«Εμείς υπολογίζουμε πολύ στη γυναικεία μύηση της οποίας η "Τυπικότητα" (by Ritual)
 δυστυχώς εκλείπει εδώ και δύο χιλιετίες. Ως Γυναικεία μύηση θεωρούμε τη συμμετοχή των 
γυναικών σε Τεκτονικό μυητικό Τάγμα, το οποίο όμως, θα έχει τη δυνατότητα να 
δώσει στις γυναίκες τη δυνατότητα να αναζητήσουν τη μοναδική 
Αλήθεια με την πλέον αρμόζουσα σε αυτές, φυσιογνωμία»
SebastianoCaracciolo: «Η Γυναικεία Μύηση στον Τεκτονισμό»

Ιστορικά, οι δύο Τύποι, ο Αιγυπτιακός Τύπος Μισραϊμ και ο Ανατολικός Τύπος Μέμφις,κατάγονται  από πολύ παλιά (ειδικά ο Μισραϊμ που κατάγεται από Αρχαία Αίγυπτο). Εμφανίσθηκαν όμως τους 2 προηγούμενες αιώνες. Η δε ένωσή τους, ακολούθησε δύο εντελώς διαφορετικούς δρόμους και με διαφορετικό περιεχόμενο όπως περιγράφεται πιο κάτω.

Ο ΤΥΠΟΣ ΜΙΣΡΑΪΜ
Τα πρώτα στοιχεία που γνωρίζουμε για τον Τύπο Μισραΐμ μάς βεβαιώνουν ότι  λειτουργούσε στη νήσο Ζάκυνθο το 1782. Εκείνη βεβαίως την εποχή η Ζάκυνθος ήταν κάτω από τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας. Ως Τύπος έχει πολύ αρχαιότερη προέλευση. Στοιχεία για την προέλευσή του έχουμε από τον Marco ή Marc Bédarride, ο οποίος μυήθηκε από τον πατέρα του GadBédarride ο οποίος με τη σειρά του μυήθηκε από το σοφό Πατριάρχη Ananiah, στα μισά του 18^ου αιώνα, αυτός δε από παλαιότερους κ.ο.κ.Το 1801, χάρις στις προσπάθειες του Filalete Abraham (βαρώνος TassonediModena), ο Τύπος Μισραΐμ αναβίωσε στη Βενετία και διαδόθηκε αμέσως στην υπόλοιπη Ιταλία και τη Γαλλία.

Ο ΤΥΠΟΣ ΜΕΜΦΙΣ
Τα πρώτα στοιχεία που γνωρίζουμε για τον Τύπο Μέμφις είναι από τον Etienne Marconis de Négre ο οποίος στα γραπτά του διαβεβαιώνει ότι  ο Τύπος Μέμφις είχε ως δημιουργούς του τους Ναΐτες. Πλέον επιβεβαιωμένο είναι ότι  προήλθε σε μεγάλο μέρος από τη Στοά των οπαδών της Μέμφιδας του Montauban, της οποίας δημιουργός ήταν ο πατέρας του, από το Σκωτικό Τύπο και από τον Τύπο Μισραΐμ.

Και οι δύο αυτοί Τεκτονικοί Τύποι, είχαν πολύ αυστηρές αρχές:

1. απαγόρευση ομαδικών μυήσεων
2. απαγόρευση μυήτρων
3. άνοδος στους βαθμούς μόνον μετά από εξέταση
4. αμιγείς στοές
5. απαγόρευση συζήτησης περί πολιτικής και θρησκείας
6. όχι εκλογικές διαδικασίες

Όλες οι ενέργειες που κάνουμε μέσα σε ομαδικούς χώρους όπου αναζητούμε απαντήσεις για θέματα που μας απασχολούν υπαρξιακά, έχουν ως σκοπό να μας οδηγήσουν σε μία διαδικασία αυτοκάθαρσης, προκειμένου να συναντήσουμε τις απαντήσεις που ψάχνουμε «καθαροί», διότι το φως είναι αμείλικτο και φωτίζει μεν, καίει δε.

Αυτό όμως για να πραγματοποιηθεί απαιτεί από εμάς όχι να λέμε και να ακούμε ωραία λόγια, αλλά να τα κάνουμε πράξη. Ξέρουμε να λέμε ωραία λόγια, αυτό είναι σίγουρο, αλλά το θέμα είναι τι γίνεται μετά.

Ξέρουμε να διακρίνουμε την σωστή από την λάθος συμπεριφορά, αλλά όταν έλθει η ώρα να τεθούμε ενώπιόν τους, και να αποφασίσουμε, βάζουμε, αλίμονο, άλλους να το κάνουν.

Ξέρουμε να διακρίνουμε το σωστό, αλλά το αφήνουμε για άλλους να το πράξουν.

Ξέρουμε ότι ο διπλανός μας σφάλλει, αλλά δεν του λέμε τίποτα, για να μην τον στεναχωρήσουμε, και έτσι τον καταδικάζουμε να θεωρεί την σιωπή μας, ως έγκριση των σφαλμάτων του. Και τότε γινόμαστε συνένοχοι συμπαντικά και καρμικά, άσχετα αν το γνωρίζουμε ή όχι…

Ο αρχέγονος και πρωταρχικός άνθρωπος ήταν πλήρης πνευματικότητας. Επικοινωνούσε μέσω της εκπεμπόμενης ενέργειας. Η εξωτερική του μορφή δεν μας είναι γνωστή. Αναφερόμαστε στην εποχή των Βασιλέων-Ιερέων, όπου ο Βασιλεύς/Αρχων ήταν και Ιερεύς. Δικαιοσύνη δεν υπήρχε, διότι δεν υπήρχε η έννοια του αδίκου. Είναι η επονομαζόμενη εποχή του Χρυσού. 

Αστρολογική εμμονή ή πνευματική προτροπή; Ευκαιρία στείρας τελετουργίας ή εσώτερη αναζήτηση;

Σε κάθε σχεδόν πνευματικό οργανισμό, οι 4 «τροπές» του έτους έχουν περίοπτη θέση. Σε άλλους οργανισμούς έχουν απλά μία συμβολική θέση την οποία απλά τηρούν τα μέλη από συνήθεια, σε άλλους όμως, πιο λίγους, τα δύο Ηλιοστάσια και οι δύο Ισημερίες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ενδιαφέροντός τους και είναι ευκαιρίες για συγκεκριμένο διαλογισμό, για προτροπή εσωτερικής μεταμόρφωσης, για ενδοσκόπηση και ευκαιρία για μία ακόμη πνευματική ώθηση.

Παρόλον ότι οι 4 αυτοί χρονικοί σταθμοί είναι άμεσα συνδεδεμένοι με θρησκευτικά γεγονότα (γέννηση του Ιησού και όχι μόνον κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, Σταύρωσή Του και Ανάστασή Του κοντά στην Εαρινή Ισημερία και πολλά άλλα) οι περισσότερες θρησκείες είναι επίσημα αμέτοχες. Έχουν αφήσει να εννοηθεί με ανεπίσημες ή ημιεπίσημες δηλώσεις τους ότι πρόκειται απλά για παγανιστικές εορτές, υποννοώντας ότι πρόκειται για κάτι που δεν αφορά άμεσα την πνευματική πορεία του ανθρώπου.

Από την στιγμή της πτώσης και μετά τα δύο φύλα οφείλουν να επαναπροσανατολίζουν το ποιός θα κινήσει το ιππήλατο. Αν η αγάπη είναι εκείνη που θα προκαλέσει την σεξουαλική επιθυμία τότε έχουμε την ερωτική μέθη, την θεϊκότητα. Τότε το σεξ γίνεται το μέσο με το οποίο και οι δύο θα μετατρέψουν κάτι από ανθρώπινο σε θεϊκό. Ή μάλλον για να το ορίσουμε πιο σωστά, θα επιτρέψουν στην θεϊκότητα να αναδυθεί και πάλι, παραμερίζοντας τις όποιες «πτωτικές» συνέπειες που το είχαν καταστήσει κάτι το απλά ανθρώπινο. Τότε πραγματικά εκείνο που είναι αθάνατο μέσα του αντικρύζει εκείνο που είναι αθάνατο μέσα της, και οι Θεοί κατεβαίνουν για να σμίξουν μαζί τους. Το ζωώδες θα υψωθεί σε υπέρτατη μυητική λειτουργία, όπως κάποτε ήταν.

Ο Μυημένος έχει κρούσει την θύρα του Ναού της Πυραμίδας για να αλλάξει την συνειδητότητά του! Για να μετατρέψει τον στόχο των σκέψεών του. Για να μετασχηματίσει την αντίληψή του.