσκεται στο κέντρο του Ναού μας, έχει τις πλευρές του σχεδιασμένες έτσι ώστε να αποτυπώνεται το Πυθαγόρειο θεώρημα. Το Πυθαγόρειο θεώρημα μας λέγει ότι στα ορθογώνια τρίγωνα, το τετράγωνο της υποτείνουσας είναι ίσο με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο άλλων καθέτων πλευρών του.

Ας αναρωτηθούμε: Αυτή η μαθηματική επαλήθευση, αυτός ο αριθμητικός υπολογισμός είναι απλά μία υπολογιστική σύμπτωση που ανακαλύψαμε, ή κάτι περισσότερο? Αν πάνω στο ορθογώνιο τρίγωνο δούμε τις σκέψεις και τις αποφάσεις μας τότε θα δούμε το εξής: Κάθε μία από τις δύο κάθετες πλευρές ας είναι οι δύο αντικρουόμενες σκέψεις μας προκειμένου να αποφασίσουμε κάτι. Κάθετες πλευρές, άρα κάθετες ή αντικρουόμενες αυτές οι σκέψεις μας  μεταξύ τους. Επεξεργαζόμενες, [δηλαδή το τετράγωνό τους] θα μας δώσουν την υποτείνουσα, η οποία θα είναι η τελική μας επιλογή, όμως ως άθροισμα. Δηλαδή η απόφασή μας, για να είναι ορθή και τέλεια, ή αλλιώς «σε τάξη», οφείλει να εμπεριέχει το ορθό μέτρο μεταξύ των 2 αρχικών σκέψεών μας. «Παν μέτρον άριστον».

Στην Μεγάλη Πυραμίδα, που δεν ήταν απλά τάφος των Φαραώ, αλλά χώρος πολύ υψηλών μυήσεων, η ονομαζόμενη «αίθουσα του Βασιληά» βρίσκεται σε σημείο υπολογισμένο με βάση τον αριθμό 1,618.  Η σύγχρονη επιστήμη έχει αποδείξει ότι εάν κατασκευάσουμε μία πυραμίδα σήμερα με αυτές τις αναλογίες και τοποθετήσουμε ένα φυτό ή κάποια τροφή στο σημείο που αναλογικά προκύπτει με την «αίθουσα του βασιληά», το φυτό ή η τροφή θα διατηρηθούν αναλλοίωτα για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Το βασικότερο δόγμα των Πυθαγόρειων ήταν ότι ο άνθρωπος οφείλει δια της συμπεριφοράς του να συμβάλλει στο Θείο σχέδιο, απαλλασσόμενος από τον κύκλο των γεννήσεων προκειμένου να εργασθεί σε άλλα επίπεδα, ανώτερα του ανθρωπίνου. Η περιβόητη σιγή κατά τα πρώτα έτη της μαθητείας στη σχολή του, είναι η πηγή της σιγής των Μαθητών στον Τεκτονισμό. Η σιγή είναι η αλχημική εκείνη διαδικασία που επιτρέπει να γίνουμε υποδοχείς της γνώσης, αντί να εκπέμπουμε την ατέλειά μας. Η γυμναστική ήταν επίσης απαραίτητη διότι το σώμα όφειλε να είναι υγιές για να καταστεί και ο νους υγιής.

Τέλος η ονομαζόμενη «μουσική των σφαιρών» ήταν η μουσική που εξέπεμπε το σύμπαν, και η οποία ακούγεται με μη βιολογικό τρόπο. Ο Πυθαγόρας σχεδίασε το περίφημο μονόχορδό του, πάνω στο οποίο βασίζεται η αφή της επτάφωτης λυχνίας το Τυπικό του Τύπου μας.

Με τις ίδιες αναλογίες, και με βάση τον αριθμό 1,618 είναι σχεδιασμένη και η μουσική κλίμακα σήμερα. Το ανθρώπινο αυτί ξεχωρίζει τις μουσικές νότες και μεταφέρει την αρμονία τους στον εγκέφαλό μας, ακριβώς επειδή έχουν διαστήματα μεταξύ τους με βάση τον αριθμό 1,618.

Συμπερασματικά, ο Τέκτων και η Τεκτονίδα, οφείλουν τιθέμενοι σε τάξη να εναρμονισθούν με τη συμπαντική αρμονία που εκπέμπεται από κάθε πτυχή της δημιουργίας και την οποία ο Πυθαγόρας ανακάλυψε και μας μετέδωσε. Αυτή η εναρμόνιση θα φέρει και το επιθυμητό αποτέλεσμα που αποτυπώνεται και στο Τεκτονικό ρητό «Τάξη εκ του Χάους» ή αλλιώς «Ordo ab Chao»

(*)Καμμία σχέση με τον Ιλλουμινατισμό του Άνταμ Βάισχαουπτ

Τον 17^ο αιώνα ο Πατριάρχης Ananiah μυεί την οικογένεια Bedarride στον Τύπο Μισραΐμ. Ο Τύπος αυτός (όχι ακόμη Τεκτονικής δομής τότε) προερχόμενος από τα Μυστήρια της Αιγύπτου, ήταν Τύπος (Rite) με την κυριολεκτική έννοια του όρου, δηλαδή ως σύνολο ενεργειών που ενώνουν το κάτω με το άνω.

Ο Marc Bedarride αφιέρωσε ένα δίτομο έργο με τίτλο «De l’Ordre Maçonnique de Misraim, depuis sa création jusqu’a nos jours, de son antiquité, de ses luttes et de ses progrès» 2 τόμοι, Παρίσι 1845 («περί του Τύπου Μισραΐμ, από τη δημιουργία του έως σήμερα, της αρχαιότητάς του, των αγώνων του, και της προόδου του»), στο οποίο εξιστορεί την προέλευση και τη φυσιογνωμία του Τύπου. Το βιβλίο ξεκινά με την εξής εισαγωγή: «ο Τεκτονισμός του Μισραΐμ, δεν είναι ένας ανθρώπινος θεσμός, όπως τον φαντάζονται πάρα πολλοί. Αρκεί να μυηθεί κανείς σε αυτόν και να τον μελετήσει, για να αναγνωρίσει σύντομα ότι  αυτός, δεν μπορεί να είναι παρά έργο του Παντοδύναμου».

O Tύπος Μισραΐμ αναβίωσε στη Βενετία το 1801 με τις προσπάθειες του Filalete Abraham (βαρώνος Tassone di Modena) και αμέσως διαδόθηκε στην Ιταλία και τη Γαλλία.

Η διαφορετικότητά του από τους λειτουργούντες τότε Τύπους ήταν εμφανής στους τότε Τέκτονες. Η ιδιαίτερη φυσιογνωμία του (επικλήσεις, και περιεχόμενο αφιερωμένο αυστηρά και αποκλειστικά στην Εσώτερη αναζήτηση του Ανθρώπου) τον έκαναν δημοφιλή στα μεγάλα Τάγματα της εποχής εκείνης, τα οποία όμως αναζητούσαν δυστυχώς την ενσωμάτωσή του  στα υπάρχοντα πρότυπα.

Αργότερα ο Etienne Marconis de Negre λαμβάνει από τον πατέρα του τον αρκετά νεώτερο Τύπο Μέμφις ο οποίος είχε δημιουργηθεί στο μεταξύ, περιέχοντας στοιχεία Ανατολικού Τύπου, αλλά περιέχοντας και αυτός επικλήσεις και βαθμούς με αναφορές σε όλες τις Εσωτερικές Παραδόσεις του πλανήτη όπως εξάλλου και ο κατά πολύ προγενέστερός του Μισραΐμ.

Οι προσπάθειες ένωσης αυτών των δύο Τύπων (Μισραΐμ, Μέμφις) ήσαν πολλές, αλλά πάντοτε δυστυχώς κατέληγαν να ενσωματωθούν και στα «κακώς κείμενα» των μεγάλων Ταγμάτων που από τότε ταλάνιζαν τον Τεκτονισμό, αφού οι πιο πολλοί υψηλόβαμθοι έβρισκαν στην Τεκτονική ενασχόλησή τους άλλη μία ευκαιρία προσωπικής προβολής και εντυπωσιασμού.

Ντοκουμέντα του αρχείου του (ενωμένου αργότερα) «Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισραΐμ & Μέμφις» ( Α.·.Α.·.Α.·.Τ.·.Μ.·.Μ.·.) μας επιτρέπουν να βεβαιώσουμε ότι ο Τύπος Μισραΐμ λειτουργούσε στη Νήσο Ζάκυνθο κατά το 1782 και στη Βενετία το 1796.

Ανώνυμα και αθόρυβα, διάφοροι διάδοχοι (δια μυητικής διαδοχής) και των δύο Τύπων διατήρησαν στο ακέραιο την αυθεντική τους λειτουργία. Έτσι κάποια στιγμή η μυητική διαδοχή συνέπεσε στο πρόσωπο του Marco Egidio Allegri.

Στις 16 Μαϊου 1945, αμέσως μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου, ο M.E.Allegri ενεργοποίησε τις ισχείς του ως Υπάτη Δύναμη του 90° του Μισραΐμ και Μεγάλου Συντηρητή ad vitam του Τύπου Μέμφις (92^ο) και συνένωσε τους δύο Τύπους σε έναν, δημιουργώντας τον «Αρχαίο και Αρχέγονο Ανατολικό Τύπο των Μισραΐμ και Μέμφις», ο οποίος αναπτύχθηκε συγνωνευμένος σε 95 βαθμούς, ιδρύοντας το Κυρίαρχο Μεγάλο Θυσιαστήριο της Αδριατικής (Παγκόσμιο Ύπατο Συμβούλιο) και την Μητέρα και Αρχουσα Στοά «Όσιρις» (Παγκόσμια Μεγάλη Στοά). Eίναι το αποτέλεσμα της εσώτατης εκ νέου επεξεργασίας των δύο Τύπων δημιουργώντας με μία νέα ονοματολογία τους 95 βαθμούς της ένωσής τους αποδιδόμενους σε 11 μυήσεις (με τους 3 συμβολικούς του Μαθητή, Εταίρου και Διδασκάλου)

Η νέα σειρά βαθμών χωρίσθηκε σε 2 τμήματα (Τεκτονικό και Ιλλουμινιστικό). Το Τεκτονικό χωρίσθηκε στην συμβολική σειρά (1^ο 2^ο 3^ο) και στην Φιλοσοφική.

Κατά καιρούς κάποιες φωνές αναρωτιούνται σε τί χρησιμεύουν οι πέραν του 3^ου βαθμοί.

Οι συμβολικοί βαθμοί μας δίδουν την επαφή με τις διδασκαλίες που πηγάζουν από τα πανάρχαια σύμβολα και τη γνώση που αυτά φέρουν. Οι φιλοσοφικοί μας αναγκάζουν να εφαρμόσουμε το αποτέλεσμα του συμβολισμού, φιλοσοφώντας στην εφαρμογή των διδαχών του Τεκτονισμού. Οι συμβολικοί μας προτρέπουν σε μία ηθική απαραίτητη για ένας Τέκτονα, όμως η ηθική στα Φιλοσοφικά τίθεται επί του τάπητος της καθημερινότητας ενός μυημένου, εάν αυτός θέλει να τιμά την ιδιότητά του.

Εξάλλου, σε όλα τα Τεκτονικά συστήματα, ο «Τύπος» εκδηλώνεται πέραν του 3^ου. Και θα πρέπει να έχουμε κατά νού ότι «Τύποι» υπάρχουν άνω των 30 γνωστοί, ενώ υπάρχουν άλλοι τόσοι εκλιπόντες, διάσπαρτοι στην ιστορική διαδρομή της αναζήτησης του ανθρώπου.

Για να επανέλθουμε, με την δημιουργία των ενοποιημένων βαθμών του Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισραΐμ & Μέμφις, μετά τους 3 συμβολικούς (οι οποίοι δεν διέφεραν σχεδόν καθόλου μεταξύ των δύο προς ενοποίηση Τύπων), ο M.E.Allegri κλήθηκε να ενσωματώσει βαθμούς κι από τον έναν και από τον άλλον, διατηρώντας την φιλοσοφία και των δύο Τύπων και φροντίζοντας πέραν της διατήρησης της αυθεντικής φυσιογνωμίας και λειτουργίας  (απόδοση βαθμού κατόπιν αξιολόγησης, μόνον ατομικές μυήσεις, απαγόρευση οποιασδήποτε χρηματικής πληρωμής για μύηση οποιουδήποτε βαθμού) να προκύψει ένας ικανός αριθμός μυήσεων ο οποίος θα απέδιδε το σύνολο της Γνώσης μέσα σε εφικτό αριθμό μυήσεων. ΄

Έτσι οι 95 βαθμοί που προέκυψαν από την συγχώνευση των 90 του Μισραΐμ και των 92 του Μέμφις, δημιούργησαν μία νέα ονοματολογία 11 βαθμών.

Συμβολικοί (Αυτά τα τρία πρώτα Δώματα ονομάζονται Συμβολικά και είναι αφιερωμένα στην μελέτη της παράδοσης, της διαμόρφωσης της παραδοσιακής νοοτροπίας μέσα από την μελέτη και τον διαλογισμό επί των συμβόλων.)

1. Μαθητής
2. Εταίρος
3. Διδάσκαλος

Φιλοσοφικοί

4° έως 7°  : Κολέγιο των Εξόχων Διδασκάλων της Αψίδας Τελειοποιήσεως. (αντιστοιχεί στον 14^ο του Α.&Α.ΣκωτικούΤ.)

8° έως 11° : Περιστύλιο των Ιπποτών του Ξίφους, Τελείων Τεκτόνων του Ερεδώμ. (Ο 11° είναι ο βαθμός του Ιππότη R+C). (αντιστοιχεί στον 15^ο του Α.&Α.ΣκωτικούΤ.). Στον βαθμό 8°11° ο αναζητητής επιχειρεί το πέρασμα διά των υδάτων. Μπορεί να περάσει τη γέφυρα που ενώνει τις δύο όχθες, αλλά μπορεί επίσης και να πέσει στα ύδατα χωρίς ελπίδα.

12° έως 17° : Σύγκλητος των Ιπποτών του Ηλίου, Σοφών της Αλήθειας – Ερμητικών Φιλοσόφων. Στον βαθμό 12°17° ο αναζητητής αφού έχει ήδη διέλθει των υδάτων, μπορεί να αντικρύσει την Αλχημική οδό. (αντιστοιχεί στον 28^ο του Α.&Α.ΣκωτικούΤ.)

18° έως 30° : Συμβούλιο των Ταξιαρχών των Άστρων – Πατριαρχών της Αλήθειας. Στον βαθμό 18°30°  ο αναζητητής μπορεί να αντικρύσει την Αστρολογική και την Καββαλιστική οδό. Δεν υφίσταται ακριβής αντιστοιχία με βαθμό άλλου Τύπου.

Ιλλουμινιστικοί (Μυστικιστική  Καββαλιστική σειρά). Η Ιλλουμινιστική σειρά ξεκινά από το Κονσιστόριο 30° 90° και κορυφώνεται στα Arcana Arcanorum. Αποτελείται δε από τέσσερις Οργανισμούς:

1. ΤΟ ΕΞΟΧΟ ΚΟΝΣΙΣΤΟΡΙΟ των Εξόχων Διδασκάλων του Μεγάλου Έργου (30°90°)
2. ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ των Υπερασπιστών του Τύπου (31°90°91°)
3. ΤΟΝ ΕΞΟΧΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΝΑΟ των Πατριαρχών Πριγκίπων της Μέμφιδας (32°90°94°)
4. ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ των Πατριαρχών Συντηρητών του Τύπου (33^ο90^ο95^ο)

Σημ.: Η ονοματολογία των 4 Δωμάτων της Ιλλουμινιστικής σειράς, εμφανίζει και την προέλευση του εκάστοτε Τυπικού του μετά την ένωση των δυο Τύπων. Π.χ. ο βαθμός 31°90°91° εμπεριέχει και επιπλέον στοιχεία του 31^ο του Σκωτικού, ενώ ο 33^ο90^ο95^ο εμπεριέχει και επιπλέον στοιχεία του 33^ο του Σκωτικού.

Το Εθνικό Θυσιαστήριο είναι το Εθνικό Ύπατο Συμβούλιο, λειτουργεί δε πάντοτε υπό την εποπτεία και αιγίδα του Κυρίαρχου Μεγάλου Θυσιαστηρίου που είναι το Παγκόσμιο Ύπατο Συμβούλιο. Αντίστοιχα ισχύουν για την Μητέρα και Άρχουσα Στοά που εποπτεύει τους 3 συμβολικούς βαθμούς.

Ο Γυναικείος Αιγυπτιακός Τύπος Υιοθεσίας ο οποίος λειτουργεί στους κόλπους του Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισραΐμ & Μέμφις, αποδίδει το σύνολο των ανδρικών βαθμών σε 4 βαθμούς (με καθαρά Γυναικεία Τυπικά), ανταποκρινόμενος πλήρως στην γυναικεία ιδιοσυγκρασία και ενδελέχεια. Ο Τεκτονισμός λειτουργεί απευθυνόμενος στο φυσικο-αιθερικό επίπεδο, το οποίο είναι εντελώς διαφορετικό σε κάθε φύλο. Ο άνδρας έχει αρσενικό/ενεργητικό φυσικό σώμα, και θηλυκό/παθητικό αιθερικό σώμα, ενώ στην γυναίκα αυτά είναι ακριβώς αντίστροφα. Θα πρέπει το Τυπικό να είναι προσαρμοσμένο ειδικά για το φύλο που απευθύνεται. Θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, μόνον εφαρμόζοντας ένα Τυπικό άφυλο και απευθυνόμενο κατευθείαν στην ψυχή, όμως τέτοιου είδους Τυπικό λειτουργεί μόνον σε οργανώσεις ανώτερες του Τεκτονισμού, που απευθύνονται στο άφυλο μέρος της ύπαρξής μας, στην άφυλη ψυχή.

Πηγές:

1. Gastone Ventura: «Οι Τεκτονικοί Τύποι Μισραΐμ & Μέμφις»
2. Marc Bedarride: «De l’Ordre Maçonnique de Misraim, depuis sa création jusqu’a nos jours, de son antiquité, de ses luttes et de ses progrès»
3. Marco Egifdio Allegri: «Εισαγωγή στο Τεκτονικό Μυστικό»
4. Sebastiano Caracciolo: «Η Γυναικεία Μύηση στον Ελευθεροτεκτονισμό»
5. Sebastiano Caracciolo: «Η Ερμητική Παράδοση στον Ελευθεροτεκτονισμό»
6. Gastone Ventura: Συλλογή κειμένων του. (Ταξίδι στην Παράδοση και τη Γνώση)
7. Cressac Basselerie: «Για το Ερυθρό Ρόδο και το Χρυσό Σταυρό»
8. Ιστοσελίδα διεθνούς έδρας Α.·.Α.·.Α.·.Τ.·.Μ.·.Μ.·. www.misraimmemphis.org
9. Τυπικά Α.·.Α.·.Α.·.Τ.·.Μ.·.Μ.·.

Η Δημιουργία του Σύμπαντος, η Αστρονομία, η Μουσική, η Αριθμητική, αλλά και άλλες επιστήμες οφείλουν πολλά στην παρουσία του Μεγάλου Μύστη Πυθαγόρα.

Ο Πυθαγόρας, γεννήθηκε τον 6^ο π.Χ. αιώνα και από πολύ νέος μπήκε στα Ιερατεία της Αιγύπτου, όπου μετά από 22 χρόνια μαθητείας έφθασε στον ανώτατο βαθμό. Η κατάκτηση της Αιγύπτου από τους Πέρσες έφερε τον Πυθαγόρα για άλλα 12 χρόνια στην Περσέπολη όπου μαθήτευσε στα εκεί ιερατεία. Φεύγοντας από την Περσία πήγε στην κάτω Ιταλία όπου ίδρυσε στον Κρότωνα το «Ομακοείο». Εκεί η διδασκαλία γινόταν με μεγάλες προφυλάξεις, η δε μύηση είχε πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τη μύηση στο σημερινό Τεκτονισμό.  Κατά την Παράδοση, πολλά στοιχεία του Τεκτονικού Τυπικού έχουν τη ρίζα τους σε εκείνες τις μυήσεις.

Μετά το θάνατό του, η σχολή του πυρπολήθηκε, οι δε Μαθητές του δολοφονήθηκαν από έναν όχλο παρακινούμενο από τον απορριφθέντα Μαθητή του Κύλωνα. Η εκδίκηση της ΑΝΤΙ-μύησης, σε όλο της το μεγαλείο…

Η αναγκαία μυστικότητα της διδασκαλίας αλλά κυρίως η δολοφονία των Μαθητών του, μας στέρησε από τα γραπτά του κείμενα. Σύμφωνα με την Παράδοση ο Πλάτων κατάφερε και αγόρασε χειρόγραφα από εναπομείναντες Μαθητές του, από τα οποία δημιούργησε τη δική του Διδασκαλία. Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα η Δημιουργία του Σύμπαντος βασίσθηκε στους αριθμούς. Οι αριθμοί δεν έχουν την αυστηρά μαθηματική/υπολογιστική σημασία που τους αποδίδει ο σύγχρονος άνθρωπος. Αποτέλεσαν τη βάση της Δημιουργίας και της εξέλιξης. Αυτό που εμείς σήμερα θεωρούμε ως μαθηματική αρμονία με τους νόμους της, είναι απλά η υλική έκφραση της Συμπαντικής αρμονίας. Η βάση της αρμονίας βρισκόταν στη ονομαζόμενη «χρυσή τομή», τον αριθμό 1,618. Ο σύγχρονος άνθρωπος απλά έχει χρησιμοποιήσει, ανυποψίαστα ίσως, την αρμονία των αριθμών για να βελτιώσει τον τρόπο ζωής και εξέλιξής του με την εφαρμογή των μαθηματικών σε κάθε πτυχή της επιστήμης.

Ένα παραλληλόγραμμο το οποίο έχει αναλογίες πλευρών με βάση τον αριθμό 1,618  είναι το αρμονικότερο για το ανθρώπινο μάτι σχήμα. Τι είναι όμως ο αριθμός αυτός? Ο αριθμός αυτός δεν δίδει απλά αρμονικά σχήματα στη γεωμετρία. Όλα τα κοχύλια είναι δημιουργημένα με βάση αυτή την αναλογία. Είναι ο αριθμός ο οποίος πολλαπλασιαζόμενος με τον εαυτόν του δίδει και πάλι τον εαυτόν του συν την μονάδα. Το 1202, ο Φιμπονάτσι δημοσίευσε ένα βιβλίο στο οποίο υπολόγιζε τον αναπαραγωγικό κύκλο σε ζευγάρια κουνελιών, ο οποίος φαίνεται να ακολουθούσε μία αλληλουχία αριθμών στην οποία κάθε αριθμός προκύπτει από το άθροισμα των δύο προηγουμένων. Αν κάθε αριθμός της διαιρεθεί με τον προηγούμενο, προκύπτει το πηλίκον 1,618 – ο αριθμός της χρυσής τομής. Οι μαθηματικοί διαπίστωσαν ότι οι αριθμοί του Φιμπονάτσι υπάρχουν στη φύση: στη διάταξη των σπόρων του ηλιοτροπίου, στις σπείρες στο κέλυφος των σαλιγκαριών, στη διάταξη των φύλλων των φυτών ώστε να δέχονται όσο γίνεται περισσότερο ηλιακό φως. Οι μαθηματικοί ανακάλυψαν τον αριθμό 1,618 στις πυραμίδες, σε ζωγραφικούς πίνακες, ακόμη και στη μουσική. Τον ανακάλυψαν στον Μότσαρτ και στον Μπετόβεν, αν και δεν γνωρίζουμε αν η ύπαρξή του στη μουσική τους ήταν αυθόρμητη ή ηθελημένη. Αν ήταν αυθόρμητη τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αρμονία του σύμπαντος μίλησε στο αυτί του συνθέτη. Αν ήταν ηθελημένη, τότε αφού το μουσικό αποτέλεσμα μας απασχολεί ακόμη θετικά, τότε έχουμε πάλι την ίδια «συνομιλία» της αρμονίας του σύμπαντος με τον συνθέτη…

Η χρυσή τομή, η οποία επομένως λειτουργεί αρμονικά στη ύπαρξη της ζωής, στο ανθρώπινο μάτι, στις λειτουργίες της φύσης, «μεταφέρει» την αρμονία του σύμπαντος στο υλικό πεδίο. Η μαθηματική επιστήμη με τους υπολογισμούς της έχει επαληθεύσει τη μαγεία που κρύβεται πίσω από τους αριθμούς, ανυποψίαστη πολλές φορές για την αξία τους. Η μαγεία του αριθμού 9 ο οποίος πολλαπλασιαζόμενος με οποιονδήποτε μας δίδει ως αποτέλεσμα τον εαυτόν του [αν προσθέσουμε τα ψηφία του αποτελέσματος] μας δίδει ένα μικρό μόνον παράδειγμα της μαθηματικής αρμονίας.

Στο ψηφίο του αριθμού Εννέα βλέπουμε τον άνδρα όρθιο, [η κάθετη γραμμή] το δε Θείο Θηλυκό [ο κύκλος] που ήταν πάντοτε μέρος του εαυτού, τώρα το βλέπουμε να δρα σε τέλεια αρμονία μαζί του. Ο άνδρας υπακούει στις συμβουλές του θείου θηλυκού, διότι αυτό αντιπροσωπεύει τη Θεία Σοφία, που είναι ένας από τους στύλους του Σύμπαντος.

Η ιερά Τετρακτύς του Πυθαγόρα αποτέλεσε σημείο αναφοράς αλλά και στοιχείο μελέτης για τους Εσωτεριστές όλων των εποχών.

Αποτυπώνει τα 4 βασίλεια της δημιουργίας [ορυκτό, φυτικό, ζωϊκό και ανθρώπινο] με τον αριθμό των χαρακτηριστικών του.

Αν προσθέσουμε τους αριθμούς των χαρακτηριστικών και των τεσσάρων βασιλείων θα μας δώσει τον αριθμό 10 ο οποίος αριθμοσοφικά [προσθέτοντας τα ψηφία του] μας δίδει την μονάδα, την έκφραση της θείας πηγής από την οποία προήλθαν όλα. Η Μονάδα εμπεριέχει κάθε δύναμη και είναι η πρώτη αιτία όλων των πραγμάτων. Η Μονάδα περιέχει Νόμο και τάξη, κανείς δε αριθμός δεν θα μπορούσε να υπάρξει δίχως αυτήν. Στεκόμαστε σε τάξη μέσα στην Στοά μας, για να εναρμονισθούμε με την Τάξη και την αρμονία του Σύμπαντος. Τίποτε δεν παράγεται από τη Μονάδα, που να μη συνδέεται κατά κάποιον τρόπον με αυτήν, και να μην έχει την ικανότητα να επιστρέψει σ’ αυτή ξανά. Οποιαδήποτε δυσαρμονία και καταστροφή εμφανίζεται στη φύση, ή στον άνθρωπο, συμβαίνει γιατί αυτές οι συνθήκες προκαλούνται από την εσφαλμένη εφαρμογή του θείου σχεδίου. Από την «αταξία». Το φάρμακο έγκειται στο να επιστρέψουμε στην αρμονία της Μονάδας μέσω της δράσεως του Νόμου. H Μονάδα έχει μόνον δύο τρόπους προόδου: Το να εκκινεί από τον εαυτό της και το να επιστρέφει στο Κέντρο της.

Ο πεντάκτινος αστήρ αποτύπωση του ανθρώπινου σώματος με την χρυσή αναλογία 1,618

α+β/α = α/β = 1,618

Η δεκάδα ως άθροισμα της Τετρακτύος αντιπροσωπεύει όλη τη Δημιουργία. Μετά τον αριθμό 10 όλοι οι αριθμοί επαναλαμβάνονται.

Ο ζωδιακός κύκλος εντός του Ναού είναι η έκφραση των 12 ιεραρχιών της δημιουργίας. Ο αριθμός 12, πολλαπλασιαζόμενος με τον εαυτόν του μας δίδει 144 δηλαδή 9, δηλ. τον αριθμό που συμβολίζει τον περιορισμό. [ένα ψηφίο πριν την τελειότητα του 10].

Εδώ στην παρούσα κατάσταση της πτώσης που βρισκόμαστε, ενσαρκωμένοι βάσει του Νόμου της Δημιουργίας και τις αστρολογικές επιρροές, είμαστε σε περιορισμό τον οποίο οφείλουμε να ξεπεράσουμε, δια μέσου της μύησής μας και της εφαρμογής των αρχών της μύησης στο ζωή μας.

Η Margaret Peeke μας λέγει ότι «Τα ψηφία είναι σύμβολα των Αριθμών. Οι Αριθμοί είναι σύμβολα Αιώνιων Αρχών. Οι Αρχές είναι αμετάβλητες ιδιότητες που ανήκουν στο Ον. Δεν μπορούν να εξασθενήσουν ή να ενδυναμωθούν στην αληθινή τους φύση, αλλά περιλαμβάνουν πάντοτε την αρχική τους ουσία».

Άρα ο κάθε αριθμός δεν είναι παρά ένα σύμβολο που ενσωματώνει εντός του κάποιο μέρος της Γνώσης του Σύμπαντος. Όπως ο γνώμων συμβολίζει την υλική δημιουργία, ο διαβήτης το σύμπαν και το Θεό, το ξίφος τη δύναμη, η σφύρα την αποφασιστικότητα κ.ο.κ. έτσι και κάθε ψηφίο 1,2,3, κλπ συμβολίζει μία κατάσταση ή ιδιότητα την οποία ο μελετητής οφείλει να μελετήσει και που αποκαλείται «αριθμός». 10 ψηφία ή σύμβολα αριθμών ολοκληρώνουν τη δημιουργία όπως 10 είναι οι Σεφίρες του Καββαλιστικού δένδρου, του οποίου απεικόνιση είναι ο Τεκτονικός Ναός που συνεδριάζουμε. Ο Ναός μας όμως είναι και αναπαράσταση του ανθρωπίνου σώματος. Και εδώ έχουμε τον αριθμό 10, διότι ο Τέκτων οφείλει να αφυπνίσει, πέραν των 5 εξωτερικών αισθήσεών του, τις αντίστοιχες 5 εσωτερικές του αισθήσεις.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι τα ψηφία είναι ορατά, διότι ανήκουν στον Υλικό Κόσμο. Είναι σύμβολα των Αριθμών, που είναι πάντοτε αόρατοι και ανήκουν στον Κόσμο των Ιδεών του Πλάτωνα.

Ο γνώμων που βρίσκεται πάνω στο ιερό βιβλίο στον βωμό που βρίσκεται στο κέντρο του Ναού μας, έχει τις πλευρές του σχεδιασμένες έτσι ώστε να αποτυπώνεται το Πυθαγόρειο θεώρημα. Το Πυθαγόρειο θεώρημα μας λέγει ότι στα ορθογώνια τρίγωνα, το τετράγωνο της υποτείνουσας είναι ίσο με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο άλλων καθέτων πλευρών του.

Ας αναρωτηθούμε: Αυτή η μαθηματική επαλήθευση, αυτός ο αριθμητικός υπολογισμός είναι απλά μία υπολογιστική σύμπτωση που ανακαλύψαμε, ή κάτι περισσότερο? Αν πάνω στο ορθογώνιο τρίγωνο δούμε τις σκέψεις και τις αποφάσεις μας τότε θα δούμε το εξής: Κάθε μία από τις δύο κάθετες πλευρές ας είναι οι δύο αντικρουόμενες σκέψεις μας προκειμένου να αποφασίσουμε κάτι. Κάθετες πλευρές, άρα κάθετες ή αντικρουόμενες αυτές οι σκέψεις μας  μεταξύ τους. Επεξεργαζόμενες, [δηλαδή το τετράγωνό τους] θα μας δώσουν την υποτείνουσα, η οποία θα είναι η τελική μας επιλογή, όμως ως άθροισμα. Δηλαδή η απόφασή μας, για να είναι ορθή και τέλεια, ή αλλιώς «σε τάξη», οφείλει να εμπεριέχει το ορθό μέτρο μεταξύ των 2 αρχικών σκέψεών μας. «Παν μέτρον άριστον».

Στην Μεγάλη Πυραμίδα, που δεν ήταν απλά τάφος των Φαραώ, αλλά χώρος πολύ υψηλών μυήσεων, η ονομαζόμενη «αίθουσα του Βασιληά» βρίσκεται σε σημείο υπολογισμένο με βάση τον αριθμό 1,618.  Η σύγχρονη επιστήμη έχει αποδείξει ότι εάν κατασκευάσουμε μία πυραμίδα σήμερα με αυτές τις αναλογίες και τοποθετήσουμε ένα φυτό ή κάποια τροφή στο σημείο που αναλογικά προκύπτει με την «αίθουσα του βασιληά», το φυτό ή η τροφή θα διατηρηθούν αναλλοίωτα για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Το βασικότερο δόγμα των Πυθαγόρειων ήταν ότι ο άνθρωπος οφείλει δια της συμπεριφοράς του να συμβάλλει στο Θείο σχέδιο, απαλλασσόμενος από τον κύκλο των γεννήσεων προκειμένου να εργασθεί σε άλλα επίπεδα, ανώτερα του ανθρωπίνου. Η περιβόητη σιγή κατά τα πρώτα έτη της μαθητείας στη σχολή του, είναι η πηγή της σιγής των Μαθητών στον Τεκτονισμό. Η σιγή είναι η αλχημική εκείνη διαδικασία που επιτρέπει να γίνουμε υποδοχείς της γνώσης, αντί να εκπέμπουμε την ατέλειά μας. Η γυμναστική ήταν επίσης απαραίτητη διότι το σώμα όφειλε να είναι υγιές για να καταστεί και ο νους υγιής.

Τέλος η ονομαζόμενη «μουσική των σφαιρών» ήταν η μουσική που εξέπεμπε το σύμπαν, και η οποία ακούγεται με μη βιολογικό τρόπο. Ο Πυθαγόρας σχεδίασε το περίφημο μονόχορδό του, πάνω στο οποίο βασίζεται η αφή της επτάφωτης λυχνίας το Τυπικό του Τύπου μας.

Με τις ίδιες αναλογίες, και με βάση τον αριθμό 1,618 είναι σχεδιασμένη και η μουσική κλίμακα σήμερα. Το ανθρώπινο αυτί ξεχωρίζει τις μουσικές νότες και μεταφέρει την αρμονία τους στον εγκέφαλό μας, ακριβώς επειδή έχουν διαστήματα μεταξύ τους με βάση τον αριθμό 1,618.

Συμπερασματικά, ο Τέκτων και η Τεκτονίδα, οφείλουν τιθέμενοι σε τάξη να εναρμονισθούν με τη συμπαντική αρμονία που εκπέμπεται από κάθε πτυχή της δημιουργίας και την οποία ο Πυθαγόρας ανακάλυψε και μας μετέδωσε. Αυτή η εναρμόνιση θα φέρει και το επιθυμητό αποτέλεσμα που αποτυπώνεται και στο Τεκτονικό ρητό «Τάξη εκ του Χάους» ή αλλιώς «Ordo ab Chao»

Το βιβλίο αυτό περιγράφει με τον πλέον αυστηρό ιστορικό τρόπο τα γεγονότα που σηματοδότησαν την εμφάνιση των Τύπων Misraim και Memphis στο διεθνές Τεκτονικό στερέωμα και την πορεία τους έως σήμερα.

Δυστυχώς, όπως είναι γνωστό, ο Τεκτονισμός, αν και συνέχεια των Αρχαίων μυστηρίων, χρησιμοποιήθηκε από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του (στη σύγχρονη εποχή), για σκοπούς αλλότριους της πραγματικής αποστολής του. Αποστολής του που είναι η επάνοδος του Ανθρώπου στην αρχέγονη πνευματικότητα, η λύτρωσή του από τα δεσμά των ελαττωμάτων του και η ανάδειξη των αξιών εκείνων που θα του επιτρέψουν να γίνει Κύριος και Βασιλέας του εαυτού του, κύτταρο μιάς κοινωνίας που αναζητά απεγνωσμένα την έξοδό της από τα δεσμά που οι εγωϊστικές και ανταγωνιστικές επιλογές της δημιούργησαν.

Όλοι οι Τεκτονικοί Τύποι που πέρασαν από την ανθρωπότητα, (πάνω από 20) συνετέλεσαν τα μέγιστα σε αυτό το έργο. Όμως οι περισσότερες εφαρμογές τους αλλοιώθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για την προσωπική φιλοδοξία των συμμετεχόντων, αντί για τους σκοπούς για τους οποίους φτιάχτηκαν. Δεν γλύτωσαν από αυτές τις απόπειρες και οι πολύ Παραδοσιακοί Τύποι Misraim και Memphis. Ευτυχώς, όπως στο βιβλίο αυτό περιγράφεται, η σπίθα έμεινε αναμμένη. Και εξακολουθεί και σήμερα να φωτίζει, να εμπνέει και να δημιουργεί ελπίδα.

Παράλληλα με την επιμελέστατη και ακριβή ιστορική καταγραφή την οποία μας παρουσιάζει ο συγγραφέας, θεωρώ επιβεβλημένο να παραθέσω ορισμένα επεξηγηματικά στοιχεία, παράλληλα με τα γεγονότα, τα οποία θα βοηθήσουν τον αναγνώστη να σχηματίσει μία ολοκληρωμένη εικόνα της φιλοσοφίας αυτών των δύο Τεκτονικών Τύπων. Επεξηγηματικά στοιχεία, τα οποία είναι απαραίτητα για την κατανόηση των λόγων που αυτοί οι δύο Τύποι, μετά από πολλά χρόνια ταλαιπωριών, έφτασαν να λειτουργούν, αυθεντικά, σε πείσμα πολλών και να έχουν κερδίσει το σεβασμό όλων των Τεκτονικών κύκλων διεθνώς.

Ο Αρχαίος και Αρχέγονος Ανατολικός Τύπος των Misraim-Memphis γεννήθηκε από τη συγχώνευση του Τύπου Misraim ή Αιγυπτιακού και του Τύπου Memphis ή Ανατολικού, διατηρώντας την αυθεντική τους φυσιογνωμία.

Οι διαθέσιμες ιστορικές πληροφορίες για τους δύο αυτούς πολύ σημαντικούς και Εσωτερικούς Τεκτονικούς Τύπους είναι αποσπασματικές. Τα μέσα για την καταγραφή ιστορικών δεδομένων των δύο περασμένων αιώνων απείχαν πολύ από τα σημερινά.

Επιπλέον δε στο γεγονός αυτό συνέβαλαν οι ιστορικές συνθήκες που επικράτησαν κατά τον 19^ο αιώνα και η διαίρεση της τότε Ιταλίας σε κρατίδια. Σε όλα αυτά ήλθαν να προστεθούν οι διαμάχες του Τεκτονισμού με την πολιτική εξουσία, αλλά και οι έριδες με εκείνες τις Τεκτονικές δυνάμεις που στο μεταξύ είχαν «εξελιχθεί» σε λέσχες οικονομικής συναλλαγής και κοινωνικών και πολιτικών συμφερόντων.

Αυτές οι τελευταίες δεν σταμάτησαν δυστυχώς καθόλου να προσπαθούν να απορροφήσουν αυτούς τους δύο Τύπους, όχι για να διδάξουν κάτι καλύτερο ή έστω διαφορετικό, αλλά για να μπορέσουν να παρουσιάσουν ότι ανακτούν τη χαμένη τους παραδοσιακή αυθεντικότητα, την απώλεια της οποίας οι ίδιοι είχαν προκαλέσει.

Και αυτό εξαιτίας του ότι  τα χαρακτηριστικά και του Μισραΐμ και του Μέμφις αποτελούσαν εγγύηση παραδοσιακότητας και πόλο έλξης σημαντικών προσωπικοτήτων από το χώρο του εσωτερισμού.

Δυστυχώς, οι προσπάθειες αυτές απορρόφησής τους, τις πιο πολλές φορές (όχι όλες) πέτυχαν, με αποτέλεσμα την αλλοίωση της φυσιογνωμίας τους. Αλλοίωση η οποία συνοδεύθηκε από αλλαγή των Τυπικών και του τρόπου λειτουργίας τους.

Ο Τύπος Μισραΐμ

Τα πρώτα στοιχεία που γνωρίζουμε για τον Τύπο Μισραΐμ μάς βεβαιώνουν ότι  λειτουργούσε στη νήσο Ζάκυνθο το 1782. Εκείνη βεβαίως την εποχή η Ζάκυνθος ήταν κάτω από τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας.

Στοιχεία για την προέλευσή του έχουμε από τον Marco ή Marc Bédarride, ο οποίος μυήθηκε από τον πατέρα του Gad  Bédarride ο οποίος με τη σειρά του μυήθηκε από το σοφό Πατριάρχη Ananiah, στα μισά του 18^ου αιώνα, αυτός δε από παλαιότερους κ.ο.κ.

Ο Marc Bédarride είναι και ο συγγραφέας του βιβλίου «De l’Ordre Maçonnique de Misraim, depuis sa création jusqu’a nos jours, de son antiquité, de ses luttes et de ses progrès» 2 τόμοι, Παρίσι 1845 (Σ.τ.Μ.: «περί του Τύπου Μισραΐμ, από τη δημιουργία του έως σήμερα, της αρχαιότητάς του, των αγώνων του, και της προόδου του»), στο οποίο εξιστορεί την προέλευση και τη φυσιογνωμία του Τύπου. Το βιβλίο ξεκινά με την εξής εισαγωγή: «ο Τεκτονισμός του Μισραΐμ, δεν είναι ένας ανθρώπινος θεσμός, όπως τον φαντάζονται πάρα πολλοί. Αρκεί να μυηθεί κανείς σε αυτόν και να τον μελετήσει, για να αναγνωρίσει σύντομα ότι  αυτός, δεν μπορεί να είναι παρά έργο του Παντοδύναμου»

Το 1801, χάρις στις προσπάθειες του Filalete Abraham (βαρώνος Tassone di Modena), ο Τύπος Μισραΐμ αναβίωσε στη Βενετία και διαδόθηκε αμέσως στην υπόλοιπη Ιταλία και τη Γαλλία.

Από τα αναφερόμενα στο βιβλίο του Marc Bédarride προκύπτει ότι  ένα μεγάλο μέρος  των βαθμών του Ιλλουμινατικού Τύπου, Τυπικά, κεραμώσεις κλπ., προέρχονται από τον Τύπο Μισραΐμ.

Μετά την εμφάνισή του Τύπου στη Γαλλία, ο Jean Marie Ragon υπήρξε ο πρώτος ο οποίος προσπάθησε και πέτυχε την «απορρόφησή» του από τη Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας (GOdF), «απορρόφηση» η οποία ήταν καταστροφική, ευτυχώς προσωρινά.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το 1889 ο Henri Chailloux, τότε Γραμματέας του Τάγματος, διακήρυξε τον «μετασχηματισμό» των Τυπικών και την «εκδημοκρατικοποίηση» των λειτουργιών του Τάγματος, απαρνούμενος παράλληλα τον Υπέρτατο Κτίστη των Κόσμων…, με δηλώσεις του οι οποίες αποτελούν όνειδος για τον Τεκτονισμό, τον ίδιο και τους συνεργάτες του.

Είναι ευκαιρία να τονίσουμε ότι  «αυθεντικό Τυπικό» και «Τεκτονισμός» είναι δύο έννοιες ταυτόσημες. Συμμετοχή στον Τεκτονισμό σημαίνει συμμετοχή στο Τυπικό. Το Τυπικό (Ritual) που διαδραματίζεται μέσω ενός Τύπου (Rite), επιτελεί μία ύψιστη λειτουργία της οποίας τίποτα δεν φαίνεται, ούτε ακούγεται. Η αυστηρότατη τήρηση του Τυπικού είναι μονόδρομος. Αποτελεί τον ουσιαστικό σκοπό μιας Τεκτονικής συνεδρίας, μέσω της οποίας, τα παρευρισκόμενα μέλη, με τη θέλησή τους, συμμετέχουν στη σύνδεση, ομαδικά, με την ενεργειακή οντότητα που αποκαλείται «Εγρηγορός[1]» και το οποίο διατηρούν εν ισχύ με την παρουσία τους, και το οποίο με τη σειρά του, αμφίδρομα, τροφοδοτεί τα μέλη με την Ισχύ του. Γι’ αυτό το λόγο, κάθε προσπάθεια να καταλάβει κανείς ή να εξηγήσει την τελετουργία μόνον συγκινησιακά ή ορθολογιστικά, είναι καταδικασμένη προκαταβολικά σε αποτυχία. Η Τελετουργία δεν είναι παρά ο «μεταφραστής» της ενέργειας του Τύπου στο ανθρώπινο Ον.

Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι  «μετασχηματισμός» των Τυπικών ενός Τεκτονικού Τύπου σημαίνει ακύρωση της μυητικής του δύναμης. Ο μετασχηματισμός αυτός πραγματοποιόταν για να γίνει το Τάγμα πιο «προσβάσιμο» και πιο «κοινωνικά αποδεκτό». Και φυσικά ακύρωνε ουσιαστικά το Τεκτονικό έργο, μετατρέποντάς το σε μία απλή συνεδρίαση με κάποιο συγκινησιακό περιεχόμενο στην καλύτερη περίπτωση. Ο Τύπος Μισραΐμ (όπως και ο Μέμφις) πίστευε και πιστεύει ότι  η κοινωνία είναι που οφείλει να προσαρμοσθεί στις αρχές της Παραδοσιακότητας και της Μύησης, και όχι η Μύηση να προσαρμοσθεί στην κοινωνία.

Ο Τέκτων οφείλει να μετασχηματίσει τον εαυτόν του, προκειμένου να επηρεάσει το άμεσο περιβάλλον του. Με το μετασχηματισμό κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, με τη βελτίωση κάθε κυττάρου, βελτιώνεται το σώμα της ανθρωπότητας.

Από την άλλη πλευρά, ο «εκδημοκρατισμός» που επιδιώχθηκε, συμπλήρωσε δυστυχώς την καταστροφική πορεία που είχαν πάρει τα πράγματα. Η Δημοκρατία είναι το απαραίτητο στοιχείο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του πολιτισμένου ανθρώπου. Είναι το στοιχείο εκείνο που εξασφαλίζει, έστω και με αδυναμίες ή ελλείψεις, την ισότητα ευκαιριών στα μέλη της κοινωνίας, την πρόσβαση στις αποφάσεις και την αποφυγή αδικιών. Η Μύηση όμως δεν είναι ούτε κοινωνικό ούτε πολιτικό γεγονός. Είναι πορεία προς το Φως. Ο μυημένος αλλάζει τη συνειδητότητά του. Μεταβάλλεται. Γνωρίζει και αντιλαμβάνεται πράγματα τα οποία δεν είναι δυνατόν να αντιληφθεί ένας λιγότερο έμπειρος. Είναι απολύτως αδύνατον ένας πνευματικός οργανισμός όπως ο παραδοσιακός Τεκτονισμός, να επιλέγει με εκλογές τους αξιωματούχους του. Η αναπόφευκτη συναλλαγή και ο παρασκηνιακός φατριασμός, που θα συνοδεύσουν τις εκλογικές διαδικασίες, θα αποτελειώσουν ακόμη και τα τελευταία ψήγματα πνευματικού προσανατολισμού.

Δυστυχώς αυτή η δημοφιλής «Δημοκρατία» ευθύνεται ακόμη και σήμερα για την πορεία πολλών Τεκτονικών Ταγμάτων που «εξελίχθηκαν» σε λέσχες φίλων, όπου εισέρχονται όλοι αδιακρίτως, είτε ενδιαφέρονται για αυτοβελτίωση είτε όχι, ακόμη και άθεοι, προκειμένου η ποιότητα να αντικατασταθεί από την ποσότητα. Ποσότητα η οποία είναι απαραίτητη για τη δημιουργία Δύναμης.

Κι όμως! Τεκτονισμός σημαίνει απάρνηση της δύναμης που προκαλεί ο εγωϊσμός, προκειμένου να αναδυθεί η εσωτερική εκείνη δύναμη που προκύπτει από το «κατ’εικόνα και ομοίωσιν». Ο εγωϊσμός διαιρεί τους ανθρώπους. Η ταπεινότητα τους ενώνει.

Ολα αυτά γινόντουσαν εκείνη την εποχή (δυστυχώς γίνονται και σήμερα σε ορισμένα Τάγματα), προκειμένου ο Τεκτονισμός να πάρει τη μορφή μιάς οργάνωσης στην οποία θα μπορούσε να εισέλθει ο οποιοσδήποτε, απλά για να αυξηθεί ο εγωϊσμός και η ματαιοδοξία των μελών. Καμία μέριμνα για το εάν ενδιαφερόντουσαν για απαντήσεις στα προαιώνια ερωτήματα «Ποιός είμαι, Από πού έρχομαι, Πού πηγαίνω». Και αυτό, όχι από διάθεση απόδοσης ευκαιρίας σε όλους, αλλά προκειμένου να εξυπηρετηθούν ιδιοτελείς βλέψεις. Με την εισαγωγή πολλών μελών (από τους οποίους οι περισσότεροι διόλου δεν ενδιαφερόντουσαν για Τεκτονικό έργο) αυξανόταν η δύναμη των διοικούντων.

Κι’όμως, ο ιστορικός και μελετητής του Τεκτονισμού Albert Lantoine βεβαιώνει:

«Ενας οργανισμός που όντας μυητικός, επιθυμεί να θέσει τα μέλη του σε μία ηθική και πνευματική Πειθαρχία, δεν δύναται να αποδεχθεί τίποτε άλλο παρά μόνον στοιχεία πρόθυμα στο να αφομοιώσουν τις διδασκαλίες του. Επιλέγοντας τους καλύτερους, γίνεται από μόνος του αριστοκρατικός. Και ακόμη και εάν δεν ήταν, τουλάχιστον κατά ένα μέρος, αριστοκρατικός εξαιτίας κοινωνικής θέσης των μελών του, θα ήταν αριστοκρατικός εξαιτίας της ύπαρξής του και μόνον».

Μέσα σ’αυτό το κλίμα οι Cagliostro, Althotas  και Ιππότης D’Aquino δημιούργησαν ένα ιδιαίτερο είδος Τυπικών, τα Τυπικά της «κλίμακας της Νάπολης» ή «Arcana Arcanorum», που αποτελούν τα Τυπικά των 4 τελευταίων βαθμών του Μισραΐμ. Τυπικά τα οποία απευθυνόντουσαν σε πολύ λίγες οργανώσεις, και ακόμη λιγότερα μέλη τους. Οι αδελφοί Bédarride, συναισθανόμενοι τον κίνδυνο εκφυλισμού αυτών των Τυπικών, επέλεξαν να τα αλλοιώσουν σκόπιμα, προκειμένου αυτό το τελευταίο προπύργιο παραδοσιακότητας να μην εκφυλισθεί ούτε εκλαϊκευθεί στα χέρια και τις πρακτικές ψευτοτεκτόνων.

Ετσι σήμερα, τα Τυπικά αυτά, που είναι ένας ιδιαίτερος Τύπος Τυπικών, τελούνται με την αυθεντική τους μορφή μόνον σε πολύ λίγες οργανώσεις. Μεταξύ αυτών και ο Αρχαίος και Αρχέγονος Ανατολικός Τύπος Μισραΐμ-Μέμφις.

Είναι πολύ πιθανόν μάλιστα, την εποχή εκείνη, τα «Arcana Arcanorum», να επιφυλασσόντουσαν μόνον για Μαρτινιστές[2] μυημένους στο βαθμό του «Ανωτέρου Αγνώστου», όπως ο Parenti της Στοάς της Ζακύνθου.

Δεν πέρασε πολύς καιρός, και το επόμενο «χτύπημα» ήλθε με την περίφημη τριλογία «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα». Η πολύ σημαντική μυητική της σημασία αντικαταστάθηκε από την χρήση της για περισσότερη κατάπτωση αξιών.

Η Γαλλική Επανάσταση, εμπνεύσθηκε μεν για την αποτίναξη της δικτατορίας από την τριλογία αυτή, όμως ο εκφυλισμός δεν άργησε κι εδώ να αλλοιώσει κάθε ανιδιοτελή προσπάθεια.

Τέκτονες παραδοσιακοί, που γνώριζαν πολύ καλά το βαθύτερο νόημα κάθε λέξης, την υιοθέτησαν μέχρι του σημείου να γίνει Τεκτονικό σύνθημα. Αλίμονο όμως.

Αντί η έννοια της «Ελευθερίας» να εμπνεύσει την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα ελαττώματά του, μεταξύ των οποίων και την κακή χρήση της Ελευθερίας που του δίδεται, τον οδήγησε πολλές φορές στην ανεξέλεγκτη «ασυδοσία» στο όνομά της.

Αντί η «Ισότητα» να οδηγεί σε ισότητα ευκαιριών, κατέληξε στην «ισοπέδωση» των υπηρετών του πνεύματος με τους καταπατητές κάθε πνευματικής ιδέας στο όνομα της Ισότητας. Ο εργαζόμενος έγινε ίσος με τον αριβίστα, ο ανιδιοτελής με το ματαιόδοξο, και όλα αυτά στο όνομα της Ισότητας.

Αν μιλήσουμε δε για «Αδελφότητα», αλίμονο. Τότε, απλά ανακαλύφθηκε ότι  αδέλφια μας είναι μόνον «οι δικοί μας».

Τέτοια ερμηνεία της τριλογίας, δεν ήταν δυνατόν να ταιριάξει με τις Παραδοσιακές αρχές του Τεκτονισμού. Τουλάχιστον του Τεκτονισμού που πρέσβευαν ο Μισραΐμ και ο Μέμφις. Αυτά ήταν που οδήγησαν τον Arturo Reghini να γράψει ότι  η Τριλογία «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα» ήταν τρείς όμορφες λέξεις που απλά συμβάδιζαν με το Γαλλικό Εθνικό Ύμνο.

Δεν έλειψαν δυστυχώς, και προσπάθειες ένταξης άθεων στον Τεκτονισμό. Ηταν μία σκοτεινή εποχή για τον Τεκτονισμό. Οι Στοές είχαν απαρνηθεί κάθε μυητική διδασκαλία, ενώ, δίχως να το αντιληφθούν, υιοθετούσαν τον υλισμό. Η ιδιοτέλεια είχε καταλάβει τη θέση της ανιδιοτέλειας. Οι Στοές χρησιμοποιόντουσαν μόνον για κοινωνική και πολιτική προβολή. Οι έριδες ήσαν καθημερινό φαινόμενο. Ακόμη και η ύπαρξη Θεού τίθετο υπό αμφισβήτηση, εντός των Στοών. Με όλα αυτά, ο Τεκτονισμός είχε χάσει τον Παραδοσιακό του χαρακτήρα.

Ομως, παρόλα αυτά, δεν έλειψαν οι λίγοι εκείνοι που απαρνήθηκαν όλες αυτές τις προαναφερόμενες παρεκτροπές. Απαρνήθηκαν τα «μεγαλεία» των μεγάλων Ταγμάτων, την «κοινωνικοποίηση» και τον «εκδημοκρατισμό» για την προσέλκυση μελών. Ο Jules Osselin ήταν από τους πρώτους που αποστασιοποιήθηκαν από αυτές τις παρεκτροπές και συνέχισαν στις αρχές του Τύπου Μισραΐμ, διαφοροποιούμενοι από τους παραχαράκτες. Συνέχισαν να εργάζονται παραδοσιακά και αθόρυβα. Από τους διαδόχους του προήλθε η μυητική διαδοχή που έφτασε μέχρι τον Giuseppe Darresio και κατόπιν διαδοχικά μέχρι τον Marco Egidio Allegri.

Ο Τύπος Μέμφις

Τα πρώτα στοιχεία που γνωρίζουμε για τον Τύπο Μέμφις είναι από τον Etienne Marconis de Négre ο οποίος στα γραπτά του διαβεβαιώνει ότι  ο Τύπος Μέμφις είχε ως δημιουργούς του τους Ναΐτες.

Πλέον επιβεβαιωμένο είναι ότι  προήλθε σε μεγάλο μέρος από τη Στοά των οπαδών της Μέμφιδας του Montauban, της οποίας δημιουργός ήταν ο πατέρας του, από το Σκωτικό Τύπο και από τον Τύπο Μισραΐμ.

Και αυτός ο Τύπος, το 1862 «απορροφήθηκε» από την τότε Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας, με ανάλογα αποτελέσματα με εκείνα του Μισραΐμ.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι  ένας τέτοιος Τύπος όπως ο Μέμφις, στην αυθεντική του μορφή, δεν θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει μέσα σε Τάγματα – Λέσχες. Στα Τυπικά του υπήρχε η υποχρέωση επίκλησης στον Υπέρτατο Κτίστη των Κόσμων κατά το άνοιγμα και κλείσιμο των εργασιών, επίκληση η οποία «κλειδώνει» τη συμμετοχή σε καθαρά πνευματικό επίπεδο. Η επίκληση αυτή, έχει πάρα πολλά κοινά σημεία με την αντίστοιχη του Τύπου Μισραΐμ. Δυστυχώς, όπως προαναφέραμε, και ο Μέμφις δεν έτυχε καλύτερης μεταχείρησης. Ευτυχώς, δεν έλειψαν και από τον Τύπο Μέμφις οι λίγοι εκείνοι που ακολούθησαν πάντοτε την αυθεντική γραμμή, φτάνοντας στη μυητική διαδοχή μέχρι τον Reginald Gambier Mac Bean, και διαδοχικά στον Marco Egidio Allegri.

Οι δύο Τύποι. Ενωση και δημιουργία του «Α.·.Α.·.Α.·.Τ.·.Μ.·.Μ.·.»

Πολλοί ήσαν εκείνοι οι οποίοι, σε εκείνα τα δύσκολα για την ανθρωπότητα χρόνια (διαιρεμένη Ιταλία σε κρατίδια, έριδες πολιτικές, θρησκευτικές διαμάχες) είτε αυτοανακηρύσσονταν, είτε εκμεταλλευόντουσαν άλλους, είτε μπέρδευαν τον Τύπο Μισραΐμ ή τον Μέμφις με άλλους Τύπους, ή τους ένωναν χωρίς καμία εξουσιοδότηση. Ετσι, εκμεταλλευόμενοι τα λιγοστά μέσα επαλήθευσης και ελέγχου δεδομένων της εποχής εκείνης, τη δύσκολη επικοινωνία και τα πενιχρά οικονομικά μέσα, κατόρθωναν να αποσπάσουν τη μία ή την άλλη «διαδοχή». Οι δύο Τύποι, ο Μισραΐμ και ο Μέμφις, μπερδεύονταν όλο και περισσότερο μέχρι που βρέθηκαν ενωμένοι σε ένα νοθογενές σώμα. Το νοθογενές (πλην ελαχίστων περιπτώσεων) αυτό σώμα, ο Τύπος Μέμφις-Μισραΐμ, αφού έγινε γνωστός στους Τέκτονες της εποχής, εδραιώθηκε στα διάφορα συνέδρια και συναντήσεις, λειτουργώντας δυστυχώς με Τυπικά μιας επινόησης Σκωτικο-Μισραΐμιτικο-Μεμφιτικής και με διαδικασίες που δεν είχαν ποτέ σχέση με παραδοσιακό Τεκτονισμό (εκλογικές διαδικασίες, ανάμιξη με την πολιτική, εξαγορά βαθμών κ.α.).

Σε αυτό το «δημιούργημα» ενεπλάκησαν και πολλοί σοβαροί Τέκτονες, οι οποίοι με όλη την καλή τους διάθεση εντάχθηκαν σε κάτι το οποίο θεωρούσαν αυθεντικό ή έστω ως μία διέξοδο από την άπωση που τους δημιουργούσαν οι άλλοι Τεκτονισμοί, εξαιτίας της εξωτερικότητάς τους.

Δεν έλειψαν και οι Τεκτονικές δυνάμεις που τον αναγνώρισαν, αφού είχε στο μεταξύ δημιουργήσει τη δική του ύπαρξη και ιστορία.

Από τον Giovan Battista Pessina με το δικό του Μέμφις μέχρι τον Jean Bricaud με τη δημιουργία Τύπου Μέμφις-Μισραΐμ της (πολύ σημαντικής κατά τα άλλα) Γνωστικής Εκκλησίας… οι δύο Τύποι υπέφεραν.

Τα κοινά χαρακτηριστικά και των δύο Τύπων με την αυθεντική τους μορφή, η αυθεντικότητά τους, ο εσωτερικός τους χαρακτήρας και η λειτουργία τους μέσα σε ένα πλαίσιο έξω από κάθε προσπάθεια εκφυλισμού τους, είναι προφανές ότι και ενόχλησαν πολλούς και δεν ενέπνευσαν πολλούς.

Οι περισσότεροι, έβλεπαν και βλέπουν στον Τεκτονισμό, από τότε μέχρι και σήμερα δυστυχώς, άλλη μία κοινωνική, επαγγελματική ή πολιτική επιβεβαίωση. Επικεντρωνόντουσαν στην «αναγνώριση» ή όχι, από κάποιο άλλο Τάγμα, λες και όλη αυτή η προσπάθεια έγινε για ένα έγγραφο φιλίας και αλληλοαναγνώρισης, που όλα τα Τάγματα διαθέτουν. Παραγνωρίζουν ότι η μεγαλύτερη «αναγνώριση» είναι εκείνη που προέρχεται από τον Υπέρτατο Δημιουργό, κάτι που επιτυγχάνεται από την προσωπική μας ενεργό και συνειδητή συμμετοχή στο «Εσωτερικό Μεγάλο Έργο» που πραγματοποιείται μέσα μας. Λίγοι πεπεισμένοι για τον πραγματικό σκοπό του Τεκτονισμού και, εμπνεόμενοι από αυτόν, κράτησαν τους δύο αυτούς Τύπους στην αυθεντική τους μορφή.

Μία άλλη δε παγίδα των Ταγμάτων, υπήρξε η περίφημη δημοσίευση των οροθέσιων ή οριοθέσιων ή Landmarks του Τεκτονισμού, τα οποία περιγράφουν μεν τα εξωτερικά βασικά χαρακτηριστικά ενός Τεκτονικού Τάγματος (που τηρούν όλοι), χωρίς όμως να ασχολούνται με την εξασφάλιση του πνευματικού έργου που οφείλει να πραγματοποιηθεί εντός της Στοάς, και τελικά εντός μας, καθώς και την εξασφάλιση του πραγματικού Τεκτονικού έργου.

Η αυθεντική μυητική διαδοχή και των δύο αυτών Τύπων δεν άργησε να φτάσει στα χέρια πολύ λίγων αλλά σημαντικών προσωπικοτήτων,  και τελικά να βρεθεί στα χέρια μιας φωτισμένης προσωπικότητας. Του Marco Egidio Allegri.

Ο Τύπος Μισραΐμ, ήδη από το 1867 δια του επικεφαλής του Giovanni Pallesi D’Altamura, είχε εγκαταστήσει, προκειμένου να διατηρήσει τον Τύπο εν ζωή, ένα Τρίγωνο από τρείς Μεγάλους Συντηρητές (Giuseppe Darresio, Antonio Zecchin και Luigi della Migna). Aπό αυτούς, οι ισχείς, πέρασαν στον Alberto Francis, ο οποίος με τη σειρά του τις πέρασε στον αδ.·. Luigi Bo και το 1925 πέρασαν από αυτόν στον Marco Egidio Allegri.

Το 1923 το Κυρίαρχο Θυσιαστήριο του Τύπου Μέμφις ανέθετε στον Marco Egidio Allegri την εξουσιοδότηση για την ίδρυση Τεκτονικών σωμάτων του Τύπου όποτε αυτός θα έκρινε κατάλληλο, αποδίδοντάς του τον τελευταίο βαθμό ως Ισόβιο Μεγάλο Συντηρητή του Τύπου Μέμφις.

Με την ιδιότητα του επικεφαλής και των δύο Τύπων πλέον, ο Marco Egidio Allegri, το  1945, δημιουργούσε τον «Αρχαίο και Αρχέγονο Ανατολικό Τύπο Μισραΐμ και Μέμφις».

Αυτή ήταν η πράξη ένωσης των δύο Τύπων. Ακολούθησαν οι δημιουργίες των κατάλληλων Σωμάτων που θα τον αποτελούσαν, δηλαδή Στοών, Περιστυλίων, Κονσιστορίων κλπ. Σιγά-σιγά όλοι οι εναπομείναντες πιστοί ακόλουθοι του Τεκτονισμού που πρέσβευε τόσο ο Μισραΐμ όσο και ο Μέμφις εντάχθηκαν στον «Α.·.Α.·.Α.·.Τ.·.Μ.·.Μ.·.».

Βλέπουμε, επομένως, ότι  η δημιουργία του «Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισραΐμ και Μέμφις», δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας έριδας μεταξύ προσώπων για την κατάληψη κάποιων αξιωμάτων, ούτε προήλθε από τη δυσαρέσκεια ορισμένων επειδή ενδεχομένως δεν τους δόθηκε κάποιο αξίωμα σε κάποιο άλλο χώρο, ούτε επειδή κάποια «ομάδα» θέλησε να κάνει το δικό της αρχηγό.

Η δημιουργία του «Α.·.Α.·.Α.·.Τ.·.Μ.·.Μ.·.» ήταν αποτέλεσμα της επιθυμίας ορισμένων παραδοσιακών και αληθινών Τεκτόνων οι οποίοι ήσαν προσηλωμένοι στον Εσωτερικό χαρακτήρα του Τεκτονισμού και στις πανάρχαιες αρχές του. Ηταν αποτέλεσμα ιδεολογικό.

Μία διαδρομή ετών μέσα από περιπέτειες έμπαινε επιτέλους στην τελευταία της ευθεία. Η προσδοκία λίγων αλλά αφοσιωμένων αληθινών Τεκτόνων οι οποίοι, ήθελαν τον Τεκτονισμό, στη μορφή από την οποία ξεκίνησε, άρχισε να γίνεται πραγματικότητα.

Η μετέπειτα δημιουργία του Γυναικείου Αιγυπτιακού Τύπου Υιοθεσίας (μέσα στους κόλπους του «Α.·.Α.·.Α.·.Τ.·.Μ.·.Μ.·.»), με Γυναικείες Στοές οι οποίες θα λειτουργούσαν αποκλειστικά με Γυναικεία Τυπικά βασισμένα στα Τυπικά του Cagliostro, ήρθε να συμπληρώσει το όλο εγχείρημα.

Η γυναίκα έβρισκε πλέον τη δική της θηλυκή θέση στον Τεκτονισμό, με δικά της Τυπικά, σύμβολα και διδασκαλίες, και το κυριότερο, χωρίς να χρειάζεται να μιμηθεί τον άνδρα και να ισοπεδωθεί, κάτι στο οποίο την είχαν καταδικάσει, βάζοντάς την να λειτουργεί με ανδρικά Τυπικά[3], προκειμένου να της προσφέρουν μία «προσομοίωση» ισότητας.

Ο  «Α.·.Α.·.Α.·.Τ.·.Μ.·.Μ.·.» σήμερα σε όλον τον κόσμο

Ο «Αρχαίος και Αρχέγονος Ανατολικός Τύπος Μισραΐμ-Μέμφις» λειτουργεί από τότε μέχρι σήμερα, προσηλωμένος σε εκείνες τις αρχές. Με πλήρη προσήλωση στον παραδοσιακό τρόπο λειτουργίας μακράν κάθε «λεσχιακής» νοοτροπίας. Χωρίς εκλογικές διαδικασίες. Με απαγόρευση συζήτησης για πολιτική. Χωρίς θρησκευτικές διαμάχες. Χωρίς εξαγορά βαθμών και αξιωμάτων, αφού κάθε σύνδεση με χρηματική αμοιβή απαγορεύεται αυστηρότατα. Χωρίς ομαδικές μυήσεις. Με λειτουργία αυστηρά προσηλωμένη στην αφύπνιση του ατόμου προκειμένου να επανασυνδεθεί με την αρχέγονη πηγή του.

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι  και ο Marco Egidio Allegri, αλλά και οι διάδοχοί του, μέχρι σήμερα Γενικοί Ιεροφάντες του «Α.Α.Α.Τύπου Μισραΐμ και Μέμφις», υπήρξαν και Μεγάλοι Διδάσκαλοι του «Μαρτινιστικού Τάγματος». Ενός Τάγματος το οποίο πάντοτε εργάσθηκε παραδοσιακά (με ελάχιστες αλήθεια εξαιρέσεις). Η παραδοσιακότητα του Μαρτινισμού, και η παραδοσιακότητα του Τύπου Μισραΐμ και του Τύπου Μέμφις, βρήκαν τους καλύτερους υποστηρικτές τους στα πρόσωπα αυτά. Γι’αυτόν το λόγο, ο Μαρτινισμός αναφέρεται συχνά στο παρόν βιβλίο.

Απαραίτητη διευκρίνηση: Ο Μαρτινισμός συγχέεται πολλές φορές με τον Τεκτονισμό, επειδή απέκτησε επίσημη δομή από τον Gerard Encausse ή Papus ο οποίος ήταν παράλληλα και Τέκτων. Άλλη είναι η γραμμή του Μαρτινισμού και άλλη του Τεκτονισμού, παρόλον ότι και στα δύο υπάρχει η προϋπόθεση της πίστης σε έναν Θεό και παρόλον ότι και τα δύο λειτουργούν με Τυπικά, στολές κ.α. Εχει πολλά κοινά στοιχεία λειτουργίας με τον Τεκτονισμό, όπως επίσης και πολλοί Μαρτινιστές είναι και Τέκτονες και τανάπαλιν, αλλά έχουν διαφορετική ιεραρχική, λειτουργική και μυητική δομή. Ουσιαστικά ο Τεκτονισμός και ο Μαρτινισμός θεωρούνται παράλληλοι αλλά διαφορετικοί δρόμοι προς την πνευματική ανύψωση του ανθρώπου.

Οφείλουμε, να επισημάνουμε ότι, όποτε οι επικεφαλής των Τύπων αυτών, είτε ως ξεχωριστών είτε ως ενωμένων, έκριναν ότι  οι συνθήκες της εποχής  δεν ήσαν κατάλληλες (πόλεμοι, έριδες πολιτικές και θρησκευτικές, Φασιστική Ιταλία), τους έθεταν «εν ύπνω».

Κατά τη διάρκεια της Φασιστικής Ιταλίας για παράδειγμα, τα Μυητικά Τάγματα ήταν υπό απαγόρευση, εκτός εξαιρέσεων που «εξυπηρέτησαν» το καθεστώς…

Σήμερα, ο «Αρχαίος και Αρχέγονος Ανατολικός Τύπος Μισραΐμ-Μέμφις», με την αυστηρά παραδοσιακή του μορφή, λειτουργεί σε 10 χώρες. Ανάμεσά τους, από το 1989, και η Ελλάδα, με πρώτο του Εθνικό Μεγάλο Διδάσκαλο –Μεγάλο Ταξιάρχη τον Τριαντάφυλλο Κοτζαμάνη.

Θεωρούμε ότι ο κακοτράχαλος και υπεράνθρωπος αγώνας που περιγράφεται στο παρόν πόνημα, τον οποίο έδωσαν όλοι αυτοί οι Μύστες και Αληθείς  Ελεύθεροι Τέκτονες για την πνευματική και παραδοσιακή επανόρθωση και αποκατάσταση του ΕλευθεροΤεκτονισμού, τελεσφόρησε και καρποφόρησε κατά τον καλύτερο δυνατόν τρόπο, με την ορθή επαναλειτουργία, ως ενιαίου πλέον Τύπου, του «Α.·.Α.·.Α.·.Τ.·.Μ.·.Μ.·.».

O συγγραφέας Gastone Ventura διαδέχθηκε το 1966 στη Μεγάλη Ιεροφανεία τον Ottavio Ulderico Zasio, ο οποίος είχε διαδεχθεί το 1949 τον Marco Egidio Allegri, θεμελιωτή του «Α.·.Α.·.Α.·.Τ.·.Μ.·.Μ.·.». Τον Gastone Ventura διαδέχθηκε το 1981 ο Sebastiano Caracciolo. Ο Roberto Randellini διαδέχθηκε τον Ιούνιο του 2013 τον Sebastiano Caracciolo.

Ο «Α.·.Α.·.Α.·.Τ.·.Μ.·.Μ.·.» είναι πλέον ο μοναδικός ίσως εν ζωή και εν λειτουργία αυθεντικός ΕλευθεροΤεκτονικός Τύπος που λειτουργεί με στόχο την αυθεντική και παραδοσιακή πνευματικότητα, με αντικειμενικό σκοπό τον Αληθινό Ελεύθερο Τέκτονα – Μύστη, το φίλο του Θεού και των Ανθρώπων!

Το βιβλίο

Ο συγγραφέας του βιβλίου αυτού Gastone Ventura, ο οποίος διετέλεσε Κυρίαρχος Μεγάλος Γενικός Ιεροφάντης του «Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου των Μισραΐμ-Μέμφις» από το 1966 μέχρι το 1981, συμβουλεύθηκε το αρχείο αυτού του Τύπου, εξετάζοντας τις πηγές, την ιστορία και την εξάπλωση των Τεκτονικών Τύπων Μισραΐμ και Μέμφις μέσα από την έρευνα και ερμηνεία πολυάριθμων εγγράφων διαφόρων Μυητικών Οργανισμών (Τεκτονικών, Μαρτινιστικών κ.α.), αποσαφηνίζοντας πολλά ερωτήματα που για μεγάλο χρονικό διάστημα είχαν μείνει αναπάντητα, προσφέροντας σαφείς και αυστηρές ερμηνείες.

Η αυστηρότητα και η αντικειμενικότητα με την οποία αντιμετώπισε τα γεγονότα, είναι εμφανέστατη σε όλα τα σημεία του βιβλίου. Στόχος του υπήρξε η αντικειμενική ιστορική καταγραφή των γεγονότων, τοποθετώντας ξεχωριστά την κριτική του ματιά. Οι πολλές παραπομπές και σημειώσεις ήσαν αναγκαίες προκειμένου να διευκρινισθεί η πηγή των πληροφοριών που παρουσιάζονται.

Σε αρκετά ιστορικά έγγραφα προγενέστερα της εποχής του βιβλίου, τα επώνυμα εμφανιζόντουσαν μόνον με το αρχικό τους γράμμα για λόγους προστασίας, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της Φασιστικής Ιταλίας κατά την οποία ο Τεκτονισμός είχε κηρυχθεί εκτός Νόμου. Στη μετάφραση του βιβλίου, παρατίθενται τα πλήρη ονόματα όπου αυτά είναι γνωστά.  Σε πολλά σημεία, επίσης, ο αναγνώστης θα πρέπει να λάβει υπ’όψη του ότι  η συγγραφή του βιβλίου έγινε το 1975. Τέλος, με την ένδειξη Σ.τ.Μ. (σημείωση του μεταφραστή) προστέθηκαν σημαντικές επεξηγήσεις που υποβοηθούν το έργο του μελετητή.

Συμπερασματικά, ο αναγνώστης του βιβλίου αυτού θα μπορέσει να κατατοπισθεί πάνω στη σύγχρονη ιστορία των Τύπων Misraim και Memphis, οι οποίοι εξαιτίας του Εσωτερικού και Μυητικού τους πλούτου, κατέλαβαν περίοπτη θέση στο εσωτερικό της Παγκόσμιας Τεκτονικής Παράδοσης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι  από τη δημιουργία τους μέχρι σήμερα, οι Τύποι Misraim και Memphis, απολαμβάνουν του σεβασμού όλων των Τεκτόνων, όλων των Τύπων.

[1] «Εγρηγορός». Συλλογική ψυχή του Οργανισμού στον οποίο αναφέρεται. Η ταυτότητα του Μυητικού Οργανισμού στον αόρατο κόσμο.

[2] «Μαρτινισμός»: Ένα Μυητικό σύστημα διαφορετικό από τον Τεκτονισμό, το οποίο επιδιώκει να απελευθερώσει το Ανθρώπινο ον και να πραγματοποιήσει τη μυστικιστική ένωση της συνειδητότητας με την υπερσυνειδητότητα. Το γεγονός ότι «χρησιμοποιήθηκε» σε πολύ λιγότερο βαθμό από τον Τεκτονισμό για αλλότριους σκοπούς, τον βοήθησε να διατηρήσει τον Παραδοσιακό του χαρακτήρα. Ανέκαθεν, οι υψηλόβαθμοι της αυθεντικής λειτουργίας του ενωμένου Misraim–Memphis ήσαν και Μαρτινιστές.

[3] Ο Τεκτονισμός «λειτουργεί» στο φυσικο-αιθερικό πεδίο, το οποίο στον μεν άνδρα είναι ενεργητικό-παθητικό, στη δε γυναίκα παθητικό-ενεργητικό. Ένα Τυπικό θα πρέπει να σέβεται αυτή την διαφορετικότητα των δύο φύλων.

Με το όνομα Σίβυλλα στην αρχαιότητα εννοούσαν ορισμένες γυναίκες με μεγάλη προφητική δύναμη. Έλεγαν πράγματα που επρόκειτο να συμβούν και μάλιστα δυσάρεστα και φοβερά. Όταν έδιναν τις προφητείες τους ήταν σε εκστατική κατάσταση και ο κόσμος πίστευε ότι τα λόγια τους αποτελούσαν τη φωνή του θεού. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι προφήτισσες αυτές έδιναν τις προφητείες τους χωρίς να τις έχει ρωτήσει κανένας και χωρίς να έχουν σχέση με κανένα μαντείο. Την ύπαρξη τέτοιων μορφών δεν την είχε αμφισβητήσει η αρχαιότητα. Δυστυχώς όμως η αρχαία λογοτεχνία δεν μας κάνει προσιτή την προσωπικότητά τους.